Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ποτέ να γράψω αυτό το άρθρο, μιας και δεν συνηθίζω να βλέπω σειρές που έχουν τελειώσει και μάλιστα εδώ και αρκετά χρόνια. Αλλά σε μία στιγμή επιφοίτησης αποφάσισα να ξεκινήσω τα Gilmore Girls που έβλεπα αποσπασματικά τα μεσημέρια στο Star. Aνάγκασα, φυσικά, και όλες μου τις φίλες να κάνουν το ίδιο, κάτι που με δικαίωσε, καθώς έχουμε όλες κολλήσει. Και ξέρετε γιατί;
Καταρχάς είναι καθαρά και ξάστερα γυναικεία σειρά. Δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός σε αυτό που λέω. Lorelai & Rory ζουν μία καθαρά κοριτσίστικη ζωή (τουλάχιστον μέχρι το τέλος της 2ης σεζόν που έχω φτάσει). Παραγγέλνουν όλη την ώρα, παρηγοριούνται τρώγοντας παγωτό, αναφέρουν κάθε λεπτομέρεια της ερωτικής τους ζωής, τσακώνονται και τα βρίσκουν όλη την ώρα.
Η δε τρίτη γυναίκα της σειράς Εmily είναι κάτι σαν την κλασσική ελληνίδα γιαγιά. Τσακώνεται με την κόρη της, λατρεύει την εγγονή της και έχει καθημερινά χτενισμένο μαλλί σε σχήμα περικεφαλαίας.
Πέρα από όλα αυτά εγώ ταυτίστηκα με τους άπειρους ψυχαναγκασμούς της Rory, αλλά και την λατρεία της για τα βιβλία. Τις άπειρες κρύες ατάκες της Lorelai και ειδικά σε συνδυασμό με τον σχετικά φυσιολογικό – να τα λέμε και αυτά – Luke.
Το καλύτερο όλων είναι ότι η σειρά είναι φυσιολογική. Κόσμος χωρίζει, τα φτιάχνει, το καλό παιδί Dean δεν καταφέρνει να μείνει με την αγαπημένη του, το κακό παιδί (βλ. Jess) κερδίζει το κορίτσι και ούτω κάθε εξής…
Η δε φιλικές σχέσεις είναι πραγματικές. Rory και Lane περνούν την πρώτη τους κρίση μόλις η Rory βρει αγόρι και αρχίζει να γράφει τη φίλη της. Από την άλλη Rory και Paris τσακώνονται λόγω ανταγωνισμού όσον αφορά αγόρια, μαθήματα, γονείς και πανεπιστήμιο. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα και πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε σε ένα ροζ σύννεφο όπου όλα είναι ρόδινα και κανείς δεν ζηλεύει κανέναν.
Και θα κλείσω με τον πιο βασικό ρόλο να δείτε Gilmore Girls: τον πατέρα της Rory, τον Christopher. Όσοι έχουν δει τη σειρά, ξέρουν.
