Η φιλία από την πρώτη στιγμή που άνθρωπος ξεκίνησε να φιλοσοφεί την ζωή του και να ξεχωρίζει τα σημαντικά γι΄αυτόν πράγματα, βρίσκονταν στο top three της λίστας με τα αναγκαία προς επιβίωση. Πράγματι, πάρτε ένα λεπτό και σκεφτείται τον εαυτό σας αποξενωμένο από κάθε είδους φιλικό πρόσωπο. Μόνο η σκέψη μοιάζει παράξενη και αφύσικη. Στη θεωρία της πόλης, ο Αριστοτέλης είχε ξεκάθαρα διατυπώσει πως ο άνθρωπος είναι από την φύση του ον κοινωνικό περισσότερο από κάθε άλλο πλάσμα στον πλανήτη. Έχει δηλαδή ανάγκη από όμοιους του γύρω του για να επιβιώσει και αν δεν έχει, τότε δεν είναι άνθρωπος. Είναι είτε θηρίο, είτε θεός.
Ο Αριστοτέλης με τον συγκεκριμένο υπαινιγμό στέκεται περισσότερο στον λειτουργικό χαρακτήρα των ανθρωπίνων σχέσεων από την αρχή ίσως του χρόνου. Το ένστικτο δηλαδή της επιβίωσης, γνωστό και ως συμφέρον. Παρά το γεγονός αυτό, ο άνθρωπος με την πάροδο πολλών χρόνων είχε την ανάγκη να περάσει την σχέση με τους όμοιους του στο επόμενο επίπεδο. Δεν έφτανε πλέον η επιφανειακή και λειτουργική επαφή, η συχνή επαφή αλλά με χαλαρούς δεσμούς, άρχισε πλέον να θέλει να μοιράζεται, να ανταλλάσσει κάτι παραπάνω από αγαθά και υπηρεσίες, άρχισε να αναζητά συναισθηματική επικοινωνία.
Έτσι από το χάος και τις ανούσιες και απρόσωπες τριβές με συνανθρώπους, γεννήθηκε μια τέχνη, η τέχνη της φιλίας. Πράγματι είναι τέχνη, το να καταφέρει ένα άτομο να σχηματίσει μια φιλική σχέση, είναι μια ικανότητα που αλλάζει από καιρό σε καιρό, ανάλογα με το περιβάλλον, την ηλικία, την εμπειρία και πολλά ακόμα κριτήρια. Ακόμα και οι ορμόνες επηρεάζουν τις φιλικές μας σχέσεις και την σύναψη αυτών. Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι ανατρέχοντας στο παρελθόν, σκεπτόμενοι τις «δυνατές- πραγματικές» φιλίες, παρατηρούν ότι αυτές ξεκίνησαν είτε στα σχολικά χρόνια, είτε στα χρόνια του πανεπιστημίου. Αν όμως βάλουμε αυτά τα δύο σε μια ζυγαριά, ποιο θα έχει άραγε την μεγαλύτερη βαρύτητα;
Προχωρούμε δίχως σασπένς στην απάντησή την οποία θα τεκμηριώσουμε ευθύς αμέσως. Η απάντηση ειναι στο λύκειο! Στο λύκειο συγκριτικά με το πανεπιστήμιο, καθώς και με τα προηγούμενα σχολικά χρόνια, οι φιλίες δημιουργούνται πιο εύκολα και έχουν μεγαλύτερη διαρκεία, πολλές φορές εφ΄όρου ζωής. Είναι πιο συμπαγείς από κάθε άποψη. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Τι υπάρχει στον αέρα του λυκείου που μας κάνει να επιλέγουμε τα σωστά άτομα πάνω στα οποία αξίζει να βιαστούμε; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα στον αέρα, προφανώς και η αποτελεσματικότητα των φιλικών σχέσεων, που τις καθιστά αξέχαστες στον χρόνο δεν οφείλεται τόσο στα ίδια τα άτομα. Εννοείται πως πρέπει να ταιριάζεις με τον άλλον, ωστόσο τον κύριο ρόλο στο παιχνίδι έχουν οι συγκυρίες. Γεγονότα και παράγοντες που δεν είναι στο χέρι μας, κι όμως επισφραγίζουν τις φιλικές μας σχέσεις, τις κάνουν δηλαδή ολοκληρωμένες.
Στα χρόνια του λυκείου, κάθε νέος άνθρωπος είναι αρκετά ευαίσθητος προς οποιοδήποτε κοινωνικό ερέθισμα, νοητικά τεστάρει και κάνει ικασίες για οποιουδήποτε τύπου σχέσης που έχει να κάνει με άλλα άτομα, είτε ερωτικές, είτε φιλικές. Αυτό οφείλεται στην εφηβεία, η οποία χτυπάει κόκκινο. Το άτομο είναι ασύγκριτα κοινωνικό και πασχίζει να βρει κάπου να ταιριάξει. Μόλις βρει αυτό που ψάχνει, τα δύο ή περισσότερα άτομα που μοιράζονται μια στενή φιλική σχέση περνούν ταυτόχρονα τα «μεταβατικά κύματα» της ηλικίας: άγχος, επιτυχίες, αποτυχίες, σχέσεις, απογοητεύσεις, σεξουαλική ωρίμανση και άλλα, πολλά από τα οποία είναι πρωτόγνωρα. Κάθε νέο βήμα από κοινού, κάθε μικρή και μεγαλύτερη συγκίνηση, στην ηλικία αυτή φέρνει δύο φίλους απίστευτα κοντά. Σημαντικό ρόλο, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται παίζει και η οικογένεια. Κατά την περίοδο στην οποία αναφερόμαστε είναι πολύ συνηθισμένο το οικογενειακό περιβάλλον να ασκεί ιδιαίτερη πίεση στα νεαρά άτομα, τα οποία παρουσιάζουν τάσεις φυγής από την οικογένεια και αφορμές για την διάψευση του θεσμού της, με την αναζήτηση τεχνιτής οικογένειας, η οποία είναι τα φιλικά πρόσωπα τα οποία δείχνουν πλήρη κατανόηση, καθώς πιθανότατα βρίσκονται σε παρόμοια θέση. Όπως είναι λογικό και με τον τρόπο αυτό ενισχύονται ακόμα περισσότερο οι δεσμοί μεταξύ των νέων.
Δεν απορρίπτουμε βέβαια εντελώς το ενδεχόμενο του να σχηματιστούν αξιόλογες φιλικές σχέσεις στα πανεπιστημιακά χρόνια, απλά είναι αρκετά πιο δύσκολο. Ο λόγος; Μα φυσικά οι συγκυρίες και πάλι. Αυτή την φορά είναι η ευρήτητα τον επιλογών που έχει ως προς τις σχέσεις του το κάθε άτομο. Ο πανεπιστημιακός χώρος προσφέρει ένα τεράστιο αριθμό ατόμων με τα οποία μπορεί να ταιριάξεις, μπορεί και όχι. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα άτομα, μπορεί να ταιριάξουν μαζί σου αρχικά και στην συνέχεια να «σπάσετε», οχι γιατί έγινε κάτι, αλλά γιατί κόλλησαν σε κάποια άλλη παρέα. Μια πανεπιστημιακή παρέα είναι πολυδιάστατη και ασταθής. Όσο κινούμαστε στον χώρο, γνωρίζουμε άτομα, πάμε σε ένα παρτάκι παραπάνω ή σε ένα λιγότερο, τόσο περισσότερες αλλαγές γίνονται στην παρέα «κορμό». Γενικώς, στο πανεπιστήμιο συμβαίνει αυτό, γιατί οι λέξεις κλειδιά είναι χαλαρά, drama-less , χαβαλές. Όλα είναι για την καλοπέραση, οι άνθρωποι έχοντας βιώσει κάποια περιστατικά και κάνοντας από μόνοι τους την σύγκριση, παύουν να αναζητούν την ιδανική φιλιά, ψάχνουν απλά παρέα για tichu, ενώ ως φιλία – φιλία χαρακτηρίζουν αυτές που χρονολογούνται από τα σχολικά χρόνια.
Συνεπώς, αυτό που ακούγεται συχνά «στο πανεπιστήμιο θα σπάσετε» ισχύει μόνο για όσους δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για αυτό που ονομάζεται φιλία. Οι υπόλοιποι να έχετε από κοντά τα λυκειόπαιδα σας!
