Ένα ταξίδι μνήμης στην χώρα των τετελεσμένων σχέσεων. Θα συμβεί, όσο καλά κι αν έχεις υπολογίσει τις παραμέτρους, κι όσα δραστικά μέτρα κι αν έχεις πάρει. Όσα motivational speeches κι αν έχεις εκφωνήσει νοητά στο κεφάλι σου για να ξεπεράσεις τη μπόρα, με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Κι ας έχεις φροντίσει να εξαφανίσεις τα αποδεικτικά στοιχεία αυτού που είχατε. Ενώ η ζωή συνεχίζει να κυλά αμέριμνα, κάτι θα συμβεί και θα σου θυμίσει εκείνη την πρώην σχέση. Θα περάσει κάποιος που φορά την κολόνια του, στο ραδιόφωνο θα παίξει το τραγούδι που άκουγες όταν χωρίζατε, θα περάσεις από το αγαπημένο σας μαγαζί. Στη δική μου περίπτωση, χρέη ενοχλητικής υπενθύμισης τέλεσε το Facebook με μια φωτογραφία στο «Σαν σήμερα». Άτιμη τεχνολογία, με πούλησες, ενώ εγώ σε εξύμνησα σε τόσα άρθρα!
Στη φωτογραφία εκείνος ωραίος κι εγώ χαρούμενη. Μικρή ηλεκτροπληξία. Κάτι τέτοιες αναμνήσεις, που στα σκάνε ξαφνικά χωρίς να τις έχεις επικαλεστεί και χωρίς να είσαι έτοιμη γι΄αυτές, μπορούν πραγματικά να σου ροκανίσουν τα τσάκρα και να σου ισοπεδώσουν όλη την μπετονένια αυτοπεποίθηση που έχτιζες, «το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί» τόσο καιρό. Ο πρώην, ή μάλλον η ενθύμησή του, μπορεί να σε επισκέπτεται τακτικά και να σε ενοχλεί σαν μάρτυρας του Ιεχωβά. Ή μπορεί κάποια στιγμή το μυαλό σου να επιλέξει να πατήσει ένα ωραιότατο delete, «ένα τσιμπηματάκι, ούτε που θα το καταλάβεις», σαν το Endless Sunshine of the Spotless Mind και *πουφ* να μην τον ξαναθυμηθείς σχεδόν ποτέ. Επιλεκτικό Αλτσχάιμερ; Τ΄αγοράζω!
Από την άλλη, μπορεί ο πρώην να μην είναι ιστορία που θες μανιωδώς να ξεχάσεις. Αυτή είναι μόνο μια περίπτωση, υπάρχουν ωστόσο πολλές άλλες. Υπάρχει ο αδιάφορος πρώην. Λίγο βαρετός κι ασήμαντος, ούτε μισή σελίδα στην ερωτική βιογραφία σου, ξεχνιέται εύκολα. Υπάρχει ο πρώην-μόνιμος κάτοικος των φαντασιώσεων σου, ρομαντικών και μη. Αυτός που τον έχεις εξιδανικεύσει τόσο, που πλέον έχει χάσει το ανθρώπινο στοιχείο του, ίσως να έχεις ξεχάσει και το πρόσωπό του. Είναι κάτι σαν άυλη μεζούρα τελειότητας. Δεν τη θες κιόλας στην καθημερινότητά σου, απλά θες να υπάρχει για λίγο στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Σαν καταφύγιο όταν έχεις κολλήσει στην κίνηση και πιάνεις τον εαυτό σου να ονειροπολεί, αλλά μέχρι εκεί. Και τέλος, υπάρχει και εκείνος ο πρώην που κάθε μέρα θέλοντας και μη θα περνάει από το μυαλό σου, με την ίδια ένταση και ταχύτητα από την πρώτη μέρα που χωρίσατε, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Υποθέτω πως σταδιακά μαθαίνεις να ζεις με αυτό, χωρίς ποτέ να συμβιβάζεσαι εντελώς με τον πόνο της απώλειας.
Δε θα σε συμβούλευα να αναλωθείς περαιτέρω σε επώδυνα ζητήματα που έλαβαν χώρα κάπου στο παρελθόν, γιατί κινδυνεύεις να γίνεις έρμαιο των συναισθημάτων σου. Ο μόνος τρόπος να αποφύγεις τον έξτρα πόνο του μετα-χωρισμού είναι να σταματήσεις τις αρνητικές ή άβολες σκέψεις πριν σου επιβληθούν. Είναι επικίνδυνες, μωρέ, αυτές οι μετα-σκέψεις. Πριν το καταλάβεις, συσσωρεύονται δημιουργώντας λιμνούλα και στο τέλος κοντεύουν να σε πνίξουν. Αντί, λοιπόν, να ζεις υπό μόνιμο καθεστώς τρομοκρατίας για το πότε θα συμβεί εκείνο το «κάτι» που θα διαλύσει τις ισορροπίες σου, πιο φρόνιμο είναι να φροντίσεις εκείνες τις ισορροπίες να τις στήσεις σε γερά θεμέλια, ώστε να μην τις σκιάζει φοβέρα καμιά.
Κράτα τις καλές αναμνήσεις, αν αυτό σε γεμίζει χαρά. Συμφιλιώσου και με τη νοσταλγία, δε λέω, αυτή έρχεται και φεύγει. Μη γραπωθείς σε κάτι που έχει παρέλθει και είναι πλέον απόν από την καθημερινότητά σου. Κλείσε τους λογαριασμούς σου με κάθε τι το τετελεσμένο, φόρα την αυτοεκτίμησή σου για πανοπλία και οι ενοχλητικές αναμνήσεις θα περάσουν πιο γρήγορα από χειμερινή ίωση.
