Στη ζωή ελάχιστοι άνθρωποι είναι σταθεροί, είναι πάντα εκεί. Οι περισσότεροι είναι παροδικοί, περνούν σαν τις εποχές. Σκεφτείτε σαν τους άγνωστους πάνω στους οποίους πέφτουμε τυχαία όταν ανοίγουν οι πόρτες του τρένου, γιατί βιαζόμαστε. Τους βλέπουμε για λίγο, ερχόμαστε σε επαφή, αλλά δεν μας προκαλούν κάποιο ερέθισμα, ξεχνάμε στην στιγμή. Κατά έναν παρόμοιο τρόπο, άνθρωποι μπαίνουν στο βαγόνι της αναχώρησης από την ζωή και όχι δεν μιλώ για κυριολεκτικό θάνατο, αλλά για τον μεταφορικό, παγερό θάνατο της επικοινωνίας. Ο άλλος κινείται επιλεκτικά σε μια γραμμή που δεν συμπίπτει με το δικό σου βαγόνι. Πολλές φορές μένεις ασυγκίνητος, «τρένα» αναχωρούν σε καθημερινή βάση, η απώλεια είναι πλέον συνήθεια, το ίδιο και η εγκατάλειψη. Τι γίνεται όμως όταν δεν είναι όλα τόσο εύκολα;
Το σκηνικό στο οποίο αναφερθήκαμε είναι σχεδόν ουτοπικό, να εξαφανίζεται κάποιος από τον χάρτη σου και να μην σε νοιάζει τόσο. Όταν όμως η παρεκτροπή του άλλου επηρεάζει την δική σου πορεία, κατεύθυνση και προορισμό, κοινώς όταν κάποιος φεύγει και σε νοιάζει, το αίσθημα της έλλειψης περιγράφεται με μια λέξη: αφόρητο!
Πολύ λογικά οποιοδήποτε θα μπορούσε να σκεφτεί «Υπερβολικό, υπάρχουν και ισχυρότερα αρνητικά συναισθήματα από αυτό της έλλειψης». Σαφώς, αλλά οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα μπορεί να συναγωνιστεί. Το συγκεκριμένο είναι μικρής διαρκείας, έχει ορμή αλλά για λίγο, όπως για παράδειγμα ο θυμός έχει ένταση. Όταν σου λείπει πραγματικά κάποιος, δεν υπάρχει «πάει πέρασε». Η έλλειψη είναι αισθητή, οι περισσότεροι την περιγράφουν σαν ένα βαρίδι στο στήθος γύρω στα 2 κιλά, με το οποίο κοιμάσαι κάθε βράδυ και ξυπνάς κάθε πρωί. Ακόμα κι όταν κάποιος δεν σκέφτεται το πρόσωπο που του λείπει καθόλου (συνήθως αυτό συμβαίνει όταν εμπλέκονται υποχρεώσεις που δεν αφήνουν το μυαλό να ξεφεύγει δεξιά και αριστερά) το ανεξήγητο αυτό βάρος παραμένει. Όταν σου λείπει κάποιος πραγματικά, ξέρεις ότι μόνο το άτομο αυτό μπορεί να το αφαιρέσει από πάνω σου. Όμως σιωπή…
Για όσους δεν γνωρίζουν πως είναι να χάνεις έναν σημαντικό άνθρωπο από την ζωή σου, είναι η επιτομή της λεπτομέρειας. Όταν βρίσκεσαι σε αυτήν την θέση θυμάσαι ακόμα και τα μαγνητάκια που είχε κολλημένα στο ψυγείο του, τον τρόπο με τον οποίον κρατάει το φιλτράκι στο στόμα στην προσπάθεια του να στρίψει «ένα τελευταίο». Η λεπτομέρεια είναι ευχή και κατάρα στην περίπτωση αυτή, θυμίζει ωραίες στιγμές, ενώ ταυτόχρονα λιγοστεύουν οι ανάσες. Το βάρος μεγαλώνει και ξέρεις ότι θα το σέρνεις παντού. Όμως σιωπή…
Όσοι έχουν βιώσει κάτι τέτοιο παρουσιάζουν το εξής παράδοξο χαρακτηριστικό: υπολογίζουν την άποψη του εκάστοτε πρόσωπο πριν κάνουν οτιδήποτε ή ανατρέχουν σε παλιά λεγόμενα και συμβουλές τύπου «Τι θα έκανε άραγε εκείνος αν ήταν στην θέση μου;». Αυτό μεταφράζεται ως «Θα ήθελα να ήταν εδώ να μου πει την γνώμη του» = μου λείπει. Όμως σιωπή.
Βάρος εν τέλει, αυτό είναι να σου λείπει πραγματικά κάποιος, άλλοι πάλι το περιγράφουν σαν μια τρύπα στο στήθος από όπου περνάει αέρας, καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν είναι ευχάριστη. Οι άνθρωποι προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανούς όσους είναι μακριά μέσα από τις αναμνήσεις. Ανα διαστήματα το μυαλό επαναστατεί και εύχεται να μπορούσε να ξεχάσει, να κάνει διαγραφή του προσώπου από την μνήμη, αλλά ύστερα από λίγο το φορτίο επιστρέφει. Για να σου λείπει κάποιος πραγματικά, σημαίνει ότι σου λείπει σε υπέρτατο βαθμό, κάτι που συνεπάγεται ότι σου είχε προσφέρει κάτι που εσύ θεωρείς σημαντικό. Αυτός είναι και ο λόγος που ζεις με αυτό το βάρος. Τελικά σιωπή.
Δίνουμε έμφαση στην λέξη σιωπή, γιατί από ότι φαίνεται αυτή είναι η στάση όσων βιώνουν το αίσθημα της έλλειψης, η αδράνεια. Οι πράξεις τους αντιτίθενται στα όσα νιώθουν και μετά μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο από τον οποίον δεν μπορούν να ξεφύγουν. Αυτή είναι η λάθος προσέγγιση. Εάν πραγματικά ένα πρόσωπο σας λείπει, αυτό αυτόματα συνεπάγεται ότι πρέπει να σπάσετε την σιωπή. Περιέργως όσο όσο μεγαλύτερη αξία έχει κάποιος για εμάς, τόσο πιο δύσκολο είναι να παραδεχτούμε ότι μας λείπει. Εάν κάποιος σας άφησε αυτό το βάρος, μιλήστε, μην το κρατάτε μέσα σας. Μην περιπλέκετε πράγματα που λύνονται με απλό τρόπο. Αυτό δεν φεύγει, πάντα θα θυμάστε και θα προσμένετε μια αντίδραση από μια δράση που δεν έγινε ποτέ.
Συνοπτικά, το starter pack του να σου λείπει πραγματικά κάποιος περιλαμβάνει: αναμνήσεις, παράπονα, ανείπωτες λέξεις και μια γερή δόση δείλιας. Μην φοβάστε, δεν είναι κακό ούτε ντροπή νας σας λείπει ένα πρόσωπο, κακό είναι να συνεχίζεται να ζείτε έτσι. Το μελάνι είναι ανεξίτηλο. Η αυθεντική έλλειψη είναι το μόνο κενό που έχει βάρος.
