Το γνωρίζουμε από τα παιδικά μας χρόνια. Η Παρασκευή ήταν, είναι και θα είναι η πιο ωραία μέρα της εβδομάδας. Οι περισσότεροι θυμόμαστε εκείνες τις Παρασκευές που είχαμε αμνηστία από τα μαθήματα. Ήμασταν όλη μέρα εκτός σπιτιού. Κανένας γονιός δεν παραπονιόταν γιατί δεν καθόμασταν να διαβάσουμε. Ήταν οι μέρες που ο ελεύθερος χρόνος θύμιζε απεριόριστος. Ήταν οι μέρες που οι γονείς δεν μπορούσαν να πουν «όχι» σε εξόδους και σε δραστηριότητες. Δεν ίσχυε ο κανόνας «Θα βγεις, όταν κάνεις τα μαθήματά σου».
Όλοι επιλέγαμε τις Παρασκευές για να βγούμε και ας πιάνονταν στις καθημερινές. Είναι η μέρα-μεσολαβητής των καθημερινών με το Σαββατοκύριακο. Είναι η μέρα που θες μετά την σχολή ή την δουλειά να τρέξεις στο σπίτι να σενιαριστείς και να βγεις οπουδήποτε, αρκεί να μένεις εκτός σπιτιού και εκτός οποιοδήποτε χώρου που να σου υπενθυμίζει τις υποχρεώσεις. Είναι εκείνη η μέρα που θα θες να ετοιμαστείς για εκείνο το διήμερο που περίμενες για να ξεσκάσεις με την παρέα ή με την σχέση σου. Είναι η μέρα που θα βγεις με εκείνο τον φίλο που όλη την εβδομάδα προσπαθούσατε, αλλά δεν είχατε την ευκαιρία να πείτε εκείνα τα καλά ή τα άσχημα νέα για σχέσεις, δουλειά, διάφορα προσωπικά.
Από τότε, οι Παρασκευές συνδέονταν με τις μέρες, τις οποίες ανυπομονούμε να έρθουν κάθε βδομάδα. Από το πρωινό της Δευτέρας ανυπομονούμε για εκείνη την συνάντηση ή εκείνο το πάρτυ της Παρασκευής. Τώρα που «μεγαλώσαμε», η Παρασκευή είναι μία μέρα-κλειδί για τις εξόδους, εφόσον συμπίπτουν σχολή και δουλειά σε μία ρουτίνα.
Ποιος δεν κανονίζει τις Παρασκευές; Ακόμα και μετά την δουλειά με το ρίσκο να το πάει σερί μέχρι το Σάββατο. Όλοι μας το έχουμε κάνει. Κανείς δε θέλει να ξεκουραστεί τις Παρασκευές. Οι Παρασκευές και τα Σάββατα είναι για να ζοριζόμαστε και οι Κυριακές για να ξεκουραζόμαστε. Να ξεφεύγουμε από την ρουτίνα. Ταινίες σε σπίτια, σινεμά, καφέδες, κλαμπάκια. Όλα τα παράθυρα είναι ανοιχτά. Όλες οι προτάσεις ευπρόσδεκτες, αρκεί να φεύγουμε από το τρέξιμο της ρουτίνας.
