Ξέρεις πόσο τυχερή είσαι εσύ που έχεις στη ζωή σου έναν πατέρα; Έχεις καταλάβει πόσο διαφορετική θα ήσουν αν δεν υπήρχε ή αν δεν ήταν κοντά σου; Μπορείς να σκεφτείς πόσο πιο σίγουρη αισθάνεσαι ως γυναίκα κι ως άνθρωπος έχοντας στεφθεί η πριγκίπισσά του από τα πρώτα χρόνια της ζωής σου, από την πρώτη ανάσα που φύσηξες στο πρόσωπό του;
Έχεις έναν άντρα που σε φιλάει, σε αγκαλιάζει, σε θαυμάζει και σε αγαπάει χωρίς να περιμένει τίποτε από΄σένα. Του φτάνει μόνο να είσαι καλά και να χαμογελάς. Γεύεσαι την πιο ανιδιοτελή μορφή αντρικής αγάπης. Έχεις δυο χέρια να γίνονται συρματόπλεγμα, να διώχνουν δράκους και θεριά και να γαληνεύουν τους εφιάλτες σου, όσο κι αν μεγαλώσεις, όπου κι αν βρίσκεσαι. Γίνεται για΄σένα ασπίδα και σε σκεπάζει ακόμη κι όταν διαφωνεί, ακόμη κι αν τα κάνεις όλα μαντάρα. Είναι εκεί και σε θεωρεί τέλεια, έστω κι αν για τα μάτια του κόσμου σε μαλώνει και σε τιμωρεί. Σε κακομαθαίνει και σε καλομαθαίνει και με ένα νάζι σου τον κάνεις υποχείριό σου.
Αν δεν έχεις γνωρίσει το κενό του, για οποιοδήποτε λόγο, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο διαφορετική γυναίκα γίνεσαι όταν σου λείπει από τη ζωή σου το ένα από τα δύο θεμέλια που χρειάζονται για να μπορείς να νιώσεις την έννοια της πληρότητάς σου. Όχι, δε μένεις μισή, ούτε είσαι ανεπαρκής σε καμία περίπτωση. Μεγαλώνεις, ευτυχείς, προχωράς και πορεύεσαι απολύτως φυσιολογικά. Όμως πάντα, μα πάντα θα υπάρχει μέσα σου μια γρατζουνιά που ενίοτε θα σε ενοχλεί θυμίζοντάς σου πως αυτό το είδος αγάπης δεν το γεύτηκες ή δεν θα το΄χεις πλέον.
Θα υπάρχουν πάντα στη ζωή σου άνθρωποι να σε αγαπήσουν και να σε στηρίξουν δίνοντάς σου το καλύτερο κομμάτι του εαυτού τους και της αγάπης τους. Όμως χωρίς ν΄απαξιώνεις τίποτε απο όλα αυτά, αναζητάς αυτό που δεν μπορείς να έχεις. Αυτόν που δεν μπορείς να έχεις στη ζωή σου για πολλούς και διάφορους λόγους. Μπορείς να γίνεις ερωμένη, γυναίκα, μάνα, μα το κοριτσάκι του δε θα είσαι ποτέ. Και κανένας άλλος δεν μπορεί να σε δει και να σε αγαπήσει όσο κι όπως εκείνος, όπου κι αν ψάξεις.
Τα χείλη θα θέλουν να φωνάξουν τη λέξη μπαμπά κι η καρδιά θα διατάζει, μα δε θα υπάρχει πουθενά ο αποδέκτης. Κι όταν θα βλέπεις άλλους ν΄αγκαλιάζουν και να φιλούν τρυφερά τις κόρες τους, εσύ θα κρατάς πάντα κρυμμένο ένα λυγμό, αυτόν που με τα χρόνια τον έκανες δύναμη και τον έκρυψες βαθιά για να μη θυμάσαι ούτε να ψάχνεις. Θα θες να ξαπλώσεις πάνω στο στήθος του, ν΄ακούσεις την καρδιά του να σου ψιθυρίζει το «είμαι εδώ για εσένα«. Θα θες να δεις μέσα από το βλέμμα του να γίνεσαι η καλύτερη κι η ομορφότερη του κόσμου, άσχετα από το τι βλέπουν όλοι οι άλλοι. Θα θες να μοιραστείς μαζί του χαρές, λύπες, να σε παραδώσει στο ταίρι σου, να σε παινέσει για το φαγητό σου, ν΄αγριοκοιτάξει όποιον σε πικράνει και να σε δικαιολογήσει ακόμη κι αν φταις. Θα θες, μα δε θα μπορείς.
Περνώντας ο καιρός πείθεσαι σιγά-σιγά και πείθεις πως δε σ΄ενδιαφέρει. Αρνείσαι να παραδεχτείς και να αγγίξεις την έλλειψή του, μα τελικά πάντα τον ψάχνεις. Σε κάθε σχέση που θα κάνεις θα ψάχνεις να βρεις το νοιάξιμο, το χάδι, την τρυφερότητα, την επιβεβαίωση και τη ζεστασιά. Θα δίνεσαι, ελπίζοντας ότι μπορεί να εισπράξεις κάποτε εκείνο το «σ΄αγαπώ χωρίς όρους, όρια κι ανταλλάγματα», μ΄αυτό δε θα γίνεται.
Όση αγάπη κι αν πάρεις απ΄τους ανθρώπους, η αγάπη των γονιών έχει άλλη δυναμική κι άλλη μορφή, γι΄αυτό θεωρείται αναντικατάστατη. Μπορεί ένας γονιός να παίξει και τους δύο ρόλους και να δώσει όλο του το είναι και την αγάπη του, αλλά δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Το σέβεσαι, το εκτιμάς, το θαυμάζεις και το επιδοκιμάζεις μα η έλλειψη είναι πάντα έλλειψη. Ίσως, πάλι, ν΄ανήκεις σ΄εκείνη την κατηγορία που έχεις στη ζωή σου έναν πατέρα, αδιάφορο, προβληματικό και ουσιαστικά ανύπαρκτο. Είναι εκεί σαν παρουσία, μα όχι με ουσία. Αν το σκεφτείς μιλάμε πάλι για έλλειψη. Οπότε λίγο-πολύ, το σκεπτικό θα είναι παρόμοιο.
Αν όμως είσαι τυχερή κι υπάρχει στη ζωή σου, μην ξεχνάς να του λες «σ΄αγαπώ». Μην ξεχνάς να του δείχνεις πόσο σημαντικός και απαραίτητος σου είναι, όσους κι αν έχεις δίπλα σου. Αγκάλιασέ τον, και φίλησέ τον, θαύμασέ τον και μίλησέ του. Μπορεί να σου φαντάζει, δύσκολο κι απόμακρο ή μπορεί και να έχεις ξεχάσει πώς γίνεται, αλλά σκέψου πόσο προνομιούχος είσαι και μη χάνεις στιγμές σας από εγωισμό, αναστολή ή ό,τι άλλο. Εκείνος δε θα είναι πάντοτε εκεί. Κι αν ακόμη διστάζεις, θυμήσου πως κάποιες γυναίκες δεν έζησαν ποτέ το δικό σου παραμύθι και δε θα γίνουν ποτέ οι πριγκίπισσες κανενός. Εκτίμησε ό,τι έχεις όσο είναι ακόμη καιρός και τίμησε τον ήρωά σου όπως του πρέπει.
Γράφει η Δέσποινα Κατελάνου
