Ήθελα να με καλωσορίσω με την σειρά μου στην φιλόξενη σελίδα του Yang.gr, τοποθετώντας έτσι ένα πρώτο δικό μου στίγμα εξωτερίκευσης κάποιων υπαρξιακών ερωτημάτων, τα οποία αποτελούν απόρροια παρατήρησης σε αυτόν τον σκοτεινιασμένο κύκλο των ανθρώπων. Σε αυτή την φυλακή των συναισθημάτων που τείνουν να διατηρούνται σε ένα υψηλό επίπεδο αμφισημίας και αντιφατικότητας. Επέλεξα να πραγματοποιήσω την πρώτη επαφή με μία παραπομπή στην «αντιπαλότητα» δύο χαρακτηριστικών τύπου γιν και γιανγκ.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, όντας από την φύση του κοινωνικό ον, επιθυμεί να συναναστρέφεται με άλλα όντα του είδους του και να συγκαταλέγεται σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Αυτό συνεπάγεται με κάποιες υποχωρήσεις που οφείλει να κάνει προκειμένου να «προσαρμόζεται» και με τα «θέλω» των υπολοίπων, με απαραίτητη προϋπόθεση αυτής της διατήρησης στοιχείων της ταυτότητας του που τον καθιστούν ιδιαίτερο. Αναφέρομαι σε ένα σημείο τομής μεταξύ δύο αντιφατικών δυνάμεων-ιδιοτήτων του ανθρώπου που προκαλούν συνεχείς και αδιάλειπτες διενέξεις στο εσωτερικό του. Τέτοιου είδους διενέξεις είναι ικανές να τον αποσπάσουν σε μεγάλο βαθμό από την πραγματοποίηση ιδανικών υποχωρήσεων, από την ανάδειξη εκείνης της ρημαδο-λευκής σημαίας. Όμως προσαρμόζεται, εφόσον επιθυμεί κι έχει την ανάγκη να ενσωματώνεται στις ποικίλες κοινωνικές ομάδες.
Βέβαια, πολλές φορές, ο εγωισμός αποδεικνύεται άξιος αντίπαλος και υπερκερνά αυτή του την ανάγκη. Αλλά η αμφισημία αυτής της ιδιότητας κυμαίνεται στα δύο άκρα. Για παράδειγμα, για την ένταση της θέλησης και του πείσματος ή ακόμη και για την αναγέννηση του ανθρώπου από μία σειρά δυσκολιών με απώτερο σκοπό την αυτοϊκανοποίηση και την ευημερία. Επομένως, αυτό το χαρακτηριστικό «χάρισμα – κατάρα», το οποίο κατέχει εκ φύσεως, μπορεί να τον κάνει να αυτοκαταστραφεί και να τον απομονώσει (να τον «φυλακίσει» σε σκέψεις) από τον κοινωνικό του περίγυρο, μπορεί να τον κάνει να χάσει στιγμές που είναι ανεκτίμητες και που τελικά δεν θα τις ζήσει ποτέ για να κατανοήσει τι έχασε αλλά θα το συνειδητοποιήσει μελλοντικά. Θα μείνουν ένα άλυτο μυστήριο…
Ανασταλτικό χαρακτήρα για την δράση αυτού του «μικροβίου» έχουν οι σκέψεις και τα συναισθήματα του.
Μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να περιορίσει τον ίδιο του τον εαυτό, να κάνει «διάγνωση» του εαυτού του, να κάνει σάρωση των δεδομένων του και να απομακρύνει τους ιούς. Με λίγα λόγια να κάνει την αυτοκριτική του. Αυτή η ιδιότητα του ανθρώπου μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή οποτεδήποτε, με αφορμή οποιαδήποτε στιγμή, ανεξαρτήτου ηλικίας. Φρόνιμο θα ήταν να εξετάσουμε στιγμές που έχουν επηρεάσει τον άνθρωπο και τον έχουν κάνει να φτάσει στην αυτογνωσία, στιγμές βαρυσήμαντες για τον ίδιο.
Φτάνοντας, λοιπόν, στο σημείο να κάνει κανείς έναν μικρό απολογισμό θα συμπεριλάβει στιγμές που στιγμάτισαν τον ίδιο, στιγμές που μπορεί πλέον να αποτελούν αναμνήσεις και να τον «βαραίνουν» σε βάθος χρόνων, στιγμές που θα τον έκαναν να αντιδράσει άσχημα και να μετανιώνει ή ακόμη και στιγμές που θα τον έκαναν να αντιδράσει ώριμα για την ηλικία του. Τέτοιες στιγμές μπορούν να φέρουν τον άνθρωπο στα όρια του, στην απόλυτη συμπύκνωση τόσου συναισθηματικού φόρτου που θα τον «εξαναγκάσει» να συλλάβει την επικαιρότητα της αλλαγής του.
Υπογραμμίζω ότι τέτοιες στιγμές, όπως είναι φυσιολογικό, θα συνοδεύονται από συναισθήματα. Συναισθήματα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό θα έρχονται σε σύγκρουση με την λογική, τις σκέψεις εν ολίγοις. Όχι, όμως απαραίτητα. Υποστηρίζεται ότι οι σκέψεις αποτελούν «σκιές των συναισθημάτων». Αυτή η φράση επιβεβαιώνει κάποια έτσι αρμονική θα λέγαμε σύνδεση μεταξύ «σύγκρουσης» μυαλού και καρδίας, σκέψεων και συναισθημάτων.
Αποφασίζοντας κάποιος να κάνει αυτή την μετάβαση από το «παλιό» κομμάτι του εαυτού του στο πιο «ανανεωμένο»: θα αρχίσει να αναιρεί σκέψεις, αντιλήψεις και συμπεριφορές, θα διαμορφώσει μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για τον εαυτό του, θα ενσωματωθούν διαφορετικά στοιχειά στον χαρακτήρα του, θα αρχίσει να βλέπει τον κόσμο, καθώς και τις καταστάσεις από πλέον διαφορετική οπτική γωνία – ότι πάντα θα έχουν κάτι να του προσφέρουν. Σίγουρα μπορεί να χάνει χρόνο, σίγουρα μπορεί να πληγωθεί αλλά πάντα κάτι θα κερδίζει.
Kάτι που θα τον κάνει ολοένα και πιο δυνατό, που θα τον προετοιμάζει να αντιμετωπίζει πιο εύκολα καταστάσεις. Σαν αποτέλεσμα αυτής της «μεταμόρφωσης» του θα κάνει επιλογές, έχοντας πλέον επίγνωση για τις συνέπειες και τις επιπτώσεις που τις συνοδεύουν, τα ρίσκα που θα κρύβει η καθεμία από αυτές καθώς επίσης και για τις συνθήκες υπό τις οποίες θα τεθούν σε εφαρμογή και που λίγοι τις υπολογίζουν.
