Όλοι κάνουμε το ίδιο λάθος. Όλοι θυμόμαστε κάποια πράγματα μόνο όταν μας συμφέρει. Μόνο όταν τα θυμούνται οι υπόλοιποι. Μόνο όταν μας τα θυμίζουν. Και αυτό γιατί είμαστε απορροφημένοι στα δικά μας προβλήματα, στις δικές μας σκέψεις, στον εαυτούλη μας. Ανάμεσα στους φτωχούς τα Χριστούγεννα, τους πρόσφυγες όταν τους βλέπουμε να κοιμούνται στο δρόμο ή όταν μας τους θυμίζουν τα ΜΜΕ τονίζοντας τα «προβλήματα» που προκαλούν στους Έλληνες πολίτες και γενικότερα όλους εκείνους που ξεχνάμε και θυμόμαστε μόνο σε Παγκόσμιες μέρες είναι και οι οροθετικοί.
Α ναι. Παραλίγο να ξεχάσω, τους θυμόμαστε και όταν όλοι μιλούν για αυτούς όχι όμως με το θετικό μήνυμα της πρόληψης μιας παγκόσμιας μέρας. Ήταν Μάιος του 2012 όταν τους ξαναθυμηθήκαμε. Όταν βγήκε ετυμηγορία πριν ακόμα γίνει δίκη. Ήταν τότε που οροθετικές ιερόδουλες παρουσιάστηκαν ως δημόσιος κίνδυνος. Μία ασθένεια έγινε η αφορμή να προκληθεί δημόσιος πανικός και να ξαναδημιουργηθούν ταμπού. Να κάνουν τους οροθετικούς να κρύβονται και να φοβούνται να μιλήσουν, και όλους τους άλλους να φοβούνται μην κολλήσουν.
Θα διώξω όμως το μαύρο αυτό σύννεφο από το μυαλό μου και θα επαναφέρω τις σκέψεις μου στο σήμερα. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί που κοιτούν τους φορείς του AIDS με μισό μάτι, αλλά υπάρχουν και πολλοί που αυτό το θέμα τους αγγίζει βαθιά είτε γιατί κάποιος από το οικείο περιβάλλον τους έχει τον ιό ή ακόμα και οι ίδιοι, είτε γιατί είναι άνθρωποι με ευαισθησίες και όχι ρομποτάκια που ακολουθούν εντολές πότε να φοβούνται πολύ και πότε λιγότερο. Γιατί ο φόβος είναι μόνιμο χαρακτηριστικό, απλώς αλλάζει ένταση ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν.
Χαίρομαι όταν βλέπω δράσεις όπως αυτή του ηθοποιού- σκηνοθέτη- παραγωγού Brandon Cordeiro, γιατί ξέρω ότι μπορούν να μας αλλάξουν το μυαλό, να έχουν θετική επίδραση πάνω μας μέσα σε λίγα λεπτά. Έφτιαξε μία μικρού μήκους ταινία, το Ribbons, για να δείξει την επίδραση που έχει η ασθένεια τόσο στην LGBTQ κοινότητα όσο και γενικότερα στην κοινωνία. Η ταινία είναι μέσα από τα μάτια ενός μικρού αγοριού, του Brandon Cordeiro, που γνωρίζει για πρώτη φορά τι μπορεί να κάνει το AIDS μέσα από μία τελετή στη θάλασσα για να τιμήσουν όσουν πέθαναν από την ασθένεια. Το video λαμβάνει χώρο στο Provincetown, ένα χωριό στο Cape Cod της Μασαχουσέτης που είχε γίνει το σπίτι ατόμων της LGBT κοινότητας για μερικές δεκαετίες μέχρι που η ασθένεια διέλυσε το πληθυσμό τους στα μέσα του 1980.
Πρόκεται για ένα video που σίγουρα σε βάζει σε σκέψεις, σε ευαισθητοποιεί, που ίσως μπορέσει να δυναμώσει τις αντιστάσεις σου σε πιθανά μελλοντικά ξεσπάσματα φόβου. Μαζί με αυτό το παιδάκι μαθαίνεις και εσύ πώς είναι να χάνεις ανθρώπους από το AIDS. Γιατί ακόμα και να είμαστε «μεγάλοι» οι γνώσεις μας πολλές φορές είναι ανάλογες μικρού παιδιού.
