Τελικά τι ακριβώς μας συμβαίνει όταν παρακολουθούμε μία ταινία; Βάσει του χαρακτήρα μας αντιδρούμε ή τελικά υπάρχουν μαγικά κουμπιά που ενεργοποιούνται από μία ταινία ανεξαρτήτως χαρακτήρα;
Θέλω να σας ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι ιδιαίτερα ρομαντική, παρόλα αυτά κλαίω με το «City of Angels» κάθε φορά. Φοβάμαι απίστευτα με την «Προφητεία» ακόμα και αν ξέρω ότι δεν θα συναντήσω ποτέ αυτό το τρομαχτικό παιδάκι και σημειωτέον είμαι και 25 χρονών.
Γιατί λοιπόν μου συμβαίνουν όλα αυτά; Και γιατί αντίστοιχες συμπεριφορές έχουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι;
Η απάντηση είναι στη λειτουργία του εγκεφάλου και στους άπειρους μικρούς νευρώνες που τον αποτελούν.
Καταρχάς, η μουσική μίας ταινίας μπορεί να μας προκαλέσει διάφορα συναισθήματα, χαρά, άγχος, φόβο. Δεν είναι τυχαίο ότι αν κλείσετε τη φωνή σε ένα θρίλερ τις περισσότερες φορές δεν θα τρομάξετε στις επίμαχες σκηνές. Για να αντιληφθείτε δε τη σημασία της μουσικής αρκεί να αναλογιστείτε ότι έχει αποδειχθεί πως μετά από μία επέμβαση μειώνει τον πόνο και τη χρήση αναλγητικών φαρμάκων (Boyd-Brewer, 2003).
Και συνεχίζω με τα χρώματα που αν παρατηρήσει κανείς ήδη από την αφίσα μίας ταινίας αντιλαμβάνεται πολύ γρήγορα το περιεχόμενο της ταινίας.
Χαρούμενα χρώματα αντιστοιχούν σε ρομαντικές κομεντί, ενώ πιο σκοτεινά χρώματα ή εικόνες με βάθος αντιστοιχούν σε κοινωνικές ταινίες ή θρίλερ. Άρα αφαιρώντας ή πειράζοντας τα χρώματα από μία ταινία μπορούν να επηρεαστούν τα συναισθήματα μας.
Αλλά το κυριότερο είναι το φαινόμενο «mirroring», που σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε τις ταινίες με τις εμπειρίες που μέχρι σήμερα έχουμε και αντιδρούμε σε αυτές αντανακλαστικά. Αν για παράδειγμα, κάποιος δοκιμάσει να σας χαστουκίσει, εσείς θα σκύψετε χωρίς να το σκεφτείτε. Μα παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και ο εγκέφαλος σας στις ταινίες. Χωρίς να είναι πραγματικότητα ή να αισθάνεστε ουσιαστικά κάτι για αυτό που παρακολουθείτε, αν κάποιος κλάψει θα κάνετε το ίδιο. Αν κάποιος χτυπήσει, θα φωνάξετε τρομαγμένοι. Αντίστοιχα αν κάποιος φιληθεί, θα χαμογελάσετε.
