Lonely, I΄m Mr. lonely, I have nobody on my own…
Είμαι σίγουρη πως όλοι μας, έστω και μια στιγμή, έχουμε νιώσει αυτούς τους στίχους, ακόμα και όταν βρισκόμασταν κάπου με πολύ κόσμο, όπου μπορούσαμε να μιλήσουμε και να κάνουμε παρέα. Μπορεί ακόμη και να τους έχετε τραγουδήσει αρκετές φορές ψιθυριστά για να μην σας πάρουν χαμπάρι…
Όλοι οι νέοι περνούν κάποια φάση στην ζωή τους που για τον οποιοδήποτε λόγο, όπου και να είναι, ό,τι κι αν κάνουν, νιώθουν απολύτως μόνοι. Αισθάνονται ότι κανείς δεν μπορεί να τους καταλάβει, ούτε καν να τους ακούσει. Ζουν μέσα σε ένα δικό τους κόσμο, αρμονικά πλασμένο στα μέτρα τους.
Εκεί κάθε πλάσμα που ζει στην σκέψη τους, τους ακούει, τους καταλαβαίνει, δίνει λύση στα προβλήματά τους. Όχι, δεν είναι παρανοϊκοί. Δεν μιλούν μόνοι τους, δεν είναι τρελοί. Απλά, περνούν την φάση τους. Όλα αυτά γιατί;
Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Είναι μοναδικοί. Δεν μπορείς ποτέ να ταιριάζεις με όλους απόλυτα. Επομένως, η επικοινωνία μας με αυτούς δεν μπορεί να είναι τέλεια. Αυτό ίσως να είναι που μας απογοητεύει. Έτσι, αποφασίζουμε να κάνουμε παρέα με τον γαμάτο εαυτό μας!
Κάποιες φορές πάλι, όταν νιώθουμε μόνοι, είμαστε μόνοι. Ο κόσμος μας έχει γίνει κομματάκια παζλ που το καθένα κλείνεται σε ένα νοητό κόσμο. Έχουμε ξεχάσει να ακούμε τους φίλους, την οικογένεια μας.
Αν ανήκεις στην κατηγορία που νιώθεις μόνος, γιατί νιώθεις ότι οι άλλοι δεν μπορούν να σε καταλάβουν, αποδέξου το γεγονός ότι είστε διαφορετικές προσωπικότητες και δεν θα μπορεί πάντα να σε καταλαβαίνει. Ίσα ίσα, θα βλέπεις τις σκέψεις σου μέσα από μια άλλη οπτική και θα βρίσκεις λύσεις σε ό,τι σε προβληματίζει.
Τώρα αν ανήκεις στην κατηγορία που νιώθεις μόνος σου, γιατί όλοι γύρω σου ζουν και εκείνοι στο δικό τους κόσμο, τότε μάλλον πρέπει να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που δεν έχουν ξεχάσει να μιλάνε.
