Για αρχή, θα αποδώσω την επιτυχία της παράστασης στον εξαιρετικό θίασο. Η Μαρία Καβογιάννη είναι όλα όσα περιμένεις, κι ακόμα περισσότερα. Ο τρόπος συμπεριφοράς της αλλάζει ακόμα και στην ίδια σκηνή πολλές φορές, ενώ δίνει ακριβώς το βάθος που απαιτείται στο χαρακτήρα της: κατατρεγμένη, φιλόδόξη, μάνα και παράλληλα μάγισσα.
Την ίδια στιγμή η Μίρκα Παπακωνσταντίνου έχει το βαρύ και απόλυτο χαρακτήρα που έχει μία «αρχιμάγισσα», ενώ οι άντρες της παράστασης (Μέμος Μπεγνής & Ηλίας Μελέτης) δίνουν την απαραίτητη πινελιά και τις κατάλληλες πάσες για να εξελιχθούν οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι.
Δυστυχώς, μπορώ να πω ότι η επιλογή της Σμαράγδας Καρύδη ως Κατίνα δεν με ικανοποίησε. Περίμενα την Κατίνα ως μία μυστηριώδη γυναίκα που μπορεί να μην θαμπώνεσαι από την εξωτερική της εμφάνιση, αλλά ξέρει να σε «παίζει». Στην Σμαράγδα Καρύδη είδα κάτι πιο απλοϊκό. Είδα ένα καθημερινό κορίτσι που κατευθύνεται από μεγαλύτερες γυναίκες και έχει εξάρτηση από τα μάγια. Ήταν πολύ καλή σε αυτό, αλλά δεν ήταν η δική μου οπτική για την Κατίνα.
Φυσικά το μεγάλο μπράβο θα πρέπει να δοθεί στο Σταμάτη Φασούλη για την εξαιρετική διασκευή του έργου. Ο τρόπος με τον οποίο απέδωσε ένα βιβλίο 500 σελίδων ήταν μαγικός. Η εναλλαγή κουστουμιών, σκηνικών και χαρακτήρων δίνοντας από τον πρώτο έως τον τελευταίο ρόλο προσωπικότητα είναι κάτι που εκτίμησα πραγματικά στο έργο. Ο σκηνοθέτης έπρεπε να ενσωματώσει στη σκηνή περίπου δέκα διαφορετικά σπίτια και τοποθεσίες και πραγματικά κατάφερε να δώσει ένα δείγμα σε όλα.
Το κυριότερο όμως (το οποίο δεν γνωρίζω αν ήταν το τέλος του βιβλίου ή της σειράς) ήταν το μήνυμα. Η Κατίνα, παρά τα μάγια, είναι μία ψυχή καθαρή, η οποία αγαπάει, φροντίζει και δένεται. Και στο τέλος μέσα στο πάθος και παράλληλα την οργή της χάνει αυτή την καθαρότητα και βασανίζεται πολλά χρόνια μέχρι να την ξαναβρεί. Και αυτό είναι το στοιχείο που μου άρεσει: η κάθαρση, η πραγματική μετάνοια, κι όχι η απλόχερη συγχώρεση.
photo by: athinorama.gr
