Είναι γνωστό ότι η αποτυχία είναι ένας κοινός φόβος. Όλοι κάνουμε δεύτερες σκέψεις, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε το ένστικτό μας, γιατί έχουμε πληγωθεί είτε από άλλους, είτε από δικά μας σφάλματα. Ο φόβος της αποτυχίας αρκεί για να μας αποτρέψει από το να εμπιστευτούμε άλλους ανθρώπους, να τους απομακρύνουμε και να τους αποκλείσουμε από τους κύκλους μας. Νιώθουμε ανασφαλείς και ευάλωτοι, έχοντας βιώσει αλλόκοτες εμπειρίες.
Δεν δίνουμε τον χώρο και τον χρόνο στους άλλους να μας γνωρίσουν ή αν μας ξέρουν να μας γνωρίσουν καλύτερα. Πώς να νιώσεις άνετα με κάποιους, αν δε νιώθεις καλά με το μέσα σου άλλωστε; Υστερούμε από ανθρώπους που θέλουν να μας δείξουν αγάπη, ασφάλεια και ειλικρίνεια. Το τοπίο παραμένει θολό και άλλοτε ξεθωριασμένο από συγκυρίες ακατάλληλες και μη γόνιμες. Και μετά απορούμε με το τι δεν πήγε καλά, τι φταίει.
Δεν μας αρέσει η αποτυχία. Την φοβόμαστε γιατί δεν είμαστε τέλειοι. Και γιατί όταν υπάρχουν δύο άνθρωποι που δεν είναι τέλειοι από την φύση τους είναι πιο πιθανό να γίνουν λάθη. Δεν μιλάμε για παρεξηγήσεις ή παρερμηνείες. Αυτές είναι στο πρόγραμμα και είναι θέμα αντίληψης της στιγμής. Η παρερμηνεία είναι προϊόν παρορμητισμού. Είναι γνωστό αυτό και συνήθως αναπόφευκτο. Το θέμα είναι τα λάθη. Σίγουρα δύο άνθρωποι διαφέρουν από θέμα αντίληψης. Όμως, όλοι χρειάζεται να μπαίνουν στην θέση του άλλου. Εκείνου του «άλλου» που μας ενδιαφέρει και τον ενδιαφέρουμε. Που θα σέβεται την αδυναμία και την παραξενιά μας.
Το δύσκολο κομμάτι είναι η επιστροφή σε παλιότερες καταστάσεις, είτε όσον αφορά ανθρώπους είτε όσον αφορά καταστάσεις. Ναι, αλλάζουμε ως άνθρωποι και εμείς και οι άλλοι, όμως κάποια σημάδια έχουν μείνει ανεξίτηλα. Η ανασφάλεια φέρνει τα σημάδια και τα σημάδια την δυσπιστία είτε προς τους άλλους, είτε προς τον εαυτό μας.
Περιμένουμε αμοιβαιότητα μεταξύ αγνώστων. Ο καθένας εφόσον αλλάζει σε βάθος χρόνου είναι άγνωστος. Ο καθένας μπορεί να γίνει άγνωστος. Καλύτερα να μένουμε άγνωστοι με ανθρώπους που ανήκουν σε κακές εμπειρίες για εμάς. Άνθρωποι κλόνισαν την εμπιστοσύνη μας και τώρα βρίσκονται από επιλογή μας στην άκρη του νήματος που ετοιμαζόμαστε να κόψουμε. Γιατί; Γιατί δε φανταζόμαστε ιδανική συνέχεια και αναμένουμε τα ίδια λάθη.
Αυτή η αναμονή είναι η επώδυνη. Η επιστροφή σε, αν όχι άδεια, σίγουρα ξεθωριασμένα σκηνικά φαντάζει να ζωντανεύει για μία στιγμή σε μία ατμόσφαιρα γεμάτη ενδοιασμούς και διλήμματα. Έτσι, σπαταλάμε ευκαιρίες, χωρίς καν να τις αξιοποιήσουμε. Η απόρριψη ευκαιριών συνδέεται με ιδέα για πιθανή απόρριψη από ανθρώπους.
Επιπλέον, η ειλικρινής στάση με ανθρώπους δεν πρέπει να εκλείψει, ακόμα και σε εκείνους που δεν μπορούν να την δεχτούν και να την αντέξουν. Η ειλικρίνεια έχει γίνει μία δεύτερη σκέψη για πολλούς από εμάς, προκειμένου να μην μας εγκαταλείψουν. Δε θέλουμε να χάνουμε ανθρώπους από αληθινές κουβέντες, αλλά ούτε να τους κρατάμε στην δική τους γυάλα. Αλλά προκειμένου να μην εξωτερικεύουμε σκέψεις, ρισκάρουμε να μας αποδεχτούν για την αλήθεια μας.
