Τοποθεσία: Μοναστηράκι, σταθμός ΗΣΑΠ
Ώρα: 14:44
Όμορφη μέρα η σημερινή! Η αλήθεια είναι ότι όσες υποχρεώσεις κι αν έχεις, μπορείς ποτέ να αγνοήσεις τον ήλιο; Αμφιβάλλω! Επτά αναγράφονται στον χρόνο αναμονής της ηλεκτρονικής επιγραφής. Είναι μια από αυτές τις στιγμές που σκέφτεσαι «Πω, ποιος περιμένει επτά λεπτά τώρα;». Μεταξύ μας, επτά λεπτά δεν είναι καθόλου πολλά, ωστόσο είναι αρκετά για να σκεφτείς πολλά πράγματα.
Μια αδυναμία μου είναι ότι δεν μπορώ να βρεθώ μόνη σε δημόσιο χώρο χωρίς ακουστικά. Θα μπορούσα να πω ότι η μουσική με βοηθά στο να κάνω συνειρμικές σκέψεις και το καλύτερο μέρος για να κάνεις τέτοιου είδους σκέψεις είναι ένας χώρος όπου συναντιούνται τυχαίοι και διαφορετικοί άνθρωποι. Τότε απλά βάζεις τα ακουστικά και αφήνεις το μυαλό να τρέχει.
Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ, αλλά υπάρχει ένα ψυχικό φαινόμενο που ονομάζεται «Semantic satiation». Ο όρος αυτός αναφέρεται στο φαινόμενο κατά το οποίο όσο περισσότερο επαναλαμβάνεις μια λέξη, τόσο χάνεται η σημασία αυτής. Σκέφτεσαι το αντικείμενο δηλαδή και σιγά – σιγά αυτό μετατρέπεται σε κάτι ασυνήθιστο. Η πρώτη διατύπωση τοτ όρου έγινε στο Montreal του Καναδά το 1962. Η εξήγηση του φαινομένου είναι ότι η λεκτική επανάληψη προκαλεί ένα επαναλαμβανόμενο νευρωνικό μοτίβο, το οποίο αντιστοιχεί στην έννοια της λέξης. Όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται λοιπόν μια λέξη, τόσο αυτή αποδεσμεύεται απο την ερμηνεία της, καθώς με την κάθε επανάληψη μειώνεται η ταχύτητα αναπαραγωγής του παραπάνω μοτίβου στον εγκεφαλικό φλοιό.
Όσο κάθομαι στο παγκάκι, στριμωγμένη ανάμεσα σε μια νεαρή κοπέλα και μια ηλικιωμένη κυρία παρατηρώ τον κόσμο. Τον κάθε άνθρωπο, την κάθε φυσιογνωμία και την παραμικρή λεπτομέρεια. Αναλογικά με το φαινόμενο που ανέφερα πριν, όσο περισσότερο παρατηρώ τους ανθρώπους, τόσο γρηγορότερα καταρρέει η έννοια αυτών στο μυαλό μου. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Είμαστε αλήθεια τόσο διαφορετικοί; Μακάρι να μπορούσα να διαβάσω τις σκέψεις όλων αυτών που στέκονται τώρα εδώ μπροστά μου. Μπορώ όμως να μοιραστώ τις δικές μου σκέψεις. Όσο κάθομαι και περιμένω προσπαθώντας να διαβασω την σκέψη των αγνώστων, έρχονται στο μυαλό μου οι λέξεις ενός φίλου, ο οποίος μου είχε πει ότι ελάχιστοι άνθρωποι διαφέρουν από την μάζα, ελάχιστοι είναι πραγματικά ο εαυτός τους.
Η ερώτηση ήταν μια: Πότε είσαι πραγματικά εσύ;
Απάντηση:
Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν αυθεντικό χαρακτήρα. Δεν το κάνουν εσκεμμένα, η ολοκλήρωση χαρακτήρα είναι μια δύσκολη διαδικασία ιδιαιτέρως χρονοβόρα. Ας το δούμε λίγο σχεδιαγραμματικά, ας πούμε. Φαντάσου τον ανθρώπινο εγκέφαλο σαν μια τεράστια εύφλεκτη μπάλα λάσπης. Η μπάλα αυτή έχει μια διαστρωμάτωση. Η πρώτη στρώση, που είναι και πολύ λεπτή, αν το σκεφτούμε δηλαδή σε χαρτί, έχει πλατός 1cm και αναπαριστά την κοινωνία. Το στρώμα αυτό σκάβεται εύκολα χρησιμοποιώντας ως φτυάρι το συναίσθημα. Ρωτάς δηλαδή τον εαυτό σου «Μου αρέσει αυτό που κάνω; Είμαι ευτυχισμένος;».
Το δεύτερο στρώμα είναι σχετικά παχύτερο, ας πούμε 5cm. Το στρώμα αυτό είναι το ίδιο το συναίσθημα. Για να το διαπεράσεις πρέπει να χρησιμοποιήσεις την κοινή λογική σαν φτυάρι.
Η επόμενη στρώση είναι προφανώς η λογική, η οποία είναι βεβαίως παχύτερη απο το συναίσθημα, 8cm είναι καλά. Την λογική την διαπερνά κανείς ως ορθός παρατηρητής και μόνο με αυτόν τον τρόπο.
Μετά την λογική ακολουθεί το παχύτερο και πιο περίπλοκο στρώμα όλων, με πλάτος 40cm, το οποίο ονομάζεται υποσυνείδητο. Να το διαπεράσεις αυτό είναι δύσκολο, πρέπει να μην αφήνεις κατακάθια στην ψυχή σου και τίποτα να μην μένει κρυφό απο τον εαυτό σου.
Τέλος, βρίσκεται το πιο λεπτό στρώμα όλων το οποίο σπάει καθημερινά χωρίς προσπάθεια, είναι οι βασικές ανάγκες, «μαμ- κακά – νάνι» για να στο πω χύμα. Μετά από το τελευταίο στρώμα ξεθάβεις ένα κουτί, είπαμε να τα φαντάζεσαι όλα αυτά! Το ανοίγεις και μέσα σε αυτό βρίσκεται μια και μοναδική σπίθα. Παίρνεις την σπίθα και βγαίνεις από το μονοπάτι που εσύ έκαψες, θα τα ξαναδείς όλα αλλά θα σου φαίνονται εύκολα. Βγαίνεις έξω και με την δική σου σπίθα βάζεις φωτιά στην μπάλα. Τώρα είσαι εσύ, συγχαρητήρια!
Από ότι φαίνετα, τόσο σπάνια είναι η μοναδικότητα χαρακτήρα, όχι μόνο σήμερα, ανέκαθεν ήταν. Και ίσως οι άνθρωποι που στάθηκαν μπροστά μου αυτά τα επτά λεπτά να μην διέφεραν τόσο ο ένας από τον άλλον. Και ίσως ακόμα περισσότερο, αυτά τα επτά λεπτά να άξιζαν…
