Σίγουρα δε θα έχεις συνδέσει τη φοιτητική ζωή με τη λέξη «άγχος». Ούτε κι εγώ, καθότι γενικά τα φοιτητικά χρόνια είναι 4, 5, 6, 8 (αιώνιε φοιτητή, τι λέει ρε;) χρόνια πηχτής καφρίλας, αράγματος, κοινωνικοποίησης με ένα σωρό άτομα και διασκέδασης. Θυμάμαι να τη συνδέσω με το άγχος, ωστόσο 2-3 φορές το χρόνο κατά τις εξεταστικές. Βλέπεις ήμουν από τους αφελείς που πίστεψαν πως μετά τις Πανελλήνιες δε θα ξαναδιαβάσω. Joke΄s on me, ξεκάθαρα, γιατί ναι μεν στο πανεπιστήμιο δεν υπάρχει το καθημερινό διάβασμα του σχολείου και τα απροειδοποίητα τεστ, αλλά από την άλλη υπάρχουν μικρές εξεταστικές περίοδοι, ελάχιστος χρόνος και πολυσέλιδες ύλες. Και φυσικά όταν η λίστα των μαθημάτων που χρωστάς όλο και μεγαλώνει, εξάμηνο το εξάμηνο, αυτό δε μπορεί παρά να σου προκαλεί δυσφορία κι έναν κόμπο στο στομάχι, όσο χαλαρά κι αν έχεις αποφασίσει να βιώνεις την ακαδημαϊκή σου εμπειρία.
Εκτός από την εξεταστική και το επακόλουθο διάβασμα, οι φοιτητές και ειδικά όσοι έρχονται από άλλες πόλεις, αγχώνονται για τα οικονομικά τους. Είναι ίσως από τους πιο στρεσογόνους παράγοντες και κάνει κοντράστ με την καθόλα ανέμελη φοιτητική ζωή. Το άγχος αυτό ενεργοποιείται κάθε φορά που κανονίζεται έξοδος – και οι έξοδοι μπορεί να είναι και καθημερινές, μη συμπεριλαμβανομένης της βόλτας για καφέ – οπότε αναρωτιέσαι αν έχεις αρκετά χρήματα για μπύρα κι αν θα είναι λίγο βλαχιά να πάρεις μπύρα, ενώ βγήκατε για ποτά.
Τύψεις έχεις και κάθε φορά που λες να φας έξω, γιατί βαρέθηκες τη σίτιση ή να μαγειρεύεις. Κάποτε διάβασα για έναν φοιτητή που έτρωγε για μήνες μόνο φιστίκια για να κάνει οικονομία και ΟΧΙ δε σου δίνω ιδέες. Αλλά όλα αυτά είναι λίγο light καταστάσεις, αφού δε θα πάθεις κάτι αν δεν πας σε κάθε πάρτυ σχολής, ούτε αν τη βγάλεις μια εβδομάδα με τράκες. Οι πολλοί δύσκολες περιπτώσεις, και κατά συνέπεια το μεγαλύτερο άγχος, είναι όταν π.χ. κάποιοι φοιτητές δε καταφέρνουν να πληρώσουν ένα ή περισσότερα ενοίκια – λογαριασμούς ή όταν χρειάζεται να αλλάξουν διαμέρισμα και ψάχνουν συγκάτοικο για να μοιραστούν οι οικονομικές ευθύνες και δε βρίσκουν.
Ένας άλλος παράγοντας στρες είναι οι σημειώσεις. Θα σου πω ένα μυστικό, σχεδόν φοβάμαι να το ξεστομίσω: ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΧΕΙΣ ΟΛΕΣ! Δεν είναι πια τόσο δυσεύρετες και σίγουρα δεν αξίζουν τη πρεμούρα. Επίσης, σε αυτό το σημείο να προσθέσω πως όταν βλέπω εσάς που σημειώνεται κάθε φράση/λέξη/ήχο του διδάκτορα με πιάνει η καρδιά μου. Το έχω πάθει κι εγώ στο πρώτο εξάμηνο του πρώτου έτους, ήταν ένα προσωπικό challenge να σημειώνω κάθε μέρα όσα περισσότερα γίνεται. Εκείνες οι σημειώσεις ήταν ό,τι πιο άχρηστο έχω μαζέψει ποτέ και αργότερα χρειάστηκε να ξαναπάρω σημειώσεις από τις σημειώσεις μου για να ξεκαθαρίσω τι χρειαζόμουν πραγματικά.
Και μιας και αναφέρθηκα στο πρώτο έτος, πολλά άτομα έχουν πρόβλημα κοινωνικοποίησης και προσαρμογής εκείνη την περίοδο. Ειδικά οι φοιτητές που έρχονται από άλλες πόλεις βρίσκουν δύσκολη τη συνήθεια της νέας κατάστασης και γι΄αυτό καταφεύγουν σε σχεδόν εβδομαδιαίες επισκέψεις στο πατρικό τους σπίτι. Αυτό δεν είναι πολύ φυσιολογικό αν συνεχιστεί και μετά το πρώτο εξάμηνο, αφού δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο, αυτό-σαμποτάροντας την κοινωνικοποίηση με τους υπόλοιπους συμφοιτητές.
Τέλος, κάτι που μπορεί να προκαλεί άγχος σε μια μερίδα φοιτητών είναι το μέλλον, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είτε νιώθουν πως το αντικείμενο σπουδών τους δεν τους εκφράζει, είτε ότι δεν έχουν κανένα μέλλον ακολουθώντας το ως επαγγελματικό προσανατολισμό. Συχνές είναι οι σκέψεις «Μήπως να κάνω 10% όσο προλαβαίνω;», «Μήπως έπρεπε να είχα πάρει μεταγραφή;» και «Μήπως να ξαναέδινα Πανελλήνιες;». Ειδικά στο πρώτο εξάμηνο αυτές οι σκέψεις είναι γκαραντί για κάθε (μα κάθε λέμε) σχολή.
Σωστή απάντηση δεν υπάρχει, ούτε και σίγουρη μέθοδος για την επίλυση του άγχους αυτού. Άλλες φορές οι αμφιβολίες αυτς περνούν από μόνες τους με τον καιρό, τη συνήθεια και τη προσαρμογή, ενώ άλλες φορές γίνονται έμμονες ιδέες και μας καλούν για αλλαγή. Καλό είναι να ακούμε τέτοιες σκέψεις και να τους αφιερώνουμε την σοβαρότητα που τους αρμόζει, αφού συχνά το ένστικτό μας μπορεί να μας σώσει από ένα μονοπάτι το οποίο δε μας ταιριάζει.
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, παρά τη διαδεδομένη αντίληψη, τα άγχη όσο είσαι φοιτητής είναι αρκετά κι αναπόφευκτα. Από την άλλη όμως, σκέψου πως είναι μετρημένα στα δάχτυλα, είναι δηλαδή πολλοί συγκεκριμένες οι αιτίες που σου προκαλούν στρες και στις περισσότερες περιπτώσεις, αν έχεις φροντίσει να πάρεις τα μέτρα σου εξ΄αρχής, τότε οι αιτίες αυτές όλο και μειώνονται. Λυπάμαι που έρχομαι σε θέση να πω τέτοιο κλισέ, αλλά είναι θέμα σωστής διαχείρισης. Στην τελική, δες το σαν εξισορρόπηση του κάρμα σου. Περνάς τόσο γαμάτα όλο το χρόνο, οπότε νομίζω πως είναι εντάξει να αγχώνεσαι πού και πού.
