Η επιστημονική πρόταση πως όλο το υλικό του σώματος μας προέρχεται από την υπολειπόμενη αστερόσκονη των τεράστιων εκρήξεων του γαλαξία είναι η ρομαντική προσέγγιση του θέματος ότι όλοι κρύβουμε ένα μικρό χάος μέσα μας. Και λέγοντας «χάος» δεν εννοούμε παρά την αβεβαιότητα που κουβαλάμε στην καθημερινότητά μας. Μια τάση για αταξία, η επιθυμία του να βρίσκονται όλα και ταυτόχρονα τίποτα σε αρμονία.
Το να τοποθετήσεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε μια σειρά μοιάζει τον περισσότερο καιρό ακατόρθωτο. Κι αυτό γιατί δεν είσαι μηχανή. Είσαι άνθρωπος. Όταν είσαι, για παράδειγμα, στο λεωφορείο και πας στη σχολή, στη δουλειά, για καφέ, αυτό που αντικρίζεις είναι πρόσωπα σκυθρωπά, χαμένα στις σκέψεις τους. Καθένας από αυτούς έρχεται αντιμέτωπος καθημερινά με το δικό του χάος. Κάτι μπορεί να πήγε στραβά στη δουλειά, άλλος απέτυχε σε μια εξέταση, άλλον τον παράτησε η κοπέλα του, άλλος σχεδιάζει ένα φόνο… Δεν έχει σημασία τι είναι αυτό που τον βασανίζει, όσο αυτό είναι προϊόν του ακατάστατου μυαλού του. Οι επιλογές είναι δύο: το αντιμετωπίζεις ή σε τρώει.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να αξιοποιήσει το χάος του. Φυσικά και αυτό πρέπει να γίνεται υπέρ του.
«Πρέπει να έχεις το χάος μέσα σου για να γίνεις φωτεινό αστέρι», λέει ο Νίτσε.
Κι αυτή η φράση όσο όμορφη ακούγεται, άλλο τόσο όμορφη είναι όταν πραγματοποιείται. Το πώς θα διαχειριστείς αυτήν την εσωτερική αταξία, για να πετύχεις τους στόχους σου, είναι καθαρά προσωπικό σου θέμα. Όπως, επίσης, προσωπικό σου θέμα είναι και το αν θα επιτρέψεις στη «μαύρη τρύπα» να σε καταπιεί. Σε τούτη τη ζωή, καλώς ή κακώς, όλα είναι επιλογές.
