Σου δίνω το πλαίσιο που αυτή τη στιγμή προσπαθώ να γράψω το κείμενο. Τις τελευταίες δύο βδομάδες διαβάζω non-stop για την εξεταστική και η όποια μου διάθεση να σχολιάσω την επικαιρότητα ή μη έχει πάει περίπατο. Ζητώντας από φίλους, διαδικτυακούς και από τους άλλους, να μου προτείνουν ένα θέμα για να λειτουργήσει ως κέντρο, ώστε να αρχίσουν γύρω του να περιστρέφονται οι σκέψεις μου, άκουγα μία μόνο λέξη: ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ.
Αρνούμαι λοιπόν. Γιατί να γράφω για δυσάρεστα θέματα που έτσι και αλλιώς καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα μας; Σίγουρα όταν έχεις έναν προβληματισμό ή ακούς ένα άσχημο γεγονός, ο,τιδήποτε έχει αρνητικό πρόσημο εν τέλει, είναι πιο εύκολο να μας προκαλέσει σκέψεις και να θέλουμε να μιλήσουμε για αυτό. Άλλωστε όταν κάτι μας βαραίνει, σαν όντα κοινωνικά που είμαστε, έχουμε την τάση να το μοιραζόμαστε για να χάνει το βάρος του. Γιατί όμως να μην έχουμε εξ; αδιαιρέτου και την χαρά;
Πως θα ήταν αν κάθε φορά που θα ήθελες να αναπτύξεις ένα θέμα συζήτησης, αντί για τα προβλήματα στο σπίτι σου, την αδυναμία σου να διαχειριστείς τις υποχρεώσεις σου ή τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζεις, αποφάσιζες να συζητήσεις για κάτι που αυτόματα θα έδινε ελπίδα σε εσένα και τον συνομιλητή σου; Οι πιο σοβαρές συζητήσεις, όμως, είναι εκείνες που γίνονται με τον εαυτό μας. Σκέψου, τώρα, πόσο διαφορετικός θα ήσουν σαν άνθρωπος, αν κατάφερνες κάθε φορά πριν πέσεις για ύπνο, αντί να συλλογίζεσαι τις στιγμές που δεν ήσουν αρκετός για τις περιστάσεις, μπορούσες να δεις κάτι στην αυριανή μέρα που θέλεις να πετύχεις.
Αρνούμαι, λοιπόν, να γράψω, να σκεφτώ, να συζητήσω για ακόμη μια φορά κάτι που έτσι και αλλιώς με ζορίζει στην καθημερινότητα. Αρνούμαι να πέσω θύμα της μιζέριας που σαν μαύρο πέπλο πέφτει πάνω από την Βασιλεύουσα, που σιγά- σιγά καταφέρνει να επισκιάσει ακόμη και τις πιο προσωπικές στιγμές μας. Όπως κατάλαβες πλέον δεν σου γράφω μόνο για την εξεταστική.
Να αρνείσαι και εσύ. Το άγχος είναι ήδη αρκετό και δεν χρειάζεται να το διαιωνίζουμε. Η ελπίδα και οι στόχοι είναι αυτά που μπορεί να ξεθωριάζουν λόγω της ταχύτητας που πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Τις ελπίδες και τους στόχους σου να κοιτάς και να βοηθάς και τους άλλους να τους δουν. Κάθε φορά που εσύ θα μοιραστείς έναν στόχο που έχεις θέσει, έναν στόχο που πέτυχες, έναν στόχο που έχει πέτυχει κάποιος άλλος, τότε το σκοτάδι της μιζέριας σπάει και εσύ ξαφνικά χάνεις το βάρος που αναφέρθηκε πιο πάνω. Χάνεις το βάρος, όχι επειδή το μοίρασες σε κάποιον άλλο. Χάνεις το βάρος επειδή συνειδητοποιείς πως είναι λιγότερο θηριώδες το πρόβλημα από αυτό που χωρίς τους στόχους και την ελπίδα φαινόταν πως είναι.
Να προσπαθείς. Να προσπαθείς να εφαρμόσεις όλα αυτά που σου έγραψα. Όχι αποκλειστικά για εσένα. Ίσως ούτε καν για εσένα. Για τους άλλους που θέλουν να τους ελαφρύνεις από τα βάρη τους αλλά δεν ξέρουν πώς. Γιατί όταν μοιράζεσαι το πρόβλημα μπορεί εσύ να αισθάνεσαι πιο ελαφρύς, όμως ο άλλος παίρνει ακόμη ένα. Δεν το θέλει. Δεν το θες.
