Lights, camera, action, go! Πόσο περίεργο θα ήταν πριν από την κάθε μας πράξη να ακούμε αυτές τις λέξεις; Κάπως έτσι θα ήταν εάν η ζωή του καθενός από μας ήταν μια ταινία με διαφορετικό τίτλο. Μπέρδεμα μεγάλο, πολλές ταινίες μαζί να παίζουν ταυτόχρονα, ισούται με ένα χάος. Ναι, αυτό μοιάζει αρκετά με πραγματική ζωή, το χάος δηλαδή. Πέραν αυτού, οι ταινίες «τυπώνουν» με διάφορους τρόπους στη ζωή των ανθρώπων και τους κάνουν να δρουν και να αντιδρούν περίεργα. Τι συμβαίνει όταν κάποιος αδυνατεί να διαχωρίσει το πραγματικό από τις κηλίδες του φανταστικού (και πολλές φορές παράλογου) και συνάμα ιδανικού; Κάθε φορά που εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος βλέπει μια ταινία, ο εγκέφαλος με την ευγενική χορηγία του υποσυνείδητου, παίζει περίεργα παιχνίδια τα αποτελέσματα των οποίων φαίνονται, με δυσκολία βέβαια, στον αληθινό κόσμο.
Όταν για παράδειγμα είναι Κυριακή βράδυ, λες να μην βγεις γιατί ακολουθεί η ταινία τρόμου «Πρωινό Ξύπνημα», αποφασίζεις να βάλεις κάτι χαλαρό να δεις ή απλά να κάνεις ζάπινγκ για πετύχεις κάποιο ενδιαφέρον φιλμ. Όπως αλλάζεις κανάλια σταματάς σε ένα όπου προβάλλεται κάτι αξιόλογο και αποφασίζεις να το παρακολουθήσεις. Σε ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 80% αυτό που πρόκειται να δεις θα επηρεάσει ή θα προκαλέσει μια μελλοντική σου πράξη και αυτό ανεξαρτήτως του είδους της ταινίας. Σχεδόν κάθε φορά που κάποιος παρακολουθεί ένα φιλμ, συμβαίνει ταύτιση με χαρακτήρα. Δεν είναι απαραίτητο να είναι ο πρωταγωνιστής, αν και πλειοψηφικά η μεγαλύτερη ταύτιση συμβαίνει με το κεντρικό χαρακτήρα, καθώς σκιαγραφείται αναλυτικά η προσωπικότητα του. Ο θεατής ταυτίζεται γενικότερα με έναν από τους χαρακτήρες που έχει περισσότερα κοινά μαζί του, από συμπεριφορά έως και εμφάνιση. Μέχρι την λήξη της ταινίας, ο θεατής έχει μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς τον χαρακτήρα αυτό, τείνει δηλαδή να συμπάσχει και να νιώθει, σε μικρότερο φυσικά βαθμό, τα συναισθήματα που νιώθει ο χαρακτήρας με τον οποίον νομίζει ότι του μοιάζει.
Ύστερα από έρευνες που έγιναν πάνω στην συμπεριφορά των ανθρώπων κατά την παρακολούθηση μιας ταινίας, το πιο συχνό συναίσθημα που παρατηρήθηκε είναι η ενοχή. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα από τις ταινίες θυμούνται κατά κάποιο τρόπο πράγματα που έκαναν και θέλουν να ξεχάσουν. Δευτέρα στην λίστα έρχονται όσα θέλουν να ξεχάσουν και δεν μπορούν. Αυτό συμβαίνει σε μεγαλύτερο βαθμό με δραματικές ταινίες και ρομαντικές. Το μεγαλύτερο ποσοστό των θεατών θυμάται έναν χωρισμό, ότι του λείπει ένα πρόσωπο ή αναγνωρίζει κάποιο λάθος που έκανε σε μια σχέση.
Ένας ακόμη τρόπος με τον οποίον οι ταινίες επιδρούν στην ζωή των περισσότερων ανθρώπων, είναι το φαινόμενο «F.P.A.E.», δηλαδή False Predictions and Expectations. Πολλοί άνθρωποι, συνήθως οι πιο ευαίσθητοι, τείνουν να συγκρίνουν χαρακτήρες και γεγονότα που είδαν σε σειρές και ταινίες, με γεγονότα και πρωταγωνιστές της πραγματικότητας. Έτσι, καταλήγουν πολλές φορές όταν περιμένουν να συμβεί κάτι καλό, να απογοητεύονται γιατί σε μια ταινία που είχαν δει η κατάληξη ήταν πιο μεγαλειώδης, ενώ άλλες φορές όταν πρόκειται να συμβεί κάτι καλό, το αποτρέπουν με τις πράξεις τους χρησιμοποιώντας την απόλυτη ατάκα «Δεν θα είχε καλή κατάληξη έτσι κι αλλιώς, το έχω δει σε ταινία!».
Καταλαβαίνω ότι το υποσυνείδητο δεν μπορεί να ελεγχθεί και δρα με περίεργους τρόπους. Είναι πολύ λογικό οι ταινίες να επηρεάζουν προσωρινά την διάθεση μας, αλλά μέχρι εκεί είναι το υγείες. Οι ταινίες είναι αυθεντικά προϊόντα μυθοπλασίας. Ο τρόπος με τον οποίον η Κεϊτλιν πήρε προαγωγή σε εκείνη την ταινία δεν σου υποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίον θα πετύχεις εσύ στην δική σου δουλειά. Το ότι ο σύντροφός σου δεν σε πάει βαρκάδα στην λίμνη με τις πάπιες δεν σημαίνει ότι είναι αναίσθητο γουρούνι. Κρατήστε τις ταινίες αποκλειστικά για ψυχαγωγία, για μαθήματα ζωής αναζητήστε αληθινούς πρωταγωνιστές σε πραγματικές συνθήκες, δίχως φίλτρα και δίχως σενάριο.
