Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, αλλά σε εμένα ισχύει σίγουρα. Καθώς τα χρόνια περνάνε οι φίλοι γίνονται όλο και λιγότεροι. Μην μπερδεύεστε, δεν μιλάμε για τις παρέες που όλοι έχουμε. Μιλάμε για τους φίλους μας. Τα αδέρφια που επιλέγουμε να έχουμε. Στο σχολείο οι φίλοι μας ήταν πολλοί, οι συμμαθητές μας, αυτοί που πηγαίναμε φροντιστήριο μαζί, τα παιδιά που παίζαμε στην παιδική χαρά. Μετά φοιτητές αρχίσαμε από μεγάλες παρέες να καταλήγουμε σε φίλους που είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, ίδιο τρόπο σκέψεις, κοινές συνιστώσες που μας έκαναν να μοιραζόμαστε ανησυχίες και σκέψεις. Καθώς μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο επιλεκτικοί. Μαθαίνουμε να ψάχνουμε την ουσία και όχι απλά την συντροφικότητα που σου δίνει μια παρέα. Για αυτό πιστεύω ότι οι φίλοι μας πρέπει να είναι λίγοι. Λίγοι και καλοί!
