Η στιγμή που όλοι οι 20χρονοι περιμένουμε ή πιστεύουμε ότι θα αργήσει να έρθει, γιατί δεν είμαστε οι ρομαντικοί και ευαίσθητοι της παρέας. Μια κατάσταση διαφορετική, πρωτόγνωρη, γεμάτη ζωντάνια, πεταλούδες στο στομάχι και μπόλικη ανεμελιά! Όταν η αγάπη αποφασίζει να σου χτυπήσει την πόρτα, δεν είσαι προετοιμασμένος και αυτό είναι το μαγικό και ενδιαφέρον της όλης υπόθεσης. Με την πρώτη ματιά δεν μπορείς να γνωρίζεις εάν ταιριάζεις με τον άλλον, ποια είναι τα ενδιαφέροντά του, ποια τα προτερήματά του, οι συνήθειές του. Πρέπει να έχεις όρεξη να τον γνωρίσεις και να ανακαλύψεις τι κρύβει πράγματι αυτή η εικόνα.
Τι γίνεται όμως όταν η αγάπη δε φτάνει στο τελικό προορισμό της; Η σχέση απαιτεί θυσίες, συμβιβασμούς, προσπάθεια και τίποτα να μη θεωρείς δεδομένο. Γι’ αυτό και δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι και εκείνο το συναίσθημα, να δεις πως είναι… Ναι, προδοσία. Όταν ο ένας από τους δύο δεν είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα. Τότε όλα αδρανούν.
Είναι όμως και κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις που τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Πονάει όταν μόνο ένας από τους δύο είναι έτοιμος να μπει σε μια σχέση. Όμως πιστέψτε με, πονάει ακόμη πιο πολύ όταν στην πραγματικότητα γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να είσαι με αυτό το άτομο, γιατί πολύ απλά η μοίρα έχει εμποδίσει κάθε προσπάθεια, κάθε ευκαιρία. Γιατί ανήκετε σε τελείως διαφορετικούς κόσμους που ποτέ δε θα μπορέσουν να συναντηθούν. Η πικρή αυτή αποδοχή πονάει περισσότερο.
Σε αυτή την περίπτωση η λύση είναι μονόδρομος. Φυσικά μετά τα κλάματα και τα χιλιάδες αναπάντητα μηνύματα (απαραίτητα προαπαιτούμενα), συνειδητοποιείς ότι είσαι μόλις 20 ετών. Βρίσκεσαι στην αφετηρία της πιο συναρπαστικής εμπειρίας που ονομάζεται ζωή και φιλοσοφείς (όλοι λίγο πολύ) λέγοντας ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
Άνθρωποι θα περάσουν από τη ζωή σου πολλοί, άλλοι θα μείνουν, άλλοι θα φύγουν, άλλοι θα προσπεράσουν αδιάφορα, άλλοι ίσως ξαναέρθουν. Εσύ κρίνεις ποιους θα κρατήσεις κοντά σου, αλλά την ξεχωριστή αυτή φίλη που ονομάζεται «ζωή» και έρχεται μόνο μια φορά να σε γνωρίσει, κοίταξε να την κρατήσεις δίπλα σου και να απολαμβάνεις την παρέα της κάθε μέρα, γιατί… αλίμονό σου!
Γράφει η Κωνσταντίνα Μοσχοπούλου
