Το πρωί καθώς πήγαινα στην σχολή, είδα ένα μικρό παιδί που πωλούσε χαρτομάντιλα δίπλα από την στάση. Δεν μιλούσε, μόνο σε πλησίαζε και χαμογελαστό σου έδειχνε το πακέτο με τα χαρτομάντιλα. Καθώς το πλησίαζα σήκωσε το χεράκι του που κρατούσε το πακέτο και μου χαμογέλασε. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο και έφυγα. Πίσω μου ερχόταν ένας “κύριος”, εμφανώς βιαστικός να προσπαθεί να μιλήσει στο Bluetooth, στο ένα χέρι να κρατάει τον καφέ του και στο άλλο χέρι να προσπαθεί να κρατήσει το χαρτοφύλακα του. Καθώς πλησίαζε την στάση πέρασε μπροστά από το παιδάκι που για άλλη μια φορά σήκωσε το χέρι του, αλλά για κακή του τύχη έριξε τον καφέ του κυρίου. Τότε, ο κύριος γύρισε προς το μέρος του παιδιού και σπρώχνοντας το, άρχισε να του φωνάζει. Και το γέλιο του παιδιού εξαφανίστηκε. Θύμωσα πολύ! Όχι, με τον κύριο, αλλά με εμένα που δεν είπα κάτι, που κανένας δεν είπε κάτι. Που απλά συνέχισα να περιμένω το λεωφορείο μου, για να πάω στην σχολή μου και να μην χαλάσω το πρόγραμμά μου. Για αυτό θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε αυτό το παιδί που δεν μίλησα. Συγγνώμη που δεν βρήκα το θάρρος να μιλήσω και απλά άφησα το άδικο να γίνει και ίσως να συνεχίζει να γίνεται … Συγγνώμη.
