«Πώς είναι να χάνεις τη φωνή σου»; Άραγε χάνει κανείς κάτι που δεν είχε; Και αν το είχε, το αξιοποιούσε;
Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς να μιλήσεις για τα πιο απλά πράγματα. Για το τι θα κάνεις με την παρέα μέσα στην ημέρα για παράδειγμα. Ίσως, κάτι να επιδρά αρνητικά πάνω σου. Να υπάρχει ένα ζιζάνιο στο χωράφι σου που να πρέπει να αφαιρεθεί για να βγει τέλεια η σοδειά σου. Δε ξέρεις. Και ο καιρός περνάει. Και η ρουτίνα σε ξεθωριάζει, σε μαδάει κι εσύ δεν αντιδράς γιατί δεν πιστεύεις ότι μπορείς να ασκήσεις επιρροή.
Ίσως να μην έχεις εντοπίσει το χαρακτηριστικό σου γνώρισμα που θα προσελκύσει τα «θέλω» σου. Μπορεί ακόμα η ντροπή να πατάει mute και να μην ακούγονται οι σκέψεις σου και τα αιτήματά σου με την ανάλογη ένταση.
Όμως, κάτι τέτοιο δεν αντέχεται! Μαγκώνεσαι για να μη μιλήσεις, σφίγγεσαι για να μη δράσεις. Όλα αυτά δεν τα εξωτερικεύεις με την ένταση που τους αρμόζει. Γιατί; Μπορεί να νιώθεις ανεπαρκής. Βλέποντας άλλους να επωφελούνται της σιωπής σου στο πλαίσιο ενός ανταγωνισμού. Δεν τους έχεις αγγίξει όμως ακόμα με το «είναι» σου και διατηρείς χαμηλό το προφίλ σου. Στερείσαι τη φωτιά σου γιατί ακόμα ψάχνεσαι. Ψάχνεις τον τρόπο σου, το χαρακτήρα σου, τη φωνή σου. Για να φανείς, να ακουστείς, να παίξεις με τα φαίνεσθαι και τα είναι σου.
Χρειάζεται να μπεις στο παιχνίδι. Να καταρρίψεις το ρόλο που σου έχουν αποδώσει και να δείξεις το δικό σου ρόλο με τα δικά σου στοιχεία. Να επιβεβαιώσεις με πράξεις αυτό που θες να ακούσεις. Να αποδείξεις ότι την παρτίδα μπορείς να την κερδίσεις χωρίς να έχεις απαραίτητα τα καλύτερα χαρτιά.
