Με τρομάζει ο τρόπος που οι άνθρωποι μπορούν να επεμβαίνουν στην ζωή των άλλων. Να κρίνουν τις επιλογές τους και να προσπαθούν να ορίζουν την ζωή τους. Σε μια κοινωνία που δεν δέχεται το διαφορετικό και έχει μάθει να το απομονώνει και να το αναγκάζει να κρύβεται κάτω από ψεύτικους ρόλους και μάσκες, ώστε να μην χαλάει το τέλειο και “φυσιολογικό” κάδρο της. Αλλά πόσες μάσκες να αντέξει ένας κόσμος και πόσα ψεύτικα συναισθήματα; Πώς μπορεί ένα συναίσθημα να κρυφτεί και ένας άνθρωπος να προσπαθεί να μην το εκφράσει, επειδή δεν ταιριάζει στα πιστεύω των άλλων; Άλλωστε ο έρωτας είναι από μόνος του διαφορετικός και δεν μπαίνει σε καλούπια. Η φύση του είναι αναρχική και δεν έχει πρότυπα. Αφήνεται και ξεχειλίζει, όσο και αν δεν ταιριάζει στα δικά σου στεγανά. Σε ένα κόσμο που όλα αλλάζουν και η κρίση έχει γίνει πραγματικότητα όλων μας, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα που οι παρωπίδες μας δεν μας αφήνουν να δεχτούμε; Μήπως τελικά η άρνησή μας για το διαφορετικό μας κάνει να οδηγούμαστε σε μία κοινωνία που καταπατά τα δικαιώματα των ανθρώπων που αποτελούν μειοψηφία;
