Είστε στο αγαπημένο σας μέρος, το κρεβάτι σου. Εκεί που έχετε κάνει τις μεγαλύτερες συζητήσεις σας, εκεί που έχετε μείνει αγκαλιά για ώρες κοιτώντας απλώς το ταβάνι. Εκεί που αγαπήσατε ο ένας τον άλλον άνευ όρων.
Είστε μαζί, αλλά ξαφνικά ένα σύννεφο από το πουθενά σας σκεπάζει. Η ατμόσφαιρα άλλαξε ανάμεσά σας και τώρα μαλώνετε! Όχι για κάτι σοβαρό. Έχεις τα νευράκια σου και του μιλάς λίγο πιο απότομα από ότι συνήθως. Ξεσπάς σε αυτόν, γκρινιάζεις μέχρι να σε πάρει αγκαλιά και να σου κλείσει το στόμα όπως μόνο αυτός ξέρει.
Μόνο που αυτή τη φορά το καβγαδάκι σας δεν έχει την συνήθη κατάληξη. Αμίλητος, δέχεται στοϊκά ό,τι του προσάπτεις, χωρίς διάθεση να διαφωνίσει, χωρίς καν να σε κοιτάζει στα μάτια. Το βλέμμα καρφωμένο μπροστά, κοιτάζει τον τοίχο, αλλά δεν τον βλέπει.
Σε παρεξενεύει η συμπεριφορά του, αλλά δεν το σχολιάζεις. O θυμός σου, βλέπεις, δεν σου αφήνει περιθώρια. Αφού ξέρεις την κατάληξη, συνεχίζεις απτόητη μέχρι να σε σταματήσει αυτός. Κουράζεσαι όμως να μονολογείς και ξαπλώνεις σίπλα του χωρίς να τον κοιτάς. Θα κάνει επιτέλους την κίνηση;
Δεν θα την κάνει. Σηκώνεται απότομα, ντύνεται και φεύγει με την δικαιολογία πως έχει μια δουλειά. Δεν σε χαιρετάει καν, ούτε σε φιλάει. Η ώρα περνάει και εσύ αποφασίζεις να του στείλεις μήνυμα.
Εκεί είναι που σου πέφτει το ταβάνι στο κεφάλι! Έφυγε και δεν θα ξαναγυρίσει. Τέρμα, τελειώσατε. Προσπαθείς να του αλλάξεις γνώμη, να ζητήσεις εξηγήσεις. Τις δικαιούσαι άλλωστε. Αυτός παραμένει ανένδοτος, κι εσύ θυμώνεις και τον βρίζεις. Εκεί τελειώνει και η κουβέντα σας.
Αυτό ήταν και το τέλος της σχέσης σας. Δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις, φωνάζεις, κλαις. Έφυγε χωρίς ένα «Αντίο», χωρίς να σου δώσει την ευκαιρία να γνωρίζεις ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον αντικρίζεις.
Πόσο δειλός, πόσο άνανδρος που δεν σε κοίταξε στα μάτια για να σου πει ότι τελειώσατε. Επέλεξε τον έυκολο τρόπο, τη φυγή. Έκλεισε την πόρτα και δεν κοίταξε καν πίσω του. Κι εσύ έμεινες εκεί να αναρωτιέσαι «Αυτός ήταν ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα;».
Από αναγνώστρια του Yang
