Το είχα υποσχεθεί. Το είχα πει σε εμένα, σε εσένα, στους φίλους μου και τους γνωστούς μου. Ο στόχος ήταν απλός. Για 5 μέρες, εγώ, ένας άνθρωπος που οι μόνες στιγμές μέσα στη μέρα του που δεν κάθεται είναι εκείνες που χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς, θα γυμναζόμουν με τη βοήθεια μιας εφαρμογής για μία ώρα κάθε μέρα. «Πόσο δύσκολο είναι αυτό; Με δουλεύεις;», θα σκέφτεσαι όσο συνεχίζεις την ανάγνωση αυτού του κειμένου, ενώ καταναλώνεις κάποιο σνακ, όπως και εγώ ο ίδιος συνηθίζω να κάνω. Είναι πολύ πιο δύσκολο από αυτό που μπορείς να φανταστείς, φίλε αναγνώστη!
Ημερα 1η
Η πρώτη μέρα θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από ταινία του Παπακαλιάτη. Ξύπνησα ανακουφισμένος, καθώς ήταν η πρώτη Δευτέρα μετά από πολλές που δεν είχα διάβασμα για την εξεταστική, γεμάτος με ενέργεια και νέους στόχους για να πετύχω. Όλα φάνταζαν ιδανικά. Έφαγα πρωινό και η εφαρμογή μου έδειχνε πως έπρεπε να γυμνάσω το στήθος μου. Μετά χαράς έστρωσα ένα στρωματάκι γυμναστικής, από αυτά που χάζευε η μάνα μου στα πρωινάδικα όταν με τάιζε φρουτόκρεμα, και ξεκίνησα να χτυπιέμαι σαν ένας άλλος Σταλόνε όταν υποδυόταν τον Μπαλμπόα. Μετά από τις μισές ασκήσεις, ενώ το στήθος μου είχε ήδη αρχίσει να με πονάει, η όποια διάθεση να μείνω πίστος σε αυτό το challenge είχε πετάξει από το παράθυρο και η δυνατή μουσική που είχα βάλει για να με παρακινεί να γυμναστώ μου ακουγόταν πιο εκνευριστική και από τον ήχο νυχιών όταν γδέρνουν σχολικά θρανία και πίνακες. Η αρχή του τέλους είχε έρθει και ήταν μόνο Δευτέρα.
Ημερα 2η
Η Τρίτη ξημέρωσε και εγώ είχα ήδη γεμίσει τη μέρα μου με υποχρεώσεις. Ένα γρήγορο πρωινό όσο κυνηγούσα το λεωφορείο (τι εννοείς αυτό δεν μετρά για γυμναστική;) και η σκέψη πως ΠΡΕΠΕΙ να γυμναστώ με είχε στοιχειώσει, πριν καν προλάβω να ανοίξω τα μάτια μου. Σύμφωνα με το πρόγραμμα μου γύρω στις 4 το μεσημέρι είχα ένα δίωρο κενό που θα το εκμεταλλευόμουν, ώστε να γυμνάσω την πλάτη και έπειτα να κάνω το απαραίτητο ντουζ. Φυσικά η ιδέα του καφέ με παρέα ήταν πολύ πιο θελκτική και οι όποιες μου τάσεις να γίνω μια αρσενική Ορθούλα Παπαδάκου πήγαν περίπατο. Στην κατάληξή της η μέρα με βρήκε αγύμναστο, ήδη πιασμένο στο στήθος από τη Δευτέρα, να στριφογυρνώ στο κρεβάτι μου με τύψεις που δεν τα κατάφερα, ανάλογες με αυτές που έχεις όταν τρως μια τούρτα, ενώ είχες αποφασίσει να κάνεις δίαιτα.
Ημερα 3η
Την Τετάρτη συνειδητοποίησα πως η εφαρμογή ήταν υπαίτιος που αμάρτησα και αποφάσισα πως είμαι άνθρωπος του έξω και του αερόβιου. Φόρεσα τη φόρμα μου, έδεσα τα αθλητικά μου, έβαλα τα ακουστικά μου, έσφιξα το χρονόμετρο στη γροθιά μου και την κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά μου – αυτό είναι κάπως υπερβολή βλ. Ράμπο – και ξεχύθηκα στους δρόμους. Ένα μισαωράκι τρεξίματος με περίσσια ενέργεια ήταν το highlight του challenge που πραγματικά πίστεψα πως η ελπίδα θα έρθει και για εμένα, που ο τρικέφαλος μου είναι γυμνασμένος επειδή κάνω επαναληπτικές κινήσεις όταν λαίμαργα κατασπαράζω πιτόγυρα.
Ημερες 4η και 5η
Η Πέμπτη και η Παρασκευή ήταν μεγαλύτερες αποτυχίες και από τις εξεταστικές μου στο πρώτο έτος. Οι τύψεις δεν ήταν καν εκεί. Το είχα ήδη συνειδητοποιήσει. Αυτό το challenge δεν ήταν για εμένα. Γιατί να το κουράζω παραπάνω; Μπορεί άλλωστε ένα ψάρι να πετάξει;
«Καταφερα να γυμναστω για 5 μερες συνεχομενα»
Αυτός έπρεπε να είναι ο τίτλος του κειμένου. Αλλά μάλλον όχι. Η εμπειρία μου αυτή όμως δεν με άφησε χωρίς να έχω κερδίσει κάτι. Εκτός από ένα πιάσιμο στο στήθος που ακόμα δεν λέει να φύγει, κατάλαβα πως η γυμναστική δεν είναι κάτι εύκολο. Δεν είναι μια σειρά που ξεκινάς και τις επόμενες 10 τουλάχιστον ώρες κοιτάς παθητικά μια οθόνη. Είναι κάτι που απαιτεί να είσαι 100% εκεί. Σε θέλει ενεργητικό και με στόχο. Δεν είναι πρόκληση. Είναι τρόπος ζωής.
Μπορεί το ψάρι, άλλωστε, να μην μπορεί να πετάξει, αλλά ο άνθρωπος τα κατάφερε. Χρειάστηκε επιμονή και υπομονή αλλά το αποτέλεσμα τον ωφέλησε περισσότερα από ό,τι άλλο. Αυτό είναι και η γυμναστική.
