Όλοι είχαμε στο σχολείο αυτό που λέμε cool kids, τα οποία κρυφοζηλέυαμε επειδή όλοι τούς ήθελαν και όλοι τούς ακολουθούσαν. Οι ίδιοι βέβαια δεν μιλούσαν σε όλους αλλά στους λίγους και εκλεκτούς. Έλα μου όμως, που έρχεται η ώρα της αποκαθήλωσης και ο κουλ τυπάς ζητάει τη ψήφο σου γιατί βάζει υποψηφιότητα στις φοιτητικές εκλογές. «Εμείς που γνωριζόμαστε από το σχολείο και έχουμε ζήσει τόσα μαζί;». Με ύφος κουταβιού όλα αυτά φυσικά, ενώ σου κρατάει το χέρι και ανταλλάσσετε τηλέφωνα. Και μετά εσύ, μικρή και αδαής φοιτήτρια, σκέφτεσαι ότι μάλλον τώρα σε πρόσεξε περισσότερο και σου μίλησε επειδή ομόρφυνες, ενώ στο λύκειο «δε βλεπόσουν». Όχι, ρομαντική μου φίλη. Ο υποψήφιος ελλείψει επιχειρημάτων, ουσιαστικής εντρύφησης στην πολιτική και το πιο βασικό, αιτημάτων που θα σε έπειθαν – γιατί αυτό που ποθείς και εσύ στο κάτω-κάτω είναι ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ – αντί όλων αυτών, χτενίζει τα μαλλιά του και σε ρωτάει πότε θα βγείτε για καφέ.
Να σου πω εγώ τι πιστεύω και τι βλέπω να συμβαίνει στο πολυαγαπημένο μου πανεπιστήμιο: Οι κομματικοποιημένοι είναι άνθρωποι οι οποίοι -για να μη γενικεύσω -ως επί το πλείστον συζητάνε μόνο για το κόμμα τους. Πότε; Την προεκλογική περίοδο μόνο. Τότε θυμούνται να διεκδικήσουν, να πετάξουν κανά δύο αιτήματα που σε πρώτο στάδιο σου ακούγονται πειστικά, αλλά κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να στα αναπτύξει, και μέχρι εκεί. Γιατί δεν ξέρει περαιτέρω ή βαριέται. Εκείνες τις μέρες είναι που όλοι γίνονται ιδιαίτερα προσηνείς απέναντί σου, τα κινητά παίρνουν φωτιά και όλοι τους ορμάνε στον αγώνα. Να μοιράσουν φυλλάδια, να σε ενημερώσουν για τους αντιπάλους και – γιατί όχι; – να σε φανατίσουν.
Και εσύ φυσικά που όλο το προηγούμενο εξάμηνο πετούσες χαρταετό στα πολιτικά – γνωστή η καραμέλα, πολιτική ίσον γονείς και καφενείο, ακούς εντυπωσιασμένος τον παθιασμένο υποψήφιο και αρχίζεις να σκέφτεσαι να του δώσεις τη ψήφο σου. ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ. ΤΑ ΘΕΛΩ ΣΟΥ.
Το θέμα είναι ότι και να ψηθείς και να πιστέψεις σε μία ιδεολογία, ακόμα και να την αφήσεις να δοκιμαστεί στη φοιτητική αρένα, οι άνθρωποί της δεν θα είναι εκεί. Αφότου ο καθένας θα έχει σιγουρέψει τη θέση του (κλασική, ελληνική, ατομικιστική θέαση του κόσμου), δε θα δίνει δεκάρα για τον αγώνα που σου έλεγε ένα μήνα πριν. Στην καλύτερη να διοργανώσει κανένα φαγοπότι για να ευχαριστήσει εσένα και όλους τους ακολούθους του. Θυμήσου με, τότε είναι που επιστρέφει ο εφιάλτης του λυκείου και ο εκλεγμένος μάγκας δε σου μιλάει παρά μόνο κάνει το σύμβολο της νίκης, χαμογελαστός.
Αλλά εσύ θέλεις από τον εκλεγμένο να προβεί σε πράξεις. Να διεκδικήσει. Να σου βελτιώσει κατά δύναμιν τις παροχές και τις συνθήκες που επικρατούν στο χώρο που θα περάσεις το μεγαλύτερο μέρος της φοιτητικής σου θητείας. Να γίνει εθελοντής και με την παρουσία του να βελτιώσει εν γένει την κοινωνία. Να προσφέρει και σε εκείνη.
Αλλά όχι. Ξέρω. Μιας και έχουμε καταλάβει τη θεσούλα μας, τι καλύτερο από το να πιούμε ένα δροσερό καφέ στο σταντ με τα φυλλάδια και να μιλήσουμε λίγο για τις εξελίξεις στο Game Of Thrones; Και επειδή δε μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω τα μυαλά ενός μπλε, κόκκινου, πράσινου κλπ υποψηφίου, απευθύνομαι σε εσένα ψηφοφόρε: Μην του χαρίζεις απλόχερα τα πιστεύω σου. Όχι γιατί δε θα σε θυμάται ποτέ και δε θα κάνει τίποτα για την πάρτη σου. Γιατί πολύ απλά, ΕΣΕΝΑ αντιπροσωπεύει.
Και εσύ όταν μιλάς για πολιτική περιμένεις μεταρρυθμίσεις, αγώνα, αιτήματα και όχι συζητήσεις για one night stand και νύχια. Ή κάνω λάθος;
