Περίοδος διακοπών και η κατάσταση έχει ως εξής: Δεν πακετάρω συχνά, αλλά όταν το κάνω παίρνω 10 φορές περισσότερα πράγματα απ΄όσα χρειάζομαι.
Βασικό χαρακτηριστικό μας είναι η αναβλητικότητα. Ρέει στο αίμα μας. Δεν φταίμε εμείς. Πάνω απ΄όλα έχουμε πρόγραμμα! Κρίμα που μας λέει πως όλα πρέπει να γίνουν τελευταία στιγμή. Έτσι λοιπόν, μία μέρα πριν το ταξίδι αποφασίζεις να ετοιμαστείς. Είπα μέρα; Ώπα, γράψε λάθος! Νύχτα εννοούσα. Το βράδυ λειτουργείς καλύτερα είναι γνωστό σε όλους. Όχι; Τέλος πάντων, εντάξει, δεν έχεις άλλη επιλογή αλλά ας λέμε ότι είσαι παιδί της νυχτάς για περισσότερο στυλ.
Ανοίγεις την βαλίτσα. Ανοίγεις τη πόρτα της ντουλάπας. Τη ξανακλείνεις πανικόβλητος. Λείπουν τα μισά σου ρούχα! «Κλέφτες! Κλέφτες!», σκέφτεσαι. Κοιτάς στην καρέκλα, στο γραφείο, στο κρεβάτι. Ηρεμείς. Είναι όλα εκεί. Η ένταση αυτή σε κούρασε και αποφασίζεις να ξεκουραστείς λίγο.
2 ώρες μετά…
Και 2 ώρες πιο κοντά στην αναχώρηση. Όλα στην αρχή φαίνονται τόσα απλά! Τα παίρνεις όλα έτσι όπως είναι και τα πετάς μέσα. Τα πράγματα όμως δεν πάνε πάντα όπως θέλουμε. Δεν χωράνε και αποφασίζεις να τα βγάλεις και να διαλέξεις ποια θα πάρεις. Επειδή όμως, δεν μπορείς να αφήσεις κανένα παραπονεμένο, πρόσθετεις και ένα μπλουζάκι που φορούσες στο Γυμνάσιο, ένα απαίσιο δώρο που σου φέρανε και έχει μείνει ακόμα στην σακούλα, ένα μπλουζάκι που σου είναι μικρό μήπως αδυνατίσεις και ένα που σου είναι μεγάλο μήπως παχύνεις, ένα χειμωνιάτικο μήπως κάνει κρύο, ένα φθινοπωρινό για τις δροσούλες και καμιά δεκαριά ζευγάρια παπούτσια. Τσαντάκι μέσα σε τσαντάκι, σακουλάκι μέσα σε σακουλάκι και πάει λέγοντας. Ξέρεις μόνο τα απαραίτητα. Νιώθεις όμως ότι κάτι λείπει…
Ακολουθεί επαναλαμβανόμενη κατάσταση, το απόλυτο Deja vu, που συμβαίνει κάθε φορά που φτιάχνουμε βαλίτσα.
– ΜΑΜΑ που είναι το (αντικείμενο προς αναζήτηση);
– Εκεί που το έβαλες!
Και τότε αρχίζεις το πανικόβλητο πέρα- δώθε, πάνω- κάτω. Ανακατεύεις όλο το σπίτι! Σε βρίσκουν πνιγμένο και την μάνα σου διακοπές με τους φίλους, να πίνει κοκτέιλ και να κρατάει με καμάρι το χαμένο αντικείμενό σου. Και τότε… ξυπνάς! Είχες λυποθυμήσει από το αγχός και πήρες και έναν υπνάκο.
Αφού παίρνεις απόφαση ότι το χαμένο αντικείμενό σου εκλάπει από επίδοξο-η θαυμαστή-τρια, αποφασίζεις ότι ήρθε η ώρα να κλείσεις την βαλίτσα σου. Με το ένα, με το δύο, με το τρια και ορμάς. Κάθεσαι από πάνω. Πηδάς. Πιέζεις από΄δω. Πιέζεις από΄κει. Φωνάζεις άλλους δέκα να κάτσουν από πάνω και αυτοί. Και…μπράβο! Είσαι η καλύτερη! Μπράβο έκανες την τύχη σου!
Ο ενθουσιασμός αυτός κρατάει μέχρι να καταλάβεις ότι έχεις ξεχάσει να βάλεις μέσα τα μισά σου πράγματα. Εμ, δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα! Ο Mr Bean ξέρει καλύτερα!
