Δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά. Ρουτινιάζουμε και χανόμαστε στον λαβύρινθο της καθημερινότητας. Θέλουμε κάτι διαφορετικό και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που αφαιρούμαστε. Χαζεύουμε στο κενό, μέσα σε επιθυμίες και «θέλω», προσπαθώντας να βρούμε κάτι να μας ιντριγκάρει.
Συνήθως, παραμένουμε στην ιδέα της επιθυμίας. Περιμένουμε εκείνη την αλλαγή στο πρόγραμμά μας να έρθει. Μία έκπληξη, μία σπίθα να μας εντυπωσιάσει. Δεν κινούμαστε προς τις κατευθύνσεις που θέλουμε. Καταναλώνουμε χρόνο, απορώντας πως θα ήταν η ζωή μας αν ακολουθούσαμε κάποια άλλη πορεία. Κάνουμε σενάρια, επειδή λαχταράμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Να λοξοδρομούμε σε δρόμους που μας φαίνονται πιο οικείοι και συμβατοί με τα «θέλω» μας. Τα φαντασιακά σενάρια μας πηγαίνουν στη δική μας πραγματικότητα. Την αποκλειστικά δική μας. Χωρίς περιορισμούς και εμπόδια.
Ως παιδιά, μπαίνουμε σε ένα τρυπάκι ρουτίνας με το σχολικό πρόγραμμα, τα φροντιστήρια, προσπαθώντας παράλληλα να εντάξουμε σε δεύτερη μοίρα δραστηριότητες που μας χαρίζουν μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Που ζωντανεύουν λίγο τον χρόνο μας. Τον χρωματίζουν με τα «θέλω» μας, που παίρνουν σαρκική μορφή στα όνειρά μας. Από πάντα μας επέβαλαν περιορισμούς στο χώρο και στο χρόνο, σε ασχολίες και υποχρεώσεις. Ήταν αντιληπτή μία μικρή δόση εξαναγκασμού, αλλά τότε υπήρχε η δικαιολογία ότι δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τι ήταν καλό για τον εαυτό μας, όσον αφορά το μέλλον μας. Όμως, τώρα μεγαλώσαμε και βάζουμε τον εαυτό μας να υποστεί την ίδια διαδικασία και να βιώσει παρόμοια λάθη. Μάλλον κάτι πρέπει να αλλάξει, για να δούμε τις αλλαγές που θέλουμε.
