Το πρόβλημα που κυριαρχεί στην κοινωνία μας είναι οι «ταμπέλες» που άφοβα προσκολλάμε στους άλλους. Κρίνουμε και δικάζουμε. Αν κάποιος μας παρατηρούσε από ψηλά θα διαπίστωνε μια κατάσταση ανθρώπων εναντίων ανθρώπων. Και αν με ρωτήσεις ποιος ο σκοπός για όλα αυτά, ίδεα δεν έχω για να σου απαντήσω. Το μόνο που ξέρω είναι πως καθημερινά δεν παρατηρούμε το όμορφο και το ξεχωριστό που έχει ο καθένας δίπλα μας και αμείλικτα τοποθετούμε μια ταμπέλα. Όπως για παράδειγμα «μαύρος», «αμόρφωτος», «χαζός» και χιλιάδες ακόμα λέξεις που χρησιμοποιούμε εις βάρος των άλλων.
Έχουμε την τάση να μειώνουμε τους άλλους μέσα από χαρακτηρισμούς αντί να αποδεχόμαστε το διαφορετικό και να αναγνωρίζουμε την αξία του ή την ομορφιά του, ακόμα και αν αυτό δεν ταιριάζει με τα δικά μας γούστα. Βλέπεις, ομορφιά έχει οτιδήποτε μας βγάζει το συναίσθημα της απόλαυσης και της ευχαρίστησης, οτιδήποτε αντανακλά «γλυκά» στα μάτια μας και στη ψυχή μας. Η ομορφιά δεν κρίνεται με βάση την κουλτούρα, ούτε την εποχή. Έχει μια τελείως υποκειμενική θεωρία και αυτό γιατί ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά.
Παρ’όλα αυτά, ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο της «ταμπέλας» είναι να γίνουμε λίγο «καλλιτέχνες», να ξεκολλήσουμε από τα επιφανειακά συμπεράσματα. Επιβάλλεται να μάθουμε να αναγνωρίζουμε την ομορφιά γιατί κανένας και τίποτα δεν πλάστηκε χωρίς λόγο ή δίχως τίποτε ξεχωριστό. Και αν με ρωτήσεις τι κερδίζουμε με όλο αυτό, έχω να σου δώσω απάντηση: Ίσως κάποτε ο κόσμος ολόκληρος να γίνει λίγο πιο δίκαιος και λίγο πιο ευτυχισμένος.
