Η μεγαλύτερη και η πιο διαβρωτική ψυχολογική μάχη του ανθρώπου είναι η ζήλια. Τον κυριεύει μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις που αναπτύσσει κατά τη διάρκεια της ζωής του. Η πλέον διαδεδομένη μορφή ζήλιας είναι η ερωτική. Χάνουμε την ουσία και ξεκινάμε να πλάθουμε ιστορίες συνωμοσίας με το μυαλό μας.
Συνήθως, στον ερωτικό τομέα το πρώτο κρούσμα της ζήλιας ξεσπάει αρκετό καιρό μετά και όχι στην αρχή της σχέσης. Ίσως επειδή ο άνθρωπος έχει την τάση να δημιουργεί προβλήματα από το πουθενά. Με τον καιρό αρχίζει η κτητικότητα που ταυτίζεται με τον εγωισμό και καταλήγει να έχει ως μέσο έκφρασης την περιβόητη ζήλια.
Παρ’ όλα αυτά το φαινόμενο της ζήλιας έχει και τη γοητευτική του πλευρά. Αποδεικνύει το ενδιαφέρον του άλλου. Επίσης, τα μικρά αυτά παραπονάκια και οι μικροσκηνές ζηλοτυπίας κρατάνε την σπίθα του ζευγαριού σε εγρήγορση. Είναι κολακευτικό να ξέρεις πως έχεις δίπλα σου κάποιον που φοβάται μην σε χάσει!
Βέβαια, στην πολύ λεπτή και ευάλωτη κλωστή μεταξύ του γοητευτικού και του ξενέρωτου χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.
Η ζήλια στο άρρωστο επίπεδο χωρίζεται σε 2 κατηγορίες.
#1 Η σχέση που γίνεται ζήλια. Αυτή που συμπεριλαμβάνει μόνο τσακωμούς, περιορισμούς και μια αλλοπρόσαλλη παράνοια. Η σχέση χάνει την απόλαυση και καταντάει τάξη επιθεώρησης.
#2 Η ζήλια που γίνεται αφορμή. Με τόσα επιστημονικά σενάρια, απιστίες και προδοσίες με τις όποιες πλέον έχουμε συμφιλιωθεί και είμαστε και σίγουροι ότι υπήρξαν, καταντάμε να τα καταστρέφουμε όλα μόνοι μας. Είτε γιατί ξεσπάμε εμείς οι ίδιοι και απατάμε δήθεν από εκδίκηση, είτε επειδή έχουμε μεταφέρει εμείς οι ίδιοι το μικρόβιο στο σύντροφό μας.
Tελικά, δε ξέρω αν η ζήλια είναι κάτι που ξεπερνιέται ή αν τελικά είναι καθοριστικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Ενώ ξέρουμε ότι θα τα καταστρέψουμε όλα και πάνω από όλα τη δικιά μας ευτυχία, δεν πτοούμαστε και δεν κοντρολάρουμε το »εγώ» μας. Ίσως από την άλλη να μην χρειάζεται να κάνουμε τίποτα αν δεν πηγάζει φυσικά από μέσα μας…και ας μας βγάλει όπου θέλει.
