Επάγγελμα Ψυχολόγος: όνειρο ζωής από όποτε μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Τυχερός που έφτασα να το σπουδάζω (να΄ναι καλά το ΦΠΨ). Έλα που ήρθε η ευκαιρία νωρίτερα από ότι περίμενα. Δηλώνω, λοιπόν, περήφανος ψυχολόγος ή ψυχικός της παρέας.
Για εμένα το να γίνω ο φίλος-ψυχολόγος ήταν μονόδρομος. Άνθρωπος της συζήτησης, των φιλοσοφικών θεωριών και λίγο που μου βγαίνει έμφυτο. Καταλαβαίνεις, δεν έχω άλλη επιλογή. Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει το να ακούω τους ανθρώπους, να με ακούν, να μπορώ να δίνω συμβουλές ευελπιστώντας να τους βοηθήσω. Αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα στα λόγια μου; Ίσως έχεις και εσύ το «προνόμιο» να είσαι ο τάχα ψυχολόγος των φίλων σου.
Οι «συνεδρίες» πολλές και καμιά φορά επαναλαμβανόμενες πάνω σε ένα συγκεκριμένο φλέγον θέμα. Συζητάτε ξανά και ξανά, αλλά καταλήγετε στα ίδια συμπεράσματα. Πρέπει να έχεις την υπομονή να τους «ανοίξεις» και να τους κάνεις να σε εμπιστευτούν. Άλλοτε μπορεί να χρειαστεί μόνο να τους ακούσεις, διότι θέλουν να ξέρουν ότι δεν είσαι εκεί για να τους κρίνεις.
Οι συμβουλές όλων των δήθεν ψυχολόγων είναι όσα πιστεύουμε πως θα τους βοηθήσουν. Συχνά είναι ενστικτώδεις, άλλες φορές ψάχνουμε βαθιά το πρόβλημα και πιστεύουμε πως δίνουμε μια ικανοποιητική λύση. Από την άλλη, υπάρχουν περιπτώσεις που ισχύει η φράση «Μου αρέσει να δίνω συμβουλές που είναι αδύνατο να ακολουθήσω» ή κάπως έτσι. Δηλαδή συμβουλές που σε δικές μου περιπτώσεις πιθανόν να μην έπραττα.
Θέλω να κλείσω με τη φράση «Ψυχολόγος στην ζωή των άλλων, ψυχασθενής στη δική μου». Πιστεύω τα λόγια είναι περιττά. Ως «ψυχολόγος» έχεις τη δυνατότητα να σκεφτείς λύση για κάθε πρόβλημα, αλλά ποτέ δεν είναι εύκολο να βρεις άκρη στα δικά σου. Εξαντλείς την αντικειμενικότητα σου, η λογική μοιάζει ξένη λέξη και παιδεύεσαι στο συναίσθημα. Οπότε καταλήγω στο να είμαι ψυχολόγος μόνο στην ζωή των άλλων. Όπως όλοι άλλωστε.
Γράφει ο Γιώργος Καρακώστας
