Καλησπέρα αγαπητέ κόσμε, δεν πίστευα ότι θα φτάσει σύντομα αυτή η στιγμή, αλλά τελικά έφτασε. Ήρθε η ώρα να θίξουμε το λεπτό εκείνο ζήτημα και τεράστιο κεφάλαιο που ονομάζεται «Σχέσεις». Η αλήθεια είναι ότι ήταν αναμενόμενο να συζητήσουμε κάτι περί έρωτος κι εδώ, αφού ο έρωτας δεν είναι παρά μια συναισθηματική καταιγίδα, απρόβλεπτη καταιγίδα συναισθημάτων που ποτέ δεν ξέρεις τι φθορές θα αφήσει πίσω της.
Ενώ θα μπορούσα να μιλήσω για το πως να επιτύχετε την τέλεια σχέση ή και για τα χαρακτηριστικά αυτής, θυμήθηκα ότι δεν ξέρω τίποτα από σχέσεις που όντως «δουλεύουν». Βλέπω εκεί έξω υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν δημιουργήσει κάτι αξιοθαύμαστο, το οποίο μπορεί να αναλύσει κάποιος σε χιλιάδες περιοδικά, εκπομπές κλπ. Αλλά όσα από αυτά κι αν διαβάσετε, δεν θα πετύχετε αυτήν την τέλεια σχέση, διότι είναι απλούστατα ένας αστικός μύθος, δεν ξέρω πως να το περιγράψω καλύτερα. Το τέλειο δεν υπάρχει πουθενά, πόσο μάλλον σε ένα τομέα τόσο πολύπλοκο. Και να σας πω ένα μυστικό; Από την πιο φαινομενικά τέλεια σχέση, έως την πιο ασήμαντη «ξεπέτα», υπάρχει μια διαστροφή: κάθε σχέση έχει την διαστροφή της και ίσως αυτό να είναι το μυστικό της επιτυχίας κάποιων και της αποτυχίας άλλων!
Μια επιτυχημένη σχέση σε τηλεμεταφέρει σε έναν κόσμο που είναι πανομοιότυπος με τον δικό μας, αλλά όπου για κάποιο λόγο ακόμα και η μολυβοθήκη που στέκεται σκονισμένη στο γραφείο, σου φαίνεται απερίγραπτα όμορφη. Όπου και όλα στραβά να σου πηγαίνουν στα μικρά καθημερινά πράγματα, απαντάς με ένα γλυκύτατο «Δεν πειράζει! 🙂 » Αχ! Είναι ωραίο πράγμα ο έρωτας… Μια αποτυχημένη σχέση είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία, αφήνει κουσούρια που μεταφέρονται στις επόμενες, κατακάθια στην ψυχή και το χειρότερο όλων, όπως έχει αναλύσει ο συνάδελφος της στήλης, απωθημένα! Περισσότερα περι αυτού θα διαβάσετε εκεί, εγώ το μόνο που έχω να πω σχετικά με αυτά είναι μην σου τύχει! Ποτέ!
Και μετά από αυτό το πολύ εκτεταμένο introduction που έκανα, για να μπούμε στο πνεύμα καιρός να αποκρυπτογραφήσουμε τον τίτλο. «Ο έρωτας με έρωτα περνάει». Κατηγορώ αυτή την φράση για τις μεγαλύτερες κοροϊδίες προς εαυτό και άλλους. Τι εννοώ; Πράγματι, σε κάποιες περιπτώσεις ένα γερό ταρακούνημα από κάποιο νέο πρόσωπο είναι ικανό να σε κάνει να ξεχάσεις ακόμα και το όνομα του παρελθόντος, αν είσαι τυχερός, αλλά ποτέ μα ποτέ βεβιασμένα! Έχω κουραστεί να το επαναλαμβάνω αυτό σε όλους, αλλά κανένας δεν το καταλαβαίνει. Το θέτω απλά, είναι λάθος, κακό, άσχημο, απαράδεκτο και ανάλογα αρνητικά επίθετα, το να πιέζεις τον εαυτό σου να ερωτευτεί κάποιο πρόσωπο στην προσπάθεια σου να ξεπεράσεις κάποιο άλλο.
Θυμάμαι ένας φίλος μου είχε πει κάποτε «Δεν θέλω να χρησιμοποιώ ανθρώπους για βαμβάκι στην ανοιχτή πληγή!» Φίλε, πόσο σωστό; Πόσο να κρατήσει ένα βαμβάκι πριν χρειαστεί να καταλήξει στον κάδο και να έρθει το επόμενο που θα έχει το ίδιο τέλος; Έχω υπάρξει το βαμβάκι ή αλλιώς rebound άλλων και το είχα κάνει κι εγώ μέχρι που συνειδητοποίησα πόσο άσχημο είναι. Εαν ένα πρόσωπο σε καιεί, αυτό και μόνον αυτό μπορεί να σε κάνει να το ξεχάσεις. Αφού βλέπεις δεν ερωτεύεσαι; Τι πιέζεσαι; Ξέρεις που να πας, το αν θα καταλήξει όμορφα ή όχι είναι δικό σου θέμα, το βασικό είναι να μην ανακατεύεις τρίτους. Γιατί αυτό είναι φαύλος κύκλος, όσο δεσμεύεται μόνο ο ένας και ο άλλος έχει το σώμα εκεί και το μυαλό σε κάτι από τα παλιά, τόσο μεγαλύτερη έκταση παίρνει το αστείο.
Να είστε εξ΄αρχής ξεκάθαροι με τον εαυτό σας, κυρίως και στη συνέχεια με τους άλλους. Μιλήστε, πείτε «Σκέφτομαι αυτό, αυτό κι αυτό και θέλω να προχωρήσει σιγά σιγά η φάση» ή «δεν θέλω να ξεκινήσει καν»! Όλα αποδεκτά είναι όσο υπάρχει ειλικρίνεια. Αυτή η ειλικρίνεια είναι είδος υπο εξαφάνιση πλέον; Δεν έχω καταλάβει, εγώ πάντως εδώ και αρκετό καιρό χρησιμοποιώ την τεχνική «κρίση ειλικρίνειας», δηλαδή να λες αυτά που σκέφτεσαι για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και παρεξηγημένοι ανεξαρτήτως της κατάληξης. Μιλήστε ανοιχτά για όσα νιώθετε και μην προχωράτε βιάστηκα αν δεν είστε σίγουροι και έτοιμοι. Δυο πράγματα είναι. Αυτός σούταρε την μπάλα, να ΄ρθει να κάνει το rebound!
