Βαριές κουβέντες, που τραγουδά και ο Μιλτιάδης, θα ειπωθούν και δεν θα μπορώ να τις πάρω πίσω στις δύσκολες στιγμές της εξεταστικής, που για να ξεφύγω από την πολυσέλιδη ύλη, θα καταφύγω στο αγαπημένο χόμπι των φοιτητών της υφηλίου: τις σειρές. Αλλά οι εξεταστικές είναι πολλές, φίλε αναγνώστη, οι εξετάσεις ακόμη περισσότερες και εσύ πόσες ακόμη έχεις κουράγιο να δεις τέλος πάντων; Άρα επανάλαβε μετά από εμένα «Δεν θα δω άλλες σειρές».
Έχω ήδη πέσει στην παγίδα. Δεν σου μιλάω εκ του ασφαλούς. Οι σειρές που έχω δει είναι οριακά περισσότερες από τις εκδρομές που έχω πάει στη ζωή μου. Τα επεισόδια που βγαίνουν ανά εβδομάδα πιο πολλά από τις υποχρεώσεις μου και το μελλόν της καθεμιάς από αυτές φαίνεται σαφώς πιο λαμπρό και υποσχόμενο από το δικό μου το επαγγελματικό. Τα φως στο τούνελ δεν υπάρχει και σε περίπτωση που αποφασίσω να αρχίσω να τις βλέπω όλες, μάλλον θα χρειαστεί να πάω στην Αγγελική, ώστε να δηλώσω εξαφάνιση της προσωπικής και κοινωνικής μου ζωής.
Πως θα ξεφύγουμε όμως από αυτό το τέλμα; Όχι, μη μου αντιμιλήσεις και μου πεις πως εσύ «είσαι μια χαρά με αυτές που έχεις δει και σε χαρακτηρίζει η εγκράτεια και το μέτρο, οπότε δεν θα αυξηθεί η λίστα σου». Και οι αλκοολικοί αυτό λένε πριν πάνε σε συναντήσεις των ΑΑ. Έτσι έκανε και η Άναλιζ από το «How to get away with murder». Ξέρω και εγώ, ξέρεις και εσύ πως θα παρασυρθείς.
Αλλά στη δύσκολη τη στιγμή που πονηρά θα κοιτάξεις ένα trailer μιας νέας σειράς, ποιο θα είναι το τσιρότο σου που θα σε κρατήσει μακριά από τη «νικοτίνη» σου; Η απάντηση δεν είναι απλή και τις προτάσεις που θα σου δώσω, τουλάχιστον ανεπαρκείς τις λες. Μπορείς να βγεις να τρέξεις όπως η Φοίβη στα Φιλαράκια, μπορείς να φας ώστε μετά να έχεις θέμα με τα κιλά σου σαν και μετά να πασχίζεις να επιστρέψεις στην αρχική σου φόρμα και έτσι αυτόματα θα έχεις ένα στόχο στην κατά τα άλλα ανιαρή ζωή σου, όπως ο Schmidt από το New Girl.
Η πιο σοβαρή μου πρόταση, που χαραγμένη αναμένεται να μείνει στο ρου της ιστορίας και σύντομα θα στέκεται δίπλα από τις φράσεις «Εύρηκα εύρηκα» και του Γαλιλαίου το «Και όμως γυρίζει», είναι «Δες ταινίες». Σαν την ενδέκατη εντολή που είχε τραγουδήσει κάποτε και η Νάνα, να αντιμετωπίζεις την πρόταση αυτή και να προτιμάς τις ταινίες, κυρίως τις αυτοτελείς. Είναι εξίσου, ίσως και περισσότερο, όμορφες και καλοσκηνοθετημένες, έχουν σημαντικές ερμηνείες από τους αγαπημένους σου ηθοποιούς και διαρκούν σαφώς λιγότερο, ώστε να μην σου ρουφάνε την ενέργεια να ζήσεις, όπως συμβαίνει με το αντίπαλο δέος τους.
Μην μου αντιγυρίσεις πως οι ταινίες διαρκούν ένα δίωρο το λιγότερο. Όχι, όχι. Γνωρίζεις πως αυτό είναι μια φτηνιάρικη δικαιολογία, διότι ένα επεισόδιο ίσον κανέναν και, αν δεν είχες βιολογικές ανάγκες, μάλλον θα έμενες καθηλωμένος στη θέση σου κάθε φορά που ξεκινούσες μια σειρά.
Πάμε, λοιπόν. Επανάλαβε μετά από εμένα. «Δεν θα δω άλλες σειρές», 3 φορές την ημέρα, κάθε εβδομάδα, μέχρι το τέλος του εξαμήνου και ίσως να συγκρατηθείς εκείνη την αδύναμη στιγμή σου. Μπορείς συναγωνιστή! Μπορούμε!
