Τελευταία έχω παρατηρήσει μία τάση να απορρίπτουμε οποιαδήποτε κριτική. Να κλείνουμε τα αυτιά μας σε οποιαδήποτε αντίθετη άποψη, αποδίδοντάς τη είτε σε φασισμό, είτε σε κομπλεξισμό. Η κριτική όμως, ακόμα και το ‘»κράξιμο'», η πιο ακραία μορφή της, ίσως είναι από τα λίγα πράγματα που όχι μόνο διατηρούν τη συνοχή σε μία κοινωνία, αλλά συμβάλλουν και στην προσωπική πρόοδο του ατόμου.
Όλοι έχουμε στο μυαλό μας μία συμπεριφορά που μας εκνευρίζει ή κάτι που θεωρούμε πως είναι λάθος. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί για τα ίδια πράγματα, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί σε όλα, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί άνθρωποι. Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε σε αυτό. Όμως όταν εκφράσεις αυτή την άποψη για κάποιον συγκεκριμένα, όταν κρίνεις μία συμπεριφορά ή μία κατάσταση, η απάντηση συνήθως είναι ‘»εφόσον δε σε επηρεάζει, εσένα τι σε νοιάζει;'».
Καταρχάς, με την ίδια λογική, και ο Χίτλερ τίποτα δε μου έκανε, αλλά όλοι λένε ότι ήταν τέρας. Μπορεί να φαίνεται τραβηγμένο παράδειγμα, ίσως και λαϊκισμός, αλλά ο πυρήνας είναι ο ίδιος. Δε με επηρέασε άμεσα. Δε θα έπρεπε να έχω κάτι μαζί του. Το ‘»επιχείρημα» αυτό στηρίζεται στον απόλυτο εγωκεντρισμό, επομένως το αν επηρεάζει άλλους θετικά ή αρνητικά, θα πρέπει να μας είναι αδιάφορο.
Η μεγάλη ηλιθιότητα του επιχειρήματος αυτού έγκειται στο ότι προτρέπεις κάποιον να ασχοληθεί καθαρά και μόνο με τον εαυτό του (απόλυτος ατομικισμός), για να μην πληγώνεις συναισθήματα άλλων (ενδιαφέρον). Όμως, για να δείξει κάποιος ενδιαφέρον, πρέπει να μην διακατέχεται από ατομικισμό/εγωκεντρισμό. Δεν ξέρω αν με πιάνεις. Αλλά ζητάς από τους άλλους να νοιαστούν για τα δικά σου συναισθήματα, με το να νοιάζονται μόνο για τους ίδιους. Because fuck logic.
Εν συνεχεία, αν επισημάνω σε κάποιον ότι κάνει κάτι λάθος, ίσως και να το διορθώσει. Θα μου πεις τώρα «πώς ξέρεις εσύ τι είναι σωστό;». Δεν το ξέρω. Μπορώ μόνο να πω τη γνώμη μου. Και είναι αυτό και μόνο, μία γνώμη. Αν κάνω λάθος, οκ, δεν έγινε κάτι, ο ήλιος θα βγει και την επόμενη μέρα. Αν έχω δίκιο όμως; Aν μπορώ να βελτιώσω μία κατάσταση, γιατί να μην το κάνω; Το να απαγορεύσεις σε κάποιον να πει τη γνώμη του, αυτό είναι το φασιστικό. Απ΄τη στιγμή που δεν μπορεί να σου επιβάλλει κάτι, είναι απλά μία εναλλακτική πραγματικότητα, σε ένα διαφορετικό μυαλό.
Αν σε έχουν κράξει για τις απόψεις ή για την εμφάνισή σου, πρέπει να σκεφτείς δύο πράγματα: πρώτον, γιατί το λένε αυτό, και δεύτερον, αν έχουν δίκιο. Αν και το σημαντικότερο ερώτημα είναι το δεύτερο. Αν έχουν δίκιο, είτε προσπάθησε να αλλάξεις, είτε παρ΄το απόφαση πως μια ζωή θα σε κρίνουν. Αν έχουν άδικο, τότε απλά αγνόησέ τους. Δεν έχεις κανένας την υποχρέωση να σε αποδεχτεί, όπως και εσύ δεν έχεις υποχρέωση να αποδεχτείς εκείνους. Αν δε σου αρέσει ο ‘»κομφορμισμός» τους, μην προσπαθείς να κάνεις τη δική σου αντίληψη μαζικά αποδεκτή.
Το πραγματικό πρόβλημα με όσους ζητάνε να σταματήσει το κράξιμο, είναι πως ούτε οι ίδιοι μπορούν να υποστηρίξουν τους ισχυρισμούς τους ή το οτιδήποτε διαφορετικό έχουν να προσφέρουν. Αν ξέρεις ότι δεν κάνεις κάτι λάθος, δεν αναζητάς την έγκριση των άλλων. Ο συνδυασμός «μοναδικότητα – κλάψιμο για μη αποδοχή» υιοθετείται μόνο από αδύναμα άτομα. Ξέρεις ότι κάτι είναι σωστό; Το κάνεις. Η μόνη λογική εξήγηση στο γιατί ενοχλείσαι τόσο, είναι να μην είσαι ούτε εσύ ο ίδιος σίγουρος. Τότε όμως θα πρέπει να σταματήσεις τις κλάψες και να δεις ποιος έχει δίκιο.
Με αγάπη, to all the special snowflakes out there…
