Την πρώτη φορά που ήπιες ρακόμελο, έγινες λιώμα και ούτε που το κατάλαβες! Από τότε προσπάθησες να το μετριάσεις κάπως και να μη πίνεις κάθε φορά 3 λίτρα στη καθισιά σου! Υπάρχουν όμως πάντα αυτές οι γλυκές εξαιρέσεις που τα σπάει να γίνεσαι λιώμα και αυτές είναι όταν πας για ρακόμελα με την παρέα σου! Υπάρχουν μερικά στάδια μέχρι να φτάσεις στο σημείο να λες πως το προηγούμενο βράδυ ήταν ένα από τα καλύτερα, αν και δε θυμάσαι και πολύ το τέλος.
Στάδιο 1ο
Φτάνετε στο μαγαζί και ψάχνετε για τραπέζι και γενικά υπάρχει αυτή η αμηχανία που στέκεστε όλοι όρθιοι, κοιτάτε δεξιά αριστερά μήπως βρείτε κάπου να κάτσετε και σας κοιτάει όλο το μαγαζί γιατί δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε. Φαίνεται βρε παιδί μου η βραδιά από την αρχή πως θα πάει.
Στάδιο 2ο
Κάθεστε, κάνετε πως κοιτάτε το κατάλογο και όπως πάντα θα καταλήξετε να παραγγέλνετε μια ποσότητα αλκόολ που θεωρείται λίγη για τόσα άτομα και συνήθως συνοδεύεται με την εξής φράση «Ας το πάρουμε για αρχή». Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει και συνέχεια! Εκεί είναι που νιώθεις τις πρώτες πεταλούδες στο στομάχι σου από τη χαρά γιατί η παρέα σου έχει όρεξη αυτό το βράδυ! Όμορφα και ντροπιαστικά πράγματα θα συμβούν!
Στάδιο 3ο
Έχει φτάσει το ρακόμελο και έχετε ήδη πιει λίγες γουλιές. Είναι η ωραία αυτή φάση όπου μιλάτε για διάφορα πράγματα, κάνετε σχέδια για το μέλλον και συζητάτε τα προβλήματά σας. Το ρακόμελο δεν είναι απλώς ένα ποτό, είναι συναίσθημα, είναι αυτή η γλυκιά αίσθηση που νιώθεις όταν σηκώνεσαι από το τραπέζι και λες «Ναι, απόψε ήταν μια όμορφη βραδιά!» και να εννοείς όλες τις λέξεις στο έπακρον.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως, ο σερβιτόρος φέρνει κι άλλο!
Στάδιο 4ο
Σε κάθε παρέα υπάρχει ο ένας εκείνος που κάνει τη κάθε ιστορία να μοιάζει σαν από ταινία. Ναι, όπως κατάλαβες το στάδιο αυτό είναι οι ιστορίες που λέτε μετά από μερικά ποτήρια και η διάθεση είναι ακόμα πιο ανεβασμένη απ’ ό.τι ήταν. Και δώσε τα γέλια και δώσε τα ποτήρια να κατεβαίνουν το ένα μετά το άλλο και ο σερβιτόρος να συνεχίζει να φέρνει.
Στάδιο 5ο
Εδώ τα πράγματα περνάνε σε μια άλλη φάση όπου όλα σου τα συναισθήματα αρχίζουν να μεγεθύνονται και το μυαλουδάκι σου αρχίζει να μη συγκρατεί πολλά πολλά. Αρχίζεις να αγαπάς τους πάντες, κάνεις παιχνίδι με ό,τι κινείται και τραγουδάς -εσύ που ούτε στο μπάνιο σου δεν τολμάς. Τουλάχιστον όμως δεν είναι μόνος σου. Και φίλοι σου δεν πάνε και πίσω στο ρεζιλίκι.
Το παράδοξο με αυτές τις βραδιές είναι ότι παρόλο που τις «μετανιώνεις» την επόμενη μέρα, τις θυμάσαι για πάντα και τις νοσταλγείς πιο μετά. Είναι κάτι γλυκό, κάτι όμορφο που ακόμα και μετά από χρόνια όταν τις ανακαλείς στη μνήμη σου σε κάνουν να αισθάνεσαι όπως τότε που τις ζούσες. Μα δεν είναι μαγικό;
