Όσο κι αν έχουν αλλάξει τα δεδομένα των σχέσεων τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν ακόμη αρκετά ταμπού που τις επηρεάζουν. Τα ταμπού αυτά θέτουν τα συναισθηματικά όρια και μετρούν τη σοβαρότητα της σχέσης, με τρόπους αυθαίρετους και συχνα επικίνδυνα παράλογους.
1/ Ποιος πληρώνει στα ραντεβού;
Ποιος νοιάζεται; Βαριέμαι ειλικρινά. Φαίνεται ότι τα ταμπού ξεκινάνε πριν καν ξεκινήσει η σχέση. Και υπάρχουν τόσοι πολλοί κανόνες που πραγματικά χάνουμε το μέτρημα. «Ο άντρας πάντα πληρώνει», «Μισά μισά για να είμαστε δίκαιοι», «Την πρώτη φορά ο άντρας και μετά εναλλάξ». Κρίνοντας από το μέγεθος της κατήχησης που έχουμε δεχθεί, το συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι τόσο αθώο. Δεν είναι απλά ένα κέρασμα. Το κέρασμα θα έπρεπε να είναι μια αυθόρμητη ευγενική χειρονομία, χωρίς παραπάνω προεκτάσεις. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξαγοράσει τη διαθεσιμότητα, το ενδιαφέρον και τον σεβασμό κανενός.
2/ Σχέση vs Γάμος
Εξοργιστικά χαζό είναι και το γεγονός ότι ο γάμος σώνει και ντε αποτελεί ορόσημο για μια σχέση. Ένα level μεγαλύτερου συναισθηματικού δεσίματος και πληρότητας, το οποίο μεταμορφώνει τη δυναμική του ζευγαριού και αποτελεί ένδειξη της σοβαρότητας της σχέσης. Φυσικά ο γάμος από μόνος του δεν είναι υπεύθυνος για τίποτα από τα παραπάνω, τα οποία είναι αποτελέσματα της καθημερινής τριβής, της συγκατοίκησης και της μεγαλύτερης οικειότητας με την πάροδο του χρόνου και μέσω των κοινών εμπειριών και βιωμάτων. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι συνθήκες αυτές υπάρχουν και πριν το γάμο κι απλώς εξακολουθούν να υφίστανται και μετά από αυτόν. Ο θεσμός του γάμου μπορεί να βοηθά πρακτικά το ζευγάρι σε άλλα ζητήματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αλλάζει από μόνος του το συναισθηματικό κομμάτι.
3/ Η συγκατοίκηση σκοτώνει τον έρωτα
Η βιασύνη κι έλλειψη προσωπικού χώρου, μέτρου και σεβασμού σκοτώνουν τον έρωτα. Η συγκατοίκηση από μόνη της δεν έχει να λέει. Ούτε βαρόμετρο της σοβαρότητας της σχέσης είναι, ούτε και ταφόπλακα. Ίσα ίσα το να μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου με τον άνθρωπό σου μπορεί να οδηγήσει σε κάτι πολύ καλό συναισθηματικά. Μπορεί κι όχι. Μαζί με αυτό, ας καταρρίψουμε και τη χαζομάρα του πότε είναι καλό τα ζευγάρια να συγκατοικήσουν, κι ας πούμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, οπότε μεζούρες σε ερωτικά ζητήματα δεν εξυπηρετούν σε τίποτα.
4/ Ποιος φοράει τα παντελόνια;
Κι αν νομίζεις ότι το ερώτημα αυτό έχασε τη βαρύτητά του όταν όλα τα φύλα φόρεσαν επιτέλους παντελόνια, σε προκαλώ να κάνεις την ίδια ερώτηση στα (straight) ζευγάρια του κύκλου σου ανεξαρτήτως ηλικίας. Τελευταία ακούμε πιο μετριοπαθείς και δήθεν woman-friendly σοφιστείες του τύπου «ο άντρας είναι το κεφάλι, αλλά η γυναίκα είναι ο λαιμός» και πραγματικά απορώ γιατί ακούω αυτή τη ρήση με χαρά από γυναικεία στόματα. Οι ρόλοι των φύλων απεικονίζονται ακόμη μέσα από το φίλτρο της πατριαρχίας, άντρες και γυναίκες παρουσιάζονται σαν δυο εξ αρχής αντίθετα κι αλληλοεπικαλυπτόμενα όντα που πέραν της ερωτικής έλξης, δεν μοιράζονται τίποτα άλλο.
Ακόμη και με μια δόση «προοδευτικότητας» μας είναι αδύνατον να δούμε τις ερωτικές σχέσεις ως κάτι παραπάνω από σχέσεις εξουσίας και μανιπουλαρίσματος, γι’ αυτό και καταφεύγουμε στη δημιουργία έμφυλων καρικατούρων, κρατώντας το εγχειρίδιο της πατριαρχίας ζωντανό και μεταλαμπαδεύσιμο και για τις επόμενες γενιές.
