Λιάρδα, ντίρλα, κουρούμπελο, κόκκαλο, στουπί, ζάντα, στειλιάρ (που λένε και στο χωριό μου). Δεν έχει σημασία το πώς θα σε χαρακτηρίσεις. Σημασία έχει ότι τα κύτταρα του εγκεφάλου σου αλλάζουν μόνιμη κατοικία, εγκαταλείπουν το βαρεμένο κεφάλι σου, προτιμούν να πεθάνουν από το να μείνουν λίγο ακόμα εκεί μέσα. Τότε είναι που αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι σαν τρελαμένος. Το μάτι γυρίζει και έτσι αρχίζει το show. Με ένα «Γεια μας» γίνεσαι «Γεια σας»!
Για ένα περίεργο λόγο, όλοι είναι αξιαγάπητοι. Αγαπάς όλο το κόσμο! Και τους το λες με όλη τη μεθυσμένη σου καρδιά! Ξανά και ξανά και ξανά. Για να μην το ξεχάσουν. Όχι ότι εσύ είχες ξεχάσει την προ ολίγου έκφραση αγάπης και την επαναλαμβάνεις! Όχι! Όχι! Και αυτό δε γίνεται μόνο στους φίλους σου. Οι ηλίθιοι συναισθηματισμοί επεκτείνονται και στο παρελθόν. Μεθυσμένα μηνύματα: «Σ’αγαπάω. Γύρνα πίσω Κωστάκη, θα φαρμακωθώ». Άμα απαντήσει θα χαρείς και θα πιεις σ’ αυτό. Άμα δεν απαντήσει, ή το έστειλες σε λάθος Κωστάκη ή απλώς σε γράφει. Και εσύ τι κάνεις; Πίνεις σε αυτό.
Λίγο πριν πέσεις ξερός και κοιμάσαι σαν βόδι σε κανά χαντάκι και το ροχαλητό σου ακούγεται μέχρι τους φαντάρους στα σύνορα, σε πιάνει υπερκινητικότητα και υπερ-βλακεία. Θέλεις κάτι να καταστρέψεις. Παίρνεις άχρηστα πράγματα που βρίσκεις στο δρόμο για σουβενίρ. Πετάς κάδους στο κεφάλι των φίλων σου. Ξηλώνεις κολονάκια και τρέχεις από δω και από κει κάνοντας τον Nεάντερταλ.
Και προφανώς με όλη αυτή την καταστροφική διάθεση πέφτεις και χτυπάς και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Δεν νιώθεις ρε! Ή βασικά νιώθεις… υπερήρωας. Σκαρφαλώνεις παντού. Πέφτεις. Γελάς. Την επόμενη μέρα και για κανά μήνα δεν μπορείς να κάτσεις χωρίς το σωσιβιάκι της γιαγιάς για την μέση, αλλά ΚΛΑΙΝ πέρασες καλά. Ή τουλάχιστον έτσι σου είπαν.
Και στον συνδυασμό της αγαπησιάρικης και υπερκινητικής σου διάθεσης, έρχεται η μουσική. Και αρχίζεις να ουρλιάζεις ξαφνικά «Ωωωω το αγαπημένο μου» και να ξεβιδώνεσαι ολόκληρος κάνοντας τις χορευτικές κινήσεις που κάνεις μόνο στο μπάνιο σου και μπροστά στον καθρέφτη καθώς σκέφτεσαι ότι είσαι τουλάχιστον ο Travolta. Βλέπεις, δεν ντρέπεσαι πια. Όλοι οι ενδοιασμοί εξαφανίζονται.
Δυστυχώς, αυτά τα φωτάκια που ξαφνικά σε τυφλώνουν δεν είναι paparazzi. Είναι οι φίλοι σου που θα σε ανεβάσουν Youtube. Κρίμα μωρέ.
Όταν τελικά, καταφέρνεις -ένας Θεός ξέρει πώς- και φτάνεις σπίτι απλώς θες να φας τα ΠΑΝΤΑ. Δικά σου; Του συγκατοίκου; Ληγμένα; Ωμά; ΟΛΑ! Πέφτεις πάνω τους σαν γύπας και τα καταβροχθίζεις όλα! Πεινάμε εντάξει;
Το χειρότερο απ’ όλα; Όταν ξυπνάς το επόμενο πρωί:
1/ Τρέχεις στην τουαλέτα για αυτονόητους λόγους.
2/ Πονάς, αλλά το προσπερνάς.
3/ Συνειδητοποιείς ότι έχει 5 μελανιές και ένα ραγισμένο δόντι. Να κάτσεις ούτε συζήτηση. Κάθεσαι όρθιος και το παίζεις ότι είσαι κομπλέ.
4/ Ανοίγεις κινητό. Ένας τρελαμένος πρώην να λέει κάτι ασυναρτησίες τύπου «Μην φαρμακωθείς. Σ΄αγαπάω ακόμα». Σκέφτεσαι ότι ήταν πιωμένος και σου στέλνει μεθυσμένα μηνύματα. Παρακάτω μήνυμα από τον τρελαμένο συγκάτοικο που βρίζει για κάτι μπριζόλες και κάτι αυγά. Ποιος τα έφαγε ρε παιδιά; Πιωμένος και αυτός; Τότε σκαλώνεις λίγο. Η μνήμη επανέρχεται. Ουπς. Ήσουν εσύ…
5/ Αν μένεις με γονείς, αντικρίζεις 2 τρελαμένους γονείς να σε ρωτάνε αν πήρες ναρκωτικά. Δεν απαντάς ποτέ και πέφτεις ξανά για ύπνο.
Και τότε υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι δε θα ξαναπιείς. Αυτό ήταν, τέλος!
Ωραία, τώρα έκανες και τις πέτρες να γελούν…
