Γιατί;
Γιατί έφυγες; Γιατί δεν αντέξαμε; Γιατί δεν τα καταφέραμε; Γιατί μου φέρθηκες έτσι; Γιατί δεν είπες ούτε ένα αντίο; Γιατί δε προσπάθησες όσο έπρεπε; Γιατί, γιατί, γιατί…
Όλα αυτά και άλλα τόσα αναπάντητα ερωτήματα μαζεύονται σαν τα κύματα και στο τέλος μας πνίγουν. Είναι αυτό που μας τρώει και μας ρουφά όλη την ενέργεια για να πάμε παρακάτω. Πώς να πας παρακάτω αν οι λογαρισμοί σου με το παρελθόν είναι ακόμα ανοιχτοί; Και πόσο μάλλον, αν δεν τους άφησες εσύ ανοιχτούς.
Ό,τι μένει μισό, σε τρώει…
Ίσως τελικά αυτό που μας εμποδίζει να προχωρήσουμε δεν είναι ότι δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι κάτι τελείωσε, αλλά ότι δε λάβαμε όλες τις απαντήσεις. Και αυτό είναι άδικο. Μας τραβάει πίσω. Βάζει χίλια δυό σενάρια στο μυαλό μας και αυτό είναι χειρότερο.
Τόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις για μια φορά ανοιχτά; Σε Εσένα που με γεμίσες απορίες μιλώ. Μην το κάνεις άλλο πια. Είναι χειρότερο. Δώσε απαντήσεις και μετά φύγε, θα τα καταφέρω. Πάντα τα καταφέρνω. Αλλά μη φεύγεις παίρνοντας μαζί το ένα πράγμα που μπορεί να με κάνει να ξανασταθώ στα πόδια μου.
Γιατί αυτό το «γιατί» πονάει!
Και τελικώς, μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτό. Ή μάλλον το κρύβεις καλά κάπου στο βάθος του μυαλού σου. Εκεί, μαζί με τα άλλα καταπιεσμένα συναισθήματα. Και προχωράς χωρίς αυτό, χωρίς να έχει τελειώσει όλο αυτό.
Αλλά να θυμάσαι, οι κύκλοι που δεν κλείνουν πάντα ξανανοίγουν, και για αυτό φταίς Εσύ.
