Ήθελα να μπορώ να μην φοβάμαι τίποτα και κανέναν. Σκεφτόμουν ένα κόσμο γεμάτο χρώματα, όπου θα έκλεινα όλο τον κόσμο που αγαπούσα μέσα για να μην δουν τίποτα γκρίζο, να γελάνε συνέχεια και να μην κλάψουν ποτέ. Σαν τους super ήρωες, που με το που αντιλαμβανόταν την δυστυχία, έτρεχαν να την εξαλείψουν και πάλευαν μέχρι να φύγει κάθε τι κακό από τον κόσμο. Τώρα, λίγο πιο μεγάλη, κατάλαβα ότι το θάρρος είναι κάτι λίγο πιο σύνθετο από αυτό που είχα στο μυαλό μου μικρή. Πολλές φορές χρειάζεται να παραδεχτείς ότι εσύ έχεις κάνει το κακό, ότι εσύ φταις. Ότι τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρο ή μαύρο, αλλά υπάρχουν και άλλες αποχρώσεις που μπορούν να αλλάξουν κάπως την εικόνα του καλού και του κακού. Πως όταν θέλεις να προστατέψεις τους δικούς σου από το κακό που εσύ πιστεύεις ότι τους απειλεί, μπορεί τελικά να το προκαλείς και εσύ το κακό. Γιατί θάρρος είναι να μπορείς να αναγνωρίσεις την αλήθεια και να την υπερασπιστείς ακόμα και όταν είναι εναντίον σου. Μόνο τότε είσαι θαρραλέος.
