Κοριτσάκια μου, όταν θα αρχίσετε να βλέπετε ότι γερνάω σας παρακαλώ να έχετε υπομονή μαζί μου. Πάνω απ΄όλα όμως, σας ζητάω να προσπαθήσετε να καταλάβετε τι περνάω. Όταν μιλάμε ίσως επαναλαμβάνω συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, μη με διακόπτετε λέγοντάς μου «Πριν από λίγο αυτό είπες πάλι», απλά ακουστέ με, σας παρακαλώ. Προσπαθήστε να θυμηθείτε τότε που ήσασταν μικρούλια και εγώ σας διάβαζα το ίδιο παραμύθι κάθε βράδυ μέχρι να κοιμηθείτε.
Όταν δεν θέλω να κάνω μπάνιο, μη μου θυμώνετε και μη με κάνετε να αισθάνομαι αμήχανα και άβολα. Θυμηθειτε τότε που ήσασταν κοριτσάκια ακόμα, κι εγώ έπρεπε να τρέχω από πίσω σας για να μπείτε στην μπανιέρα. Όταν θα βλέπετε ότι δυσκολεύομαι με μια νέα τεχνολογία, δώστε μου το χρόνο να μάθω και μη με κοιτάτε με αυτό το βλέμμα απαξίωσης. Θυμηθείτε, μώρακια μου, με πόση επιμονή και υπομονή σας έμαθα να κάνετε τόσα πράγματα, όπως να τρώτε σωστά, να ντύνεστε, να χτενίζετε τα μαλλάκια σας και να αντιμετωπίζετε τα ζητήματα της ζωής κάθε μέρα!
Όταν ενώ μιλάμε χάνω τη συνέχεια της κουβέντας και ξεχνάω τι λέγαμε, δώστε μου το χρόνο να επανέρθω. Αν δεν μπορώ σας παρακαλώ, μη νευριάζετε μαζί μου και μη με κοροϊδεύετε. Να θυμάστε πάντα ότι το πιο σημαντικό πράγμα για΄μένα είναι να είμαι μαζί σας! Όταν τα γέρικα κουρασμένα πόδια μου δεν θα μου επιτρέπουν να κινούμαι τόσο γρήγορα όσο παλιότερα, δώστε μου το χέρι σας με τον ίδιο τρόπο που κι εγώ σας έδωσα το δικό μου στα πρώτα σας βήματα.
Όταν έρθουν αυτές οι μέρες, να μη στεναχωριέστε και να μη νιώθετε θλίψη, απλά να είστε δίπλα μου και να με καταλαβαίνετε όσο εγώ θα βαδίζω προς το τέλος της ζωής μου γεμάτη αγάπη. Θα σας ευγνωμονώ και θα σας ευχαριστώ για τα δώρα σας, το χρόνο και τη χαρά που μοιραστήκαμε!
Με ένα μεγάλο χαμόγελο και με μια τεράστια αγκαλιά που είχα πάντα φυλαγμένα για εσάς, θέλω απλά να σας πω ότι σας αγαπώ και δεν θα μπορούσα να έχω δημιουργήσει τίποτα καλύτερο από εσάς. Είσαστε ό,τι καλύτερο για εμένα. Μακάρι να είστε κι εσείς το ίδιο περήφανες για εμένα.
Γράφει η Δέσποινα Κατελάνου
