Τις μισώ αυτές τις νύχτες.
Είναι κρύες, υγρές και σε γεμίζουν μοναξιά. Είναι καιρός για ροματζάδα, χουχούλιασμα, και να κάθεσαι κουλουριασμένος στην πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου. Την αγκαλιά που σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια, που δε θα την αντάλλασες με καμία άλλη. Κατάλαβες πολύ καλά για τι λέω. Αυτή ακριβώς που σκέφτηκες αυτό το λεπτό. Σε εσένα το λέω, που θα έπρεπε να ήσουν εδώ.
Και όμως, απόψε που βρέχει, είμαστε μακριά.
Δεν είσαι εδώ να κοιτάμε μαζί τη βροχή. Να με αγκαλιάζεις όταν τρομάζω από τα μπουμπουνητά. Να με ζεσταίνεις με τη ζεστασιά του κορμιού σου. Να κάνουμε έρωτα με την πιο ρομαντική μουσική υπόκρουση, τον ήχο της βροχής που χτυπάει στο παράθυρο και κάνει την ατμόσφαιρα να γεμίζει ερωτισμό. Έξω να γίνεται χαλασμός, αλλά μέσα να ζούμε τις στιγμές της ζωής μας.
Δε γουστάρω που δεν είσαι εδώ. Όχι ότι δεν αντέχω να περάσω τη βραδιά μόνη μου. Είναι που οι νύχτες αυτές, ήταν οι νύχτες μας. Αποκτούσαν άλλο νόημα. Ήταν τόσο ξεχωριστές! Θυμάσαι;
Αυτά θυμάμαι όλο το βράδυ, και δεν μπορώ να σε βγάλω απο το μυαλό μου. Η απουσία σου γίνεται πιο αισθητή από ποτέ. Οι ώρες δε περνάνε, και το κενό όλο και μεγαλώνει.
Και εσύ τώρα που είσαι; Ίσως σε κάποια άλλη αγκαλιά. Αυτό που κάποτε ήταν αφορμή για να χουχουλιάσουμε μαζί, ενωμένοι σαν ένα παζλ, τώρα το κάνεις με κάποια άλλη. Και αυτό με σκοτώνει!
Το νερό της βροχής ξεπλένει τους δρόμους, αλλά όχι το μυαλό μου. Αυτό το φουντώνει. Το τροφοδοτεί. Του δίνει ενέργεια να σε φέρνει κοντά μου, στις σκέψεις μου. Και αυτό, δε μου κάνει καλό.
Γιατί όσο πιο κοντά είσαι στο μυαλό μου, άλλο τόσο μακριά είσαι στα αλήθεια. Και το δευτερόλεπτο που το συνειδητοποιείς, πονάει περισσότερο.
Άτιμο πράγμα το μυαλό. Τα πιο δύσκολα βράδια σου παίζει τα πιο άδικα παιχνίδια. Τις στιγμές που θες να ξεχαστείς, δε σε αφήνει να το κάνεις. Σε βασανίζει με την απουσία ανθρώπων που θα ήθελες όσο τίποτα να ήταν εδώ για σένα. Λες και το κάνει επίτηδες για να σε δοκιμάσει.
Και τι δε θα έδινα να σε είχα κοντά μου έστω για απόψε. Η βροχή να σε παρασύρει κοντά μου. Να γίνουν οι σκέψεις μου πράξη, τα όνειρά μου πραγματικότητα.
Και έτσι όπως σε έφερε, ας σε πάρει μαζί μόλις κοπάσει.
Αλλά για όσο διαρκούν αυτές οι στιγμές, να τις περάσουμε μαζί. Αγκαλιά. Όπως τότε, όπως παλιά, μόνο για απόψε.
Και μετά ξαναφύγε.
Έλα, να μη σε σκέφτομαι άλλο. Δεν μπορώ. Μου λείπεις.
Ας μας ενώσει η βροχή, να γίνουν οι σκέψεις πράξη.
