Μάης θα πει ένας μήνας πριν το καλοκαίρι. Μάης θα πει ο τελευταίος μήνας της Άνοιξης. Μάης θα πει αντίο σχολείο και καλωσορίσατε Πανελλήνιες. Οι εξετάσεις που θα κρίνουν τη ζωή σου. Οι εξετάσεις που θα σου κρίνουν αν θα μπεις στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Οι εξετάσεις που πρέπει να περάσεις, γιατί για αυτές παλεύεις το λιγότερο τρία χρόνια, για να μην πω 12! Όπα! Αυτά δεν είναι δικά μου λόγια, αυτά είναι που πιστεύουν κάποιοι πως είναι οι Πανελλήνιες. Γιατί για μένα οι Πανελλήνιες είναι…
Ο Μάης των δικών μου Πανελληνίων μυρίζει πρωινή δροσιά, έχει χαλί τον ήχο του ξυπνητηριού από τις 5.00 το πρωί για επανάληψη και έχει εικόνα τον φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι και την φρυγανιά με μέλι πάνω στο τραπέζι. Μια περίοδος της ζωής μου που δεν πολυθυμάμαι – αν και την πέρασα δύο φορές. Ως άνθρωπος που δίνει δεύτερες ευκαιρίες, είπα να δώσω και στις πανελλήνιες εξετάσεις μια ακόμη. Όχι πως δεν είχα διαβάσει αρκετά την πρώτη (!). Φήμες! Έτσι, λοιπόν, για μένα οι πανελλήνιες εξετάσεις ήταν το «χρυσό» εισιτήριο για να περάσω στο Πανεπιστήμιο. Σε μια σχολή που δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή. Σε μια σχολή που ίσως να μην ήταν και ποτέ η επιλογή μου, για να είμαι ειλικρινής.
Για μένα οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι μια βάρκα που θα σε περάσει στην απέναντι όχθη. Είναι το ταξίδι από την εφηβική ηλικία στην ενηλικίωση. Εκτός από τις γνώσεις που πρέπει να έχεις για να τις περάσεις, πρέπει να έχεις και άλλα προσόντα. Κριτική σκέψη, σωστές βάσεις, διαχείριση χρόνου κτλ. Δεν είναι το παν οι πανελλήνιες, γιατί πολύ απλά αν δεν τις περάσεις είναι δύο τα τίνα ή πως δεν προσπάθησες αρκετά. Οπότε πρέπει να πεισμώσεις για μια δεύτερη φορά. Και να αποδείξεις στον εαυτό σου πρώτα τι αξίζει. Ή πως πολύ απλά δεν είσαι εσύ για εξετάσεις και για του είδους αυτή τη διαδικασία. Όλοι περάσαμε από αυτό το «λούκι» που λέγεται Πανελλήνιες. Πιστέψτε με, κανείς μα κανείς δεν βγήκε χαμένος από αυτές. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των Πανελληνίων, είναι για σένα κέρδος. Γιατί η επιτυχία ή η αποτυχία ορίζεται από εσένα και από την πορεία μετά από αυτές. Οι δικές μου πανελλήνιες είχαν ως αποτέλεσμα να ζήσω τα πιο όμορφα και ανέμελα πέντε χρόνια της ζωής μου. Γιατί η ζωή δεν είναι οι πανελλήνιες. Η ζωή είναι μετά από αυτές.
Αν αναπολήσεις τα μαθητικά χρόνια μια φορά, το σίγουρο είναι πως τα φοιτητικά θα τα αναπολήσεις δύο! Πέντε χρόνια που το μόνο που σκεφτόμασταν είναι τι θα κάνουμε το βράδυ και σε ποιο σπίτι θα κοιμηθούμε. Πέντε χρόνια που το παντελόνι είχε λιώσει από τους πολύωρους καφέδες και οι μόνοι αριθμοί που άκουγες ήταν το σκορ στο τάβλι. Χωρίς να παραμελήσουμε ποτέ τη σχολή μας, γιατί ως σωστές φοιτήτριες τελειώσαμε στην ώρα μας και με βαθμό, οργώσαμε όλη την Ελλάδα. Ζήσαμε μερόνυχτα χωρίς να κοιμηθούμε. Και άλλες πάλι μέρες, σηκωνόμασταν απόγευμα.
Αυτά τα πέντε χρόνια συναναστραφήκαμε ανθρώπους που δεν θα ξαναδούμε στη ζωή μας. Γνωρίσαμε ανθρώπους που είναι ακόμη και σήμερα δίπλα μας. Μιλάω στον πληθυντικό, γιατί χάρη σε αυτές τις Πανελλήνιες, έχω δίπλα μου τις φίλες μου. Τους ανθρώπους που μοιραστήκαμε τις σημειώσεις για να περάσουμε το μάθημα, τον άνθρωπου που με παρέσυρε να σηκωθώ να δώσω το τελευταίο μου μάθημα όταν έλεγα «Έλα μωρέ! Θα το δώσω το Σεπτέμβρη». Τον άνθρωπο που μου κρατούσε θέση στο κυλικείο με τον καφέ μου, γιατί ήξερε πως το προηγούμενο βράδυ είχα ξενυχτήσει.
Οι Πανελλήνιες, για εμένα, ήταν το κλειδί για να ανοίξω την πόρτα της φοιτητικής ζωής. Να μάθω νέα πράγματα που θα με βοηθούσαν να πάρω το πτυχίο μου και να δικαιολογήσω το φοιτητικό μου πάσο και την έκπτωση στα λεωφορεία. Έμαθα. Διδάχθηκα. Αλλά πάνω απ΄όλα όμως ήταν μια από τις σημαντικότερες περιόδους της ζωής μου, γιατί ΆΛΛΑΞΑ. Ωρίμασα και γέμισα την βαλίτσα, για το υπόλοιπο ταξίδι της ζωής μου με πράγματα που δεν θα αφαιρέσω ποτέ από μέσα. Και αν κάποια φορά αυτή βαρύνει, ξέρω πως έχω τις φίλες μου που θα μου ζητήσουν από μόνες τους να μου την κρατήσουν λίγο για να αλαφρύνω.
Όπως και εγώ, μπορεί να είμαι μια «μινιατούρα», έχω πάντα όμως αρκετή δύναμη για να σηκώσω τις «βαλίτσες» των δικών μου ανθρώπων. Και αν κάποια άλλη φορά, το βάρος είναι τόσο μεγάλο και δεν μπορώ να τις σηκώσω, υπόσχομαι πως θα τους βάλω «ροδάκια» και θα τις σύρω.
Υ.Γ: Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στις «συμφοιτήτριές» μου. Για όλα αυτά που περάσαμε και για όλα όσα θα έρθουν εκτός εδράνων. Επίσης, δικαιωματικά ανήκει σε όλα τα παιδιά που φέτος δίνουν τις δικές του πανελλήνιες με μια ευχή… «Να περάσετε τα πιο όμορφα φοιτητικά σας χρόνια!»
