Καταφεύγοντας στο λεξικό θα διακρίνουμε αυτόν τον ορισμό για την λέξη «Τύψη: η έντονη ψυχική κατάσταση που νιώθει όποιος αντιλαμβάνεται την ενοχή του για κάτι και κατηγορεί τον εαυτό του «. Σαν μια γενική ανάλυση της λέξης θα συμφωνήσω, όμως, ας κατηγοριοποιήσουμε τις τύψεις για να αντιληφθούμε την συνολικό περίβλημα που τις περιτριγυρίζει.
Τύψεις θα χαρακτήριζα εκείνα τα παράσιτα-μηνύματα του υποσυνείδητου που λειτουργούν σαν υπενθύμιση όταν έχουμε καταλογίσει στον εαυτό μερίδιο ευθύνης. Είτε για θέματα στα οποία έχουμε όντως φταίξει, είτε για θέματα για τα οποία έχουμε κατηγορηθεί για λανθασμένες επιλογές και αντιδράσεις. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που, εξαιτίας κάποιας επιπολαιότητας ή εγωισμού ή ακόμη και υπερεκτίμησης των δυνατοτήτων μας λαμβάνουμε ευθύνες σε κάποια πράγματα, στα οποία δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε όπως αρμόζει για την επιθυμητή κατάληξη.
Σε καταδικάζουν ως δέσμιο στο υποσυνείδητο και σε καθηλώνουν, σε ακινητοποιούν και σε αδρανοποιούν για κάθε είδους ενέργεια. Έχοντας αποτελέσει υπαίτιος μιας ανεπιθύμητης κατάληξης σε ένα ζήτημα ή έχοντας απλά δεχτεί την ετικέτα του «φταίχτη», κατακλύζεσαι από τα ίδια συναισθήματα. Η «ρωγμή» μεταξύ των δύο κατηγοριών αφορά την πραγματική ροή των πραγμάτων.
Θέλοντας και μη, γνωρίζοντας ότι έχει προβεί κανείς στην οποιαδήποτε κακή ενέργεια με ένα εξίσου άσχημο αποτέλεσμα, θα νιώσει αρχικά τύψεις και ενοχές να τον βαραίνουν, να τον κάνουν ασήκωτο με καμία παρέμβαση βοήθειας να καθίσταται επαρκής, αλλά σίγουρα απαραίτητη. Έπειτα, ο δαχτυλοδειχτούμενος θα προσπαθήσει να αναιρέσει τις κατηγορίες ή να συγχωρεθεί. Τότε, τα συναισθήματα ποικίλουν και οι συνθήκες γίνονται όλο και πιο αντίξοες. Ο εξαναγκασμός της αλλαγής ίσως να είναι και το μεγαλύτερο αδίκημα που μπορεί να διαπράξει κανείς στον ίδιο του τον εαυτό, αν και εφόσον δεν αντιδράσει εγκαίρως για να αποφύγει τυχόν παρεξηγήσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το κεφάλι μας απλά πλημμυρίζει από «περιττούς» φόβους, χωρίς κάποια ουσία αφού δεν υπάρχει ουσιαστική εμπλοκή στο θέμα.
Επιπλέον, οι τύψεις είναι οι κινητήριες δυνάμεις που μαρτυρούν την ύπαρξη και την εξουσία της συνείδησης. Ανακαλούν παραδοχές που έχουν απλά προσπεραστεί σε πιθανή παράκαμψη, χωρίς να τους αποδοθεί ιδιαίτερος ρόλος. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνει κάποιος παραδοχές στον ίδιο του τον εαυτό, να αναγνωρίσει τις αξίες που κρύβονται πίσω από πιθανά λάθη και άσχημες επιλογές. Δυστυχώς όμως, τα λάθη δεν διαγράφονται από τον ανθρώπινο νου και από μια ψυχή που μπορεί να βγαίνει πληγωμένη από καταστάσεις, που συνεχώς αποκτά κενές θέσεις για επόμενους υποψήφιους. Μια επόμενη συγγνώμη καθίσταται ανεπαρκής για οποιαδήποτε αποτυχία και αν προέκυψε…
