Μια φορά και έναν καιρό, συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της Γής όλα τα συναισθήματα και οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε τρεις φορές στην Άνια, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια, χωρίς να κρατηθεί, ρώτησε «Τι είναι κρυφτό;». Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία, και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια να παίξουν και αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν.
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει, γιατί ήξερε ούτως ή αλλιώς κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν. Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει. «Ένα, δυο, τρία» άρχισε να μετρά η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλεια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με την δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί, γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της και την άφηνε ελεύθερη. Έτσι, κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος. Το Ψέμα κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
«….100» μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Tεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό. Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλεια, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο.
Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα, αφού δεν είχε ακόμα αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάθε πέτρα, σε κάθε κρυφή βουνού μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει, βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνά νευρικά, ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει και έκλεγε και ζητούσε συγνώμη. Τότε, η Τρέλα υποσχέθηκε να γίνει για πάντα οδηγός του Έρωτα…
Ήθελα να ξεκινήσω με αυτά τα λόγια, τα οποία δυστυχώς δεν είναι δικά μου. Αλλά εν μέρη έχουν να κάνουν με το σημερινό μας θέμα που είναι τα πισωγυρίσματα. Πιστεύω όλοι έχουμε γυρίσει σε μια παλιά σχέση και συνήθως αποδεικνύεται λάθος. Αυτό μήπως συμβαίνει γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε ο έρωτας είναι τυφλός και έχει και μια δόση τρέλας;
Δεν λέω, υπάρχει και η ωραία μορφή της τρέλας, αλλά δυστυχώς όχι πάντα. Τις περισσότερες φορές μας οδηγεί να κάνουμε πράγματα που ίσως δεν θα έπρεπε. Όπως να γυρίσουμε στο παρελθόν. Η άρνηση να δεχτούμε τον πόνο που μας προσφέρει η έλλειψη από το ταίρι μας, μας σπρώχνει στο λάθος αυτό. Ξεχνάμε τις νύχτες που ξαγρυπνούσαμε κλαίγοντας. Τις νύχτες που πίναμε σαν τρελοί για να πνίξουμε τον πόνο μας και την μοναξιά μας.
Τις φορές που καθόμασταν στον καναπέ ώρες ατελείωτες με το κινητό μας από δίπλα περιμένοντας να χτυπήσει. Τις φορές που τα μηνύματά μας ήταν αναπάντητα. Τις στιγμές που παίζαμε εκατομμύρια φορές το τραγούδι που μας τον θυμίζει. Τις νηστικές μας μέρες. Που σκίζαμε τις φωτογραφίες που ήμασταν μαζί, και μετά το μετανιώναμε.
Όταν πέφταμε πάνω τους τυχαία και αντιδρούσαν σαν να ήμασταν απλοί γνωστοί. Όταν θυμόμασταν το «θα σε αγαπώ για πάντα» και το για πάντα ήταν πολύ σύντομο. Όλα τα όνειρα που κάναμε μαζί και τώρα είναι σκόνη στον άνεμο. Τις φορές που προσπαθούσαμε να μάθουμε νέα του από φίλους και γνωστούς και τις φορές που παρακαλάγαμε να γυρίσει πίσω.
Με μια συγνώμη τα ξεχνάμε όλα. Είναι δυνατόν όλα αυτά να τα σβήσει μονάχα μια συγνώμη; Τόσο εύκολα; Αυτό συμβαίνει γιατί ξεχνάμε το πιο σημαντικό. Τον λόγο που χωρίσαμε. Μόνο και μόνο επειδή γυρνάμε πίσω δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός άλλαξε. Ο ίδιος είναι. Μπορεί στην αρχή να φαίνεται διαφορετικός, αλλά το πιο πιθανό είναι να κρατήσει λίγο αυτή η αλλαγή. Και πολύ σύντομα, θα έχετε τις ίδιες διαφορές που είχατε πάντα. Πολύ σύντομα θα αρχίσουν να καθρεφτίζονται τα συναισθήματα που ανέφερα στην αρχή του άρθρου. Θα δούμε τον ίδιο δειλό εγωιστή άνθρωπο που ξέραμε.
Φίλοι μου, ο έρωτας πρέπει να είναι γενναιόδωρος και όχι εγωιστής. Είναι τυφλός, αλλά η συνείδηση που μας μιλά από μέσα μας δεν είναι. Μα την ακούμε. Νομίζω πως ο άνθρωπος που σε αγαπάει ειλικρινά δεν σε βάζει σε αυτή την διαδικασία. Και πιστεύω πως ναι, ο έρωτας είναι τυφλός, αλλά επίσης πιστεύω πως δεν έρχεται μόνο μια φορά. Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι. Με τα καλά της και τα κακά της. Σκεφτείτε τον εαυτό σας σε ένα λεωφορείο που έχει ξεκινήσει να σας πάει κάπου. Σκεφτείτε στα μέσα του δρόμου να κάνει αναστροφή.
Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τα πισωγυρίσματα. Αφού είχε ξεκινήσει το δικό σας λεωφορείο, είχατε κάνει και τον μισό δρόμο, γιατί να κάνετε αναστροφή; Και όσο εσείς πηγαίνετε πίσω να δώσετε δεύτερες ευκαιρίες, άλλοι άνθρωποι αδικούνται, γιατί δεν πήραν ποτέ την πρώτη τους ευκαιρία.
