Καλημέρα, καλημέρα. Μετά από ένα τριήμερο η Τρίτη μοιάζει πάντα με Δευτέρα, αλλά δεν παύει να είναι Τρίτη. Mε ένα πρόχειρο υπολογισμό, τρεις και σήμερα για το επόμενο σαββατοκύριακο. Ελπίζω να μασκαρευτήκατε, να διασκεδάσατε και να πετάξατε το χαρταετό σας. Εγώ πάλι, ντύθηκα «άρρωστη» και πέταξα χαρταετό από το μπαλκόνι. Λες και το έχουμε τάμα: τουλάχιστον κάποια αργία θα σε βρει κρεβατωμένο παρέα με τα παυσίπονα και το θερμόμετρο. Η μόνη σου διασκέδαση, ο υδράργυρος που ανεβοκατεβαίνει, αν είσαι τυχερός, γιατί τις περισσότερες φορές απλώς ανεβαίνει.
Kάπως έτσι την είχα πατήσει και τις Απόκριες του ’85. Ήθελα με το ζόρι να φορέσω την αμάνικη στολή Μίνυ Μάους μέσα στο σπίτι. Όλη μέρα. Το αποτέλεσμα; Aντί να πετάξω χαρταετό, να πετάξω παρέα με τον πυρετό στους 40 και αντί για «αμόλα καλούμπα», να φωνάζω «πνευμονία». Δεν θυμάμαι και πολλά. Αλλά για τους άλλους που θυμούνται, μάλλον δεν θα ήταν και πολύ ευχάριστες αυτές οι Απόκριες.
Μετά, λοιπόν, από πολλά χρόνια, βρίσκομαι κουκουλωμένη στον καναπέ, ντυμένη «άρρωστη», να παρακολουθώ τη μεγάλη παρέλαση του Πατρινού Καρναβαλιού από την τηλεόραση. Καλά, όχι πως θα πήγαινα να παρελάσω, αλλά μια καρναβαλίστικη εξόρμηση μπορεί και να την έκανα. Μασκαράδες! Παντού μασκαράδες. Μικροί, μεγάλοι, μωρά στα καρότσια και ο βασιλιάς καρνάβαλος να ανοίγει την παρέλαση. Μεταξύ μας ποτέ δεν μου άρεσαν οι Απόκριες. Αυτό το μυστήριο, τα μασκαρέματα. Δεν είναι του γούστου μου.
Mάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο
Είναι λίγο οξύμωρο να μιλά κανείς για μάσκες και για καρναβάλια. Για απόκριες και κομφετί. Σε μια κοινωνία που καθημερινά συνυπάρχεις με μασκαράδες. Ανθρώπους που φορούν τη μάσκα τους το πρωί και τη βγάζουν όταν επιστρέψουν αργά στο σπίτι τους το βράδυ. Άνθρωποι που υποκρίνονται πως είναι κάτι άλλο, από αυτό που πραγματικά κρύβεται πίσω από τη μάσκα. Φοβούνται μήπως τους αναγνωρίσουν; Φοβούνται μήπως το αληθινό τους πρόσωπο δεν είναι αρεστό ή πολύ απλά πουλάνε αυτό που θα ήθελαν να είναι;
Μήπως, καταβάθος δεν έχουν και οι ίδιοι τη δύναμη να αντικρίσουν το πραγματικό τους πρόσωπο, πίσω από τη μάσκα που έχει γίνει ένα με το πρόσωπό τους; Άνθρωποι που «υιοθετούν» ρόλους. Άνθρωποι που κάθε μέρα ζουν λες και είναι οντισιόν για τον επόμενο ρόλο τους. Αγαπώ το θέατρο. Είμαι ικανή να δω το ίδιο έργο πολλές φορές. Έστω και με άλλους πρωταγωνιστές. Γιατί μπορεί ο ρόλος να είναι ίδιος, ο καθένας όμως τον καταθέτει διαφορετικά.
Πόσο διαρκεί μια «παράσταση»; Μια ώρα; Ένα μήνα; Ένα χρόνο; H στιγμή του χειροκροτήματος δεν αργεί. Η στιγμή που οι μάσκες πέφτουν. Ζω για αυτή τη στιγμή. Ακόμη και αν υποψιάζομαι το τέλος. Ζω για αυτή τη στιγμή. Οι μάσκες δεν αργούν να πέσουν. Μόνο που όταν οι μάσκες πέσουν, εγώ έχω ήδη κλείσει θέση για το επόμενο έργο.
Το έργο αυτό, που δεν έχω ξαναδεί και που θα κάνει πρεμιέρα. Το έργο που αυτή τη φορά, θα είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια. Χωρίς μακιγιάζ και περιττά εφέ. Οι θέσεις για τους επισήμους είναι κατειλημμένες. Κατειλημμένες από όλους όσους είναι τόσα χρόνια δίπλα μου. Μπορεί να βρεθεί και για εσένα θέση. Στη αρχή θα υπάρξουν κενές θέσεις στον εξώστη. Αν όμως καταφέρεις να δεις όλο το έργο, τότε σίγουρα θα υπάρξει μια θέση στην πλατεία. Προφανώς δεν είναι όλοι ικανοί να δουν το έργο μέχρι τέλους. Η μάσκα τους , τούς κόβει τον αέρα και πνίγονται με την ίδια τους την ανάσα. Αυλαία και πάμε!
Ανά πάσα στιγμή, η θέση σου θα είναι δίπλα μου στη σκηνή. Σε μια παράσταση που οι μάσκες, είναι κρεμασμένες στα παρασκήνια. Σκονισμένες από το πέρασμα του χρόνου και αχρησιμοποίητες. Γιατί καλό θα είναι να περιορίζονται μόνο στο καρναβάλι. Και η αλήθεια είναι πως έχω χρόνια να μετέχω σε ένα τέτοιο…
