Η αναψοκοκκινισμένη τηλεόραση στο γυμναστήριο της γειτονιάς, ήταν ο παραλίγο λόγος για να βρεθώ εκτός διαδρόμου. Η αιτία; Απλή. Και σύνθετη μαζί, όπως και η κοινωνία μας άλλωστε. Τι ήταν λοιπόν αυτό που με έκανε να φλερτάρω με το πάτωμα από τη ζαλάδα; Η όψη γνωστού ριάλιτι και αντίστοιχης τηλεπερσόνας, με ιδιαίτερα γυμνασμένα μέλη και έτοιμα δάκρυα 24 ώρες το 24ωρο, να παρακινεί κατά βάση ηλικιωμένα άτομα να κλάψουν μαζί της, συναντώντας παλιά και αγαπημένα πρόσωπα. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα- αγκαλιασμένοι και με χέρια γεμάτα χαρτομάντιλα.
Πόσο ρομαντική σκέψη να ενώνεις ανθρώπους από ένα κοινό παρελθόν ενώ εσύ στέκεσαι εκεί αγέρωχη και φιλάνθρωπος, κάνοντάς τους ερωτήσεις για το χαμένο αδερφό/αγαπημένο; Πολύ. Ειδικά για την τρίτη ηλικία, που είναι το κοινό σου, θα πρέπει να φαντάζεις ήρωας και πρότυπο.
Θα αφήσω όμως κατά μέρος το τι πιστεύουν οι πολυαγαπημένοι παππούδες και γιαγιάδες που σου δίνουν νούμερα και θα σου εκμυστηρευτώ τι νιώθω εγώ που ανήκω και σε μία άλλη γενιά: Προσωπικά, δεν πιστεύω σε ανθρώπους που εμπορεύονται και κάνουν λεφτά με βάση τον ανθρώπινο πόνο. Ψιτ, κούκλα, δεν πείθεις κανένα ότι στεναχωριέσαι με ένα ήδη προκατεψυγμένο σενάριο και αντιδράσεις που έχουν βασιστεί σε πρόβες που θα ζήλευαν και ηθοποιοί του Κρατικού. Ακόμη και αν θέλεις να δείξεις ότι συμπονάς τους απλούς πρωταγωνιστές σου, δεν το κάνεις σωστά γιατί είσαι παράταιρη με το όλο σκηνικό: βραδινή τουαλέτα, μαλλί κομμωτηρίου και αδιάβροχη μάσκαρα, και απέναντι σού να στέκεται ο συνταξιούχος με την προμηθευμένη από τη λαϊκή ζακέτα και το μαλλί χωρίς καμία επιτήδευση. Δε βλέπεις ότι το παιχνίδι είναι άνισο; Ή ο σκοπός είναι να αναδειχθείς ως σωτήρας που κατά κάποιον τρόπο πρέπει να ξεχωρίζει από το «λαουτζίκο»;
Ντρέπομαι που σου έχει δοθεί το βήμα να ξεφτιλίζεις έτσι αναίσχυντα τους χωρισμούς ανθρώπων και δη, να το έχεις καταστήσει ένα φθηνό εμπόρευμα. Φαντάζομαι να είναι καλεσμένοι σου οι παππούδες μου, να τους έχεις καθισμένους στον αφράτο καναπέ του πλατό σου, να τους κοιτάς με οίκτο και να τους μιλάς, αλλάζοντας τον τόνο της φωνής σου όπως όταν απευθύνουμε ερωτήσεις σε παιδιά.
Ξέρω ότι δεν είναι στην κουλτούρα του Έλληνα η φροντίδα και το ενδιαφέρον προς την τρίτη ηλικία-περισσότερο τους αντιμετωπίζουμε σα βάρος παρά σαν πηγή σοφίας και άξιας σεβασμού- αλλά αυτό δε νομιμοποιεί το δικαίωμα της κοροϊδίας, έχοντας παράλληλα επωμιστεί το ρόλο της καλής οικοδέσποινας που νοιάζεται για μία εφήμερη επανασύνδεση και πεταρίζει τα βλέφαρα στο φτιαχτό αγκάλιασμα και ασπασμό.
Οι πραγματικές επανασυνδέσεις έγιναν μετά από πολέμους, σε σταθμούς τρένων και λεωφορείων, στα νοσοκομεία και σε σπίτια με στέγες χαμηλές και ήσυχες. Και είχαν την ομορφιά του αυθόρμητου ξεσπάσματος και της σιωπής εκείνης που γεμίζουν τα χέρια τα σφιχτά, τα χέρια που πονάνε από τη δύναμη της ένωσης. Εκεί δεν υπάρχει χώρος για συγκρατημένες αντιδράσεις, ούτε φαρμακόγλωσσα σχόλια για τα τηλέφωνα που δεν έγιναν.
Δε θα αλλάξει τίποτα, γνωρίζω. Απλώς ελπίζω κάποια μέρα να βρεθεί κάποιος άνθρωπος που θα σε εμποδίσει από το να εκμεταλλεύεσαι την αθώα άγνοια των ηλικιωμένων, που τους κάνει ακόμη πιο συμπαθητικούς. Και ίσως μετά από αυτό, να μάθουμε και εμείς- οι θιασώτες της εκπομπής και της εποχής σου, της εποχής που κάνει τον άνθρωπο ανθρωπάκο- να τους αγαπάμε πιο ειλικρινά. Και πιο πολύ.
