Μια μέρα, ένας σοφός Ινδός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:
– Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;
– Γιατί χάνουν την ηρεμία τους, απάντησε ο ένας.
– Μα, γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;, ξαναρωτά ο σοφός.
– Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος, είπε ένας άλλος μαθητής.
Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:
– Μα τότε, δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν, αλλά καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο. «Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί όταν θυμώνουν δύο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. Kαι για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο, θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν΄ακουστούν. Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι; Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο μιλούν σιγανά και τρυφερά. Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. Παρά μονάχα ψιθυρίζουν. Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν. Έτσι συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον».
Στο τέλος, ο Σοφός είπε συμπερασματικά: «Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού..»
Ήθελα να ξεκινήσω με αυτά τα λόγια σήμερα, γιατί πάνω κάτω έχουν να κάνουν με το σημερινό μας άρθρο. Ας μιλήσουμε για τους φίλους στο σημερινό μας άρθρο, αλλά και για τους άγνωστους. Γιατί πιστεύω καταλαβαίνεις την πάστα του ανθρώπου από την συμπεριφορά του στον άγνωστο και όχι στον φίλο του. Ένα ένα.
Οι καλοί και έμπιστοι φίλοι είναι η μεγαλύτερη περιουσία του ανθρώπου. Είναι πάντα δίπλα σου, στα καλά και στα κακά μας. Μοιραζόμαστε τόσες στιγμές. Ξεκινάμε από μικρά παιδιά, αθώα, ανέμελα. Απονήρευτα, οπού όλα είναι ξένοιαστα. Πάμε μαζί σχολείο, γνωρίζουμε τους πρώτους έρωτες, τους κλαίμε μαζί μερικούς από αυτούς. Ξενύχτια και μεθύσια, τρέλα. Κλάματα από έρωτες ανεκπλήρωτους. Μικρό τρακαρίσματα. Αποβολές. Πάντα όμως οι φίλοι μας εκεί. Να τους πούμε για το πρώτο μας φλερτ, για το πρώτο μας φιλί, για την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα. Τον πρώτο μας τσακωμό, πάντα εκεί. Μπορεί μερικές φορές να μην σε βοηθήσει, αλλά θα είναι εκεί. Θα σε ακούει και θα σε αγκαλιάζει. Μερικές φορές μπορεί και ο ίδιος να μην είναι καλά, αλλά δεν θα το μάθεις ποτέ, γιατί είναι καρδιακός φίλος και ο πόνος σου προηγείται.
Μετά το πανεπιστήμιο μαζί, πιο ώριμοι, πιο μεγάλοι, πιο συνειδητοποιημένοι. Αρχίζουμε να σοβαρευόμαστε. Μας απασχολεί πιο πολύ το μέλλον μας. Κάποιοι κάνουν τις σωστές αποφάσεις και κάποιοι όχι. Κάποιοι κάνουν οικογένεια. Οι μέρες που συζητούσατε για βλακείες φαίνονται τόσο μακρινές. Βλέπεις την απόσταση να μεγαλώνει μετάξυ σας, καθώς πλέον η ζωή σας πήρε διαφορετικό δρόμο. Όμως, φίλοι μου, οι καρδιές δεν καταλαβαίνουν από αυτά τα πράγματα. Όταν υπάρχει αγάπη δεν απομακρύνονται. Δεν μίκρυνε η αγάπη μεταξύ σας, μίκρυνε ο χρόνος. Δεν έσβησαν σελίδες από την ιστορία σας, απλά δεν μπορούν να γραφτούν εύκολα οι καινούργιες. Οι καρδιακοί φίλοι είναι πάντα καρδιακοί. Δεν τους σβήνει κανένας χρόνος, καμία απόσταση και καμία ζωή. Μετά από χρόνια, σε άλλη ήπειρο με διαφορετική ζωή, είσαι στο μυαλό του και την καρδιά του, γιατί απλά η αγάπη έχει την μεγαλύτερη δύναμη.
Οι άγνωστοι… Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί πόσο πόλυ μπορεί να σε επηρεάσει ένας άγνωστος ή πόσο σημαντικός μπορεί να είναι στην ζωή σου. Ακόμα και μια τους κουβέντα μπορεί να σου δώσει ένα σημαντικό μάθημα. Θεωρώ ότι σε όλους έχει έρθει κάποια στιγμή που έχουν την ανάγκη να μιλήσουμε με κάποιον άγνωστο. Με κάποιον που δεν τον ξέρουμε και δεν μας ξέρει. Κάποιον που θα του μιλήσουμε και θα μας ακούσει, χωρίς να μας κρίνει, χωρίς να επηρεάσει από τα συναισθήματα του για μας και θα είναι καθαρά αντικειμενικός.
Είχα πρόσφατα μια εμπειρία. Έπαιζα τίτσου σε ένα site. Έχω γνωρίσει πολύ κόσμο γενικά εκεί μέσα. Όταν έζησα την εμπειρία αυτή ήμουν στο νοσοκομείο. Ήταν αργά το βράδυ και δεν είχα ύπνο. Μπήκα να παίξω. Είμαστε 4 άτομα σε ένα τραπέζι. Άπλα παίζαμε, χωρίς να μιλάμε. Γενικά η ψυχολογία μου δεν ήταν πολύ καλή. Μετά από κάποια ώρα που δεν άντεχα άλλο την σιωπή είπα να μιλήσω:
– Παιδιά, να ρωτήσω κάτι, τους είπα.
– Φυσικά, απάντησαν.
– Πιστεύετε για τον εαυτό σας ότι είστε καλοί άνθρωποι;, τους ρώτησα.
– Βαριά ερώτηση, μου απάντησε ο ένας.
– Γιατί ρωτάς;, μου είπε ο άλλος.
– Γιατί, ρε παιδιά, είμαι σε ένα νοσοκομείο μόνος μου και αυτή την στιγμή είστε μόνη μου παρέα και το εκτιμώ πολύ. Το έχω πολύ ανάγκη. Αλλά θα ήθελα να μου μιλάτε. Να μην στενοχωριέμαι.
Τότε άρχισαν να μου μιλάνε για να μου κάνουν παρέα. Φυσικά, ανάμεσα σε 4 άτομα λογικό είναι να υπάρχει και κάποιος που θα σε βρίσει.
– Τι μας νοιάζει εμάς που είσαι εσύ τώρα και μας το λες. Μπήκαμε να παίξουμε εδώ μέσα και όχι να ακούσουμε τα ψυχολογικά σου.
Άρχισε να με βρίζει. Καθώς το όνομα που είχα βάλει ήταν αντρικό, οι βρισιές που έφαγα ήταν χοντρές. Ένα από τα παιδιά που είχαμε ξαναπαίξει, ήξερε ότι είμαι γυναίκα και του το είπε. Την ιδία στιγμή ο Στέλιος άλλαξε 180 μοίρες.
– Μπέσα, λέτε, είναι κοπέλα; Έχω χάσει την αδελφή μου 4 χρόνων και από τότε ορκίστηκα να μην βρίσω ποτέ κοπέλα.
Έπεσε σιωπή.
– Στέλιο, λυπάμαι πολύ. Στεναχωρήθηκα πολύ., του απάντησα και τα δάκρυα μου έφευγαν χωρίς να μπορώ να τα ελέγξω. Τότε ήταν σαν να τον απελευθέρωσα από μια φυλακή χρόνων.
– Ούτε μάνα δεν έχω. Απεβίωσε στη γέννα. Δεν θυμάμαι τίποτα, Κατερίνα. Μόνο τις κραυγές της άκουσα και θυμάμαι. Τώρα ζω με τον πατέρα μου και την μητριά μου. Πήγε να πεθάνει και ο πατέρας μου τότε, μου έγραφε. Έχω πολύ ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον να τα βγάλω από μέσα μου.
Δεν πίστευα ότι το ζούσα αυτό. Ότι τα διάβαζα όλα αυτά. Τα δάκρυα μου ποτάμι.
– Λυπάμαι. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι να σε βοηθήσω. Μπορείς να μου μιλάς όποτε θες. Θα σε ακούω όποτε θες, του είπα.
Μετά συνεχίσαμε να μιλάμε. 16 χρονών παιδάκι. Τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Μεγάλωσε χωρίς μάνα, χωρίς την αγάπη της. Τα έβαλα με την μοίρα. Ποια είμαι όμως εγώ για να κρίνω. «Αντί να κάτσω να κρίνω, κάτσε να δω τι μπορώ να μάθω από όλο αυτό», είπα από μέσα μου. Αμέσως αισθάνθηκα ντροπή που πριν από μισή ώρα κλαιγόμουν επειδή βρισκόμουν στο νοσοκομείο. Ό,τι Γολγοθά και να τραβάμε εμείς, υπάρχει πάντα κάποιος που τραβά χειρότερα. Και είναι άλλος, όχι εμείς.
Από την άλλη, αισθάνθηκα πολύ ωραία, γιατί σήμερα κάποιοι άνθρωποι έδειξαν λίγη ανθρωπιά προς εμένα και η ζωή ήταν δίκαιη πολύ σύντομα και μου ανταπέδωσε. Έδειξα και εγώ λίγη ανθρωπιά σε κάποιον που δεν ήξερα. Αυτό το πράγμα για μένα ήταν τεράστιο. Το πόσο ωραία αισθάνεσαι να βοηθάς κάποιον που δεν γνωρίζεις, απλά μόνο ακούγοντάς τον. Δεν του απαλύνεις τον πόνο δυστυχώς, ούτε τον βοηθάς να τον ξεχάσει, αλλά κάνεις αυτό που έχει ανάγκη. Απλά τον ακούς. Και αν είσαι από κοντά, ίσως του δώσεις και ένα μαντίλι. Αυτά θέλει από εσένα, άγνωστε. Λίγη ανθρωπιά. Ένα δείγμα καλοσύνης.
Γενικά, να προσέχουμε πως φερόμαστε. Δεν ξέρουμε τι πληγές κουβαλάει ο καθένας μας και αν είναι ακόμα νωπές. Και ο χρόνος να περάσει, και η πληγή να έχει επουλωθεί, θα υπάρχει πάντα η ουλή που θα σου θυμίζει. Κάθε φόρα που την κοιτάς, μπορεί λίγο να θυμηθείς, μπορεί λίγο να δακρύσεις. Κάθε φορά όμως που θα στην ξύσουν, σίγουρα πολύ θα πονέσεις, σίγουρα θα κλάψεις. Να σεβαστούμε αυτές τις ουλές, γιατί μερικοί άνθρωποι πέσανε στα τάρταρα, ξαναγεννήθηκαν από την σταχτή τους και αυτές η ουλές είναι η γοητεία τους. Γιατί κάθε τους ουλή και μια ιστορία. Κάθε τους ιστορία και ένα δικό μας μάθημα. Και κάθε μάθημα, μια επιπλέον γνώση. Κάθε μας γνώση είναι ένα βήμα πιο κοντά στην σοφία.
