Ένα φθινοπωρινό πρωινό μόλις είχε ξημερώσει, πολλά προσδοκώμενο και γεμάτο καλοκαιρινές αναμνήσεις. Μόλις είχε μπει ο Σεπτέμβρης και η ανασφάλεια για την καινούργια χρονιά περιφερόταν ασταμάτητα μέσα στο μυαλό μου. Εκείνο το πρωινό δεν ήρθε κανείς στο δωμάτιο να με ξυπνήσει. Επικρατούσε η πολυπόθητη ησυχία που πάντα ονειρευόμουν να έχω.
Με το μαλλί αφάνα και μισοκοιμισμένη πήγα στην κουζίνα να φάω το συνηθισμένο τοστάκι με διπλό τυρί και να πιω τον καφέ μου. Ένιωθα σαν να βρισκόμουν στο παράδεισο επιτέλους, ζώντας στο δικό μου σπίτι με το δικό μου γούστο στολισμένο και χωρίς κανένα «παράσιτο». Κάποια στιγμή κοίταξα το ρολόι στον τοίχο και συνειδητοποίησα πως είχε περάσει μόνο μισή ώρα από τότε που σηκώθηκα. Ξαφνιάστηκα! Ένιωσα πως δεν περνάνε τα λεπτά, πως δεν είχα με κανέναν να μιλήσω, δεν υπήρχε κανένα ζιζάνιο να μου κλέβει τα πατατάκια από το πιάτο και καμία μαμά να με ρωτήσει τι θα ήθελα να φάμε το μεσημέρι. Όταν πλέον ετοιμάστηκα και έφυγα για την πρώτη μέρα στη σχολή, έκλεισα πίσω μου την πόρτα μελαγχολική ελπίζοντας να κάνω αμέσως παρέες. Βλέπετε, η ιδέα της μοναξιάς με είχε τρομοκρατήσει.
Οι ώρες στη σχολή πέρασαν ευχάριστα και πολύ γρήγορα. Μάλιστα το συναίσθημα που ένιωθα πριν είχε εξαφανιστεί. Πήγα για τον καφέ μου, έκανα βόλτες στα μαγαζιά και δημιούργησα πολλές καινούργιες γνωριμίες. Παρά βέβαια τον ενθουσιασμό που είχα, όταν πλέον κόντευε 8 η ώρα θυμήθηκα πως δεν είχα λάβει καμία κλήση στο τηλέφωνό μου ή κάποιο μήνυμα από τον αγαπημένο μου πατέρα, να με ψάχνει και να με διατάζει να επιστρέψω αμέσως σπίτι. Αυτό για να πούμε την αλήθεια με ανακούφισε γιατί μου παραχωρούσε αυτομάτως την ελευθερία μου.
Όταν πλέον βράδιασε και γύρισα σπίτι ξελιγωμένη από την πείνα διαπίστωσα το αυτονόητο. Δεν υπήρχε κανένα ζεστό, λαχταριστό φαγητό να με περιμένει. Αφού εν τέλει παρήγγειλα κάτι πρόχειρο και έπεσα στο κρεβάτι δεν κατάφερνα να κοιμηθώ. Ένιωθα μόνη, μου έλειπαν οι γονείς μου, τα αδέλφια μου, η ζωή χωρίς έγνοιες, χωρίς ευθύνες και μοναξιά. Ένα νέο αδιάβατο κεφάλαιο ξετυλίγονταν μπροστά μου αλλά ήξερα πως έπρεπε να το χειριστώ έξυπνα.
Μέσα από αυτήν την εμπειρία έβγαλα τη θεωρία μου. Όταν η ενήλικη ζωή που τόσο μα τόσο περιμέναμε επιτέλους μας επισκέπτεται, συνειδητοποιούμε πως μαζί με την άνεση και την ελευθέρια επιφέρονται και ευθύνες. Ωριμάζουμε θέλοντας και μη γιατί μας αναγκάζουν οι συνθήκες. Στην αρχή μας τρομάζει η μοναξιά, η έλλειψη φροντίδας και το βάρος του ότι πλέον είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι του εαυτού μας. Όλο αυτό βέβαια έχει μια υπέροχη γοητεία αφού από τη μια μέρα στην άλλη αποκτάμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε εμείς για το πως θα χτίσουμε την κάθε μέρα. Την κάθε μέρα της δικής μας ζωής.
