Γίνεται το πρώτο «λάθος», όπως το χαρακτηρίζουμε, και καλούμαστε να καλύψουμε το κενό που μας προκαλεί η ανασφάλεια. Ο καθένας μπορεί να σε απογοητεύσει, εφόσον είναι άνθρωπός σου και περιμένεις περισσότερα από εκείνον. Σε στιγμές λαθών, η πίστη προς ένα πρόσωπο μας φαίνεται σαν μία υποχρέωση. Έχοντας προδώσει την εμπιστοσύνη κάποιου, «υποχρεούσαι» να κάνεις περισσότερα γιατί το γυαλί έχει ραγίσει. Νιώθεις ότι στην δική του θέση μπορεί να αντιδρούσες το ίδιο ή και χειρότερα και αυτό μεγαλώνει το βάρος.
Οι τύψεις είναι το σημάδι ότι έχουμε σφάλλει. Ότι έχουμε πράξει κάτι αντίθετο των πεποιθήσεών και του χαρακτήρα μας ή ακόμα κάτι το οποίο γνωρίζαμε ότι θα ενοχλούσε τον άνθρωπό μας. Κι έτσι, κανείς σκέφτεται πως θα μπορούσε να φτιάξει τα πράγματα και να επαναφέρει όπως ήταν στην αρχή.
Όμως, η δύσκολη απόφαση είναι να κρατήσεις τέτοιους ανθρώπους. Γιατί να γίνει ένα τέτοιο λάθος ενώ έχεις προσφέρει τα μέγιστα σε μία σχέση; Γιατί ενώ θες να είσαι με έναν δικό σου άνθρωπο, να νιώθεις τόση ανασφάλεια μαζί του; Κάνεις υπομονή και πιστεύεις ότι δε θα ξαναγίνει κάτι αντίστοιχο. Ή τουλάχιστον θες να το πιστέψεις. Το παλεύεις.
Κάτι δεν σου κολλάει. Τα σενάρια είναι λειψά και υπάρχουν πολλά κενά, προκειμένου να πιστέψεις κάποιον, ο οποίος σε απογοήτευσε ενώ σε ήξερε. Η προσδοκία ότι ο άλλος θα επαναλάβει το ίδιο λάθος είναι όλο και πιο έντονη στο μυαλό με την παραμικρή αφορμή. Αμφιβολίες και έλλειψη εμπιστοσύνης διέπουν τέτοιες σχέσεις. Και προσπαθείς να βρεις ποια θα ήταν η κατάλληλη λύση. Να απομακρυνθείς, ενώ θέλεις να διατηρήσεις επαφή, αλλά δε νιώθεις άνεση πλέον; Να πιστέψεις κάτι το οποίο σε πρόδωσε; Αν ναι, γιατί σε πρόδωσε;
Απομακρύνσου. Απομακρύνσου να βρεις τον εαυτό σου. Δώσε χώρο στον εαυτό σου να γίνει λίγο σκληρός. Να αλλάξει, εφόσον με τις καλοσύνες δεν κέρδισες αυτό που ήθελες. Αλλά να ξέρεις, η ευθύνη μοιράζεται, εφόσον συνέχισες να πιστεύεις σε αυτούς τους «δήθεν».
