Θέλω την αληθινή ζωή. Θέλω εκείνη τη ομορφιά την αψεγάδιαστη, την αυθεντική, όχι την ψεύτικη και επιτηδευμένη για λίγα παραπάνω like στο Facebook. Θέλω εκείνη τη ζωή με τις ατέλειες και τα δάκρυά της, κι όχι εκείνη η ψεύτικη ψευδαίσθηση μιας ευτυχίας με φωτογραφίες μίας ζωής τέλειας.
Θέλω διάβασμα όμορφων παραμυθιών, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Θέλω παραμύθι όμορφο που ρίχνει χρυσόσκονη σε έναν κόσμο χωρίς ελπίδα, όχι από εκείνα που μας λένε διάφοροι πολιτικάντηδες για να πετύχουν τα δικά τους συμφέροντα και ιδιοτελείς σκοπούς. Θέλω να ματώσουν τα γόνατά μου στις αλάνες από τη μπάλα, σε εκείνη τη μικρή πλατεία δίπλα στην εκκλησία, μαζί με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς.
Θέλω μια σφιχτή αγκαλιά, ένα χαμόγελο και ένα φιλί που θα κάνει τα μαγουλά μου να κοκκινίσουν. Όχι ειδοποιήσεις σε ένα άψυχο προφίλ. Να βγω με φίλους, να πάμε να πιούμε ένα κρασί, όχι να στείλουμε ο ένας στον άλλο άψυχα μηνύματα. Θέλω πόρτα να χτυπήσει, να έρθουν οι γείτονες για έναν καφέ, να μου πουν τα νέα τους από κοντά. Θέλω τρέξιμο και περπάτημα σε χώρους γεμάτους πράσινο, όχι αποχαύνωση μπροστά από μία τηλεόραση.
Θέλω να ζήσω μία ζωή αληθινή. Όχι παραποιημένη σε ένα ψεύτικο προφίλ.
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
