Ποιος ήτον ο φονεύς της ερωτικής μου (και σου και μας) ζωής; Μήπως κάποια ευθύνη για όλη αυτήν την κατιούσα φέρουν και τα social media, ο συνήθης ύποπτος κάθε είδους παρακμής στη σύγχρονη εποχή; Φταίει όντως το Facebook για τις αμαρτίες που πληρώνουμε ή πρόκειται απλά για δαιμονοποίηση και φούσκωμα;
Ας αρχίσουμε από τα κοινότυπα, τα social media και ειδικά το Facebook είναι ένας σύγχρονος και χρηστικός δίαυλος επικοινωνίας σε πρώτο βαθμό και μια βιτρίνα αυτοπροβολής σε δεύτερο (ή κι αντιστρόφως). Ουκ ολίγες φορές έχει χαρακτηριστεί εθιστικό και ναρκισσιστικό μέσο και σίγουρα θα έχεις νιώσει κι εσύ κάποια στιγμή δέσμιος αυτού ή κάποιας άλλης πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης. Και είναι επίσης, πολύ πιθανό να έχει εμπλακεί κάπως στην ερωτική σου ζωή.
Καταρχάς, οι περισσότερες ερωτικές σου γνωριμίες μέχρι στιγμής θα έχουν γίνει από κει (βγάζω το Tinder στην άκρη, καθότι έχω αναφερθεί σε αυτό σε άλλο άρθρο). Κι αυτό είναι ένα γεγονός θλιβερό από μόνο του. Αρχικά, γιατί δεν ήμασταν αναθρεμμένοι για κάτι τέτοιο. Όλα τα παραμύθια που μας εξιστορούσαν οι γονείς μας, αλλά και όλα τα love stories που διαβάσαμε κι είδαμε σε κάποια οθόνη –μικρή ή μεγάλη δε μας νοιάζει- δίνανε συχνά έμφαση στην πρώτη γνωριμία του ζευγαριού. Και ποτέ αυτή δεν τοποθετήθηκε στα inbox του Messenger. Λογικό, θα μου πεις, γιατί τι το κινηματογραφικό έχει μια πρώτη γνωριμία μέσω chatting; Ούτε διαφημιστικό σποτάκι 5 δευτερολέπτων δεν της αξίζει, από αυτά που σε αναγκάζει το Youtube σχεδόν βιαίως να δεις πριν ξεκινήσει το βίντεό σου. Και φαντάσου τώρα να ευδοκιμήσει αυτή η σχέση και να πρέπει για το υπόλοιπο του κοινού σας βίου να απαντάς όταν σε ρωτάνε πώς γνωριστήκατε: «Στο Facebook. Είχαμε 28 γνωστούς και μου τον είχε βγάλει στα προτεινό
μενα». Κατευθείαν ο ρομαντισμός έχει εκπέσει 8 ορόφους και κατοικοεδρεύει πια σε ένα υπόγειο 30τ.μ στο κέντρο της Μιζέριας.
Αλλά θα μου πεις ότι η πρώτη γνωριμία δε μπορεί να προδικάζει το μέλλον μιας σχέσης. Μπορεί αυτή η μη-ρομαντική αρχή να την πουσάρει για κάτι καλύτερο. Στην τελική, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα social media σε προικίζουν και με 2 κιλά οικειότητα με το καλημέρα σας που δεν θα είχες υπό άλλες συνθήκες. Για να μην αναφερθούμε στην αμεσότητα. Ακόμη κι άτομα που διατείνονται ότι μισούν τις πολύωρες τηλεφωνικές συζητήσεις, δείχνουν να μην έχουν κανένα θέμα με το πολύωρο chatting. Και αν μοιάζουμε σε αυτό, κι είστε κι εσείς από αυτούς που προτιμούν τον γραπτό λόγο από τις αμήχανες real time σιωπές, τότε θα καλοπερνάτε πολύ τον πρώτο καιρό μιας ερωτικής γνωριμίας. Όταν οι διαδικτυακές ερωταπαντήσεις και οι ατάκες δίνουν και παίρνουν και θυμίζουν 12ωρη παρτίδα πινγκ πονγκ, που ωστόσο δε σε κουράζει στο ελάχιστο. Και πού είναι το κακό, εξάλλου; Στην τελική γνωρίζεσαι με τον άλλον και πας στο πρώτο ραντεβού διαβασμένη για 10.
Τώρα για όλο το παραπάνω σκηνικό εγώ έχω μια αμφιβολία που δε θα στην κρύψω. Γιατί κάπως νομίζω ότι όλο αυτό μας επαναπαύει; Ρουφάμε τις νέες πληροφορίες σαν σφουγγάρι, τονώνουμε την αυτοπεποίθησή μας βλέποντας ότι το ερωτικό μας ενδιαφέρον έχει αντίκτυπο και με το παραπάνω και φλερτάρουμε πιο άνετα. Μέχρι που βαριόμαστε και όλο αυτό το τσιχλοφουσκέ σκηνικό ξεφουσκώνει. Έτσι κι αλλιώς όλοι μοιάζουν αναλώσιμοι και το διαδικτυακό φλερτ τόσο εύκολο που είναι κρίμα να το κρατάμε υπό περιορισμόν. Ή αν μας ενδιαφέρει πολύ το πρόσωπο, αντί να βαρεθούμε μπορεί να πάθουμε το άλλο που γεμίζουμε αμφιβολίες. Κι εκεί που τις παίζαμε στα δάχτυλα τις ατάκες και τα υπονοούμενα και όσο να πεις χτίζαμε μια εικόνα, στη σκέψη του πρώτου ενσταντανέ αναρωτιόμαστε «Πού να τρέχω εγώ τώρα;» και όλο και δίνουμε παράταση στην περίοδο χάριτος, με το πολύωρο chatting στο οποίο είμαστε πάντα έξυπνοι, ετοιμόλογοι και σέξι.
Τώρα που είπα «σέξι», μην πιάσω τώρα στα σεξουαλικά μας πόσο μας επηρεάζει το Facebook σε διαφορετικό βαθμό τον κάθε έναν από μας. Ας σηκώσει χέρι όποιος έχει κάνει sexting πριν καν βγει πρώτο ραντεβού. Που ήταν σε σχέση κι έκανε περισσότερο sexting παρά σεξ. Που δε θεωρεί το sexting απιστία. Που έχει κάνει sexting επειδή βαριόταν, με άτομο που δε θα ήθελε ποτέ να κάνει σεξ.
Και είναι και το άλλο σενάριο. Επειδή οι περισσότερες σχέσεις δε γεννήθηκαν για να κρατήσουν εις τους αιώνες, τι κάνεις στην περίπτωση ενός φιλικού χωρισμού, όταν δεν έχεις κάποιο λόγο να σβήσεις τον πρώην σύντροφό σου από την εικονική λίστα των φίλων σου; Στις μέρες μας έχει προκύψει αυτή η νέα συνθήκη, στην οποία με τον πρώην σου «αλληλοβλέπεστε» καθημερινά –έστω και ψηφιακά. Είναι άλλο ένα πρόβλημα για το οποίο δεν ήμασταν προετοιμασμένοι. Πριν 15 χρόνια απλά χώριζες και ήλπιζες να μην τον ξαναδείς. Κι αν τον ξαναδείς τουλάχιστον να είσαι στις καλές σου. Το Facebook όμως, δε σε προστατεύει καθόλου από αυτό κι ούτε σε βοηθά να τον/την ξεπεράσεις. Γιατί ακόμη κι όταν έχεις ξεπεράσει έναν χωρισμό, είναι ψυχικά βίαιο να βλέπεις πτυχές από τη ζωή του πρώην σου, τις οποίες δε θα ήθελες να ξέρεις, όπως έναν νέο δεσμό. Και κάπως έτσι καταλήγεις εμμονικά να stalkάρεις προφίλ και να αναθεωρείς αποφάσεις.
Το Facebook είναι άλλο ένα εργαλείο στα χέρια μας και δε μπορούμε να αναγάγουμε τις ιδιότητές του σε μια ποιοτική αξιολόγηση «καλό/κακό». Όλα κρίνονται στον τρόπο που χρησιμοποιούμε και στην έκταση που του δίνουμε. Ωστόσο, δεν είναι επίσης ψέμα να υποστηρίξουμε ότι το συγκεκριμένο μέσο έχει την ικανότητα να οξύνει όλες τις παθολογίες των σύγχρονων σχέσεων, να τις εκτονώνει με τρόπο ανθυγιεινό και να της φυσικοποιεί. Το Facebook είναι σημείο των καιρών. Σε μια εποχή ούτως ή άλλως μοναχική με φλάμπουρο τον ναρκισσισμό και την κενότητα, βρήκε απλά φως και μπήκε. Και κούμπωσε. Και κατά παράδοξο τρόπο έδιωξε την μοναξιά, την ίδια στιγμή που την ενίσχυσε.
